Wspomnienia Iranki Szirin (czasem imię podawane jest w angielskiej transkrypcji - Shirin) Ebadi, laureatki Pokojowej Nagrody Nobla w roku 2003. Prawniczka, pierwsza kobieta – sędzia jeszcze za czasów szacha Mohammada Rezy Pahlawiego. Oczywiście po rewolucji islamskiej uznano, że z powodu płci nie jest godna bycia sędzią. Udało się jej w końcu uzyskać prawo do wykonywania zawodu adwokata, co czyniła, walcząc o przestrzeganie praw człowieka, w szczególności kobiet oraz mniejszości, w tym wyznaniowych (głównie muzułmanie sunnici oraz bahaiści). W praktyce balansowała na krawędzi prawa, którego interpretacja zależała zawsze od władz oraz reakcji międzynarodowej opinii publicznej - nagłaśniając kolejne przypadki łamania praw.
Przyniosło jej to Pokojową Nagrodę Nobla w 2003 roku (jak stwierdził islamskie władze – to nieistotna nagroda – skądś to znamy - bo liczy się tylko Nobel z literatury – a to i u nas jest przez władze kwestionowane) z jednej strony, zaś kłopoty finansowe, osobiste oraz mnóstwo szykan z uwięzieniem bliskich włącznie – ze strony władz.
Szirin Ebadi opisuje konkretne przypadku ludzi, których spotkały represje ze strony władz oraz próby pomocy im. Gdy organ państwa nie stosowały nawet prawa, które same tworzyły, jedyną formą nacisku było międzynarodowe nagłośnienie tych spraw. Co z kolei powodowało oskarżenia, że autorka szkaluje własny kraj (to też znane nam dziś zarzuty).
Ogólnie Shirin Ebadi i jej wymienieni z imion i nazwisk współpracownicy, a przede wszystkim współpracowniczki, to osoby zasługujące na najwyższy szacunek i podziw. Ludzie, którzy aby pomoc innym ryzykowali cała swoją karierę, majątek, zdrowie i życie, a nawet wszystko to samo ze strony ich rodzin. Po swojej stronie mieli tylko własne sumienie i międzynarodową opinię publiczną. Warto także zapoznać się, ze stale pogarszającą się sytuacją kobiet w republice ajatollahów. I to nie tylko wskutek działań najwyższych władz, ale czasami lokalnych, podejmowanych spontanicznie. Np. zakaz zatrudniania kobiet w kawiarniach i restauracjach etc.
Autorka trafnie też oceniała tzw. „arabską wiosną”, która prowadziła wyłącznie do zastąpienia dyktatorów skorumpowanych - dyktaturami fundamentalistów islamskich.
Także ewoluujący stosunek autorki do energii jądrowej pokazuje, że tam gdzie nie ma chleba, ludności organizuje się - pod pozorem tradycji i honoru - imperialne igrzyska, na jej koszt oczywiście.
Bardzo ważna pozycja wybitnej osoby, warta przeczytania, szczególnie tu i teraz.

Wspomnienia Iranki Szirin (czasem imię podawane jest w angielskiej transkrypcji - Shirin) Ebadi, laureatki Pokojowej Nagrody Nobla w roku 2003. Prawniczka, pierwsza kobieta – sędzia jeszcze za czasów szacha Mohammada Rezy Pahlawiego. Oczywiście po rewolucji islamskiej uznano, że z powodu płci nie jest godna bycia sędzią. Udało się jej w końcu uzyskać prawo do wykonywania...