To była ciężka lektura. Nie jest to łatwa biografia Konrada II, bo zamiast układu chronologicznego Herwig Wolfram zastosował podział tematyczny - droga do koronacji, konflikty, sytuacja w Rzeszy, polityka zagraniczna, stosunki z kościołem. To generuje trochę dziwnych sytuacji, że zdarza się, iż o jednym wydarzeniu czytamy dwa razy albo przewija się nam postać, której rola jest wyjaśniona znacznie później. Żeby nie był gołosłownym, o królewnie Gunhildzie najpierw przeczytamy, że zmarła podczas wyprawy włoskiej Konrada II, żeby kilkadziesiąt stron później dowiedzieć się, że była to córka Knuta Wielkiego, która poślubiła syna Konrada, Henryka III. Przy lekturze niestety trzeba często łączyć takie wątki ze sobą, co niestety nie ułatwia sprawy. Ale, żeby nie było, że tylko narzekam, książka dobrze uświadamia czytelnikowi potęgę Rzeszy, objazdy Konrada od Nijmegen po Rzym po prostu robią wrażenie i pokazują skalę geograficzną państwa. Podobał mi się też rozdział o polityce zagranicznej Konrada, bo jest też sporo wątków polskich związanych z Bolesławem Chrobrym i Mieszkiem II. Fragment o symbolice i insygniach władzy Konrada również był interesujący. Książka Herwiga Wolframa to taka pozycja, że lepiej mieć szerszą wiedzę o XI-wiecznej Rzeszy, bo w przeciwnym wypadku można niestety zderzyć się ze ścianą, a autor moim zdaniem nie ułatwia sprawy.

To była ciężka lektura. Nie jest to łatwa biografia Konrada II, bo zamiast układu chronologicznego Herwig Wolfram zastosował podział tematyczny - droga do koronacji, konflikty, sytuacja w Rzeszy, polityka zagraniczna, stosunki z kościołem. To generuje trochę dziwnych sytuacji, że zdarza się, iż o jednym wydarzeniu czytamy dwa razy albo przewija się nam postać, której rola...