Przeczytać i podać dalej.

Największą wadą książki jest oparcie na modelowaniach komputerowych, co stawia część wywodów autora w kategorii hipotez nieweryfikowalnych (bądź trudno weryfikowalnych). W rezultacie hipotezy owe - choć niezwykle atrakcyjne - mogą być bez wyrzutów sumienia odrzucone przez czytelnika. Z drugiej strony przyjmując za punkt wyjścia medejskie tezy Warda, wynikające z tego konkluzje są niesssamowite. Na szczęście z pomocą przychodzą badania geologiczne i paleontologiczne.

Wielkie wymierania jako skutek samoistnych zmian w biosferze w wyniku których dochodzi do naturalnych "efektów cieplarnianych". Najciekawsze, że następne 'wielkie wymarcie', na progu którego znalazła sie obecnie Ziemia, jest pierwszym, któremu można zapobiec, opóźnić bądź zminimalizować.

Napisana w sposób naukowy, przysporzy sporo trudności przeciętnym czytelnikom - warto przeczytać ją kilkukrotnie. Książka wyjaśnia również (pośrednio) dlaczego stężnie CO2 w atmosferze podaje się w "ppm" a nie procentach: wielkość 380 tajemniczych jednostek ppm wygląda o wiele groźniej niż tradycyjne 0,04% (cztery setne procenta!!). Autor operuje obydwoma jednostkami, trudno bowiem byłoby przedstawić wielkości np. 25% (stężenie CO2 w przeszłości) w możliwej do ogarnięcia przez wyobraźnię ilości cząsteczek ppm. Szczegółowe omówienie obiegu coraz mniejszej ilości węgla w przyrodzie jest kolejnym atutem publikacji.

Największe wyzwanie stanowi rozdział 10, w którym autor porzuca swe własne naukowe poletko a zaczyna eksplorować "ekologię". Jak w większości tego typu analiz, prowadzonych przez pełnych zapału a niezbyt biegłych w temacie, pełno jest komunałów (ograniczenie używania samolotów i samochodów spalinowych, oraz... głosowanie na "zielonych"), choć pojawiają się również konkrety: atom jako najbardziej wydajne w stosunku do produkowanych zanieczyszczeń źródło energii czy kosmiczne osłony przeciwsłoneczne.

Niezwykle interesująco przedstawia się rozdział 11 a dokładniej ta jego część, która opisuje długofalowe skutki globalnego ocieplenia - rzecz, którą się straszy a której nikt nie wyjaśnia.

Kilka niedociągnięć edytorskich: miejscami słabo czytelne wykresy w odcieniach szarości i drobny druk utrudniają obcowanie z książką. Stosowanie zamiennie wyrażeń dwutlenek i ditlenek (choć tożsame) wprowadzają lekki zamęt - brak zdecydowania tłumaczki. Duży błąd na s. 10: 30 000 000 gatunków chrząszczy jest wielkością grubo przesadzoną (szacuje się, iż wszystkich owadów jest ok. 5 000 000 gatunków przy całkowitej liczbie ok 10 000 000 gatunków istot żywych).

Przeczytać i podać dalej.

Największą wadą książki jest oparcie na modelowaniach komputerowych, co stawia część wywodów autora w kategorii hipotez nieweryfikowalnych (bądź trudno weryfikowalnych). W rezultacie hipotezy owe - choć niezwykle atrakcyjne - mogą być bez wyrzutów sumienia odrzucone przez czytelnika. Z drugiej strony przyjmując za punkt wyjścia medejskie tezy...