Chciałoby się powiedzieć, że to książka dla wszystkich fanów żużla... ale chyba nie do końca. Raczej dla wszystkich fanów Tomasza Golloba i wszystkich pozostałych żużlowych kibiców, którzy NIE SĄ jego antyfanami. Wynika to z tego, że o ile fragmenty autorstwa samego Golloba są dość rzeczowe i konkretne, o tyle "wtręty" Dariusza Ostafińskiego (pisane naprzemiennie ze wspomnieniami Golloba, będące niejako ich uzupełnieniem czy rozszerzeniem) sprawiają wrażenie swoistej, bezkrytycznej gloryfikacji naszego najlepszego żużlowca. Nie chcę tutaj w żaden sposób umniejszać umiejętności Golloba i jego zasług dla polskiego i światowego speedwaya, bo że Gollob wielkim sportowcem jest to fakt niezaprzeczalny, jednak brnięcie przez te ciągle powtarzane opisy, jaki to Tomasz jest wspaniały, wyjątkowy i niepowtarzalny, jakie to sztuczki potrafi, których nie potrafią inni - jest zwyczajnie męczące (i nie zmienia tego fakt, że akurat wszystkie te określenia do Tomasza pasują). Najbardziej kuriozalnym fragmentem jest chyba przyrównanie Golloba do JPII (a konkretnie reakcji, jaką oboje wywoływali/wywołują wśród wiernych/kibiców).
Generalnie książka sama w sobie jest ciekawą relacją z kariery Golloba, opowiedzianą z dwóch punktów widzenia, jednak podejrzewam, że ci kibice, którzy za nim nie przepadają, mogą podczas lektury dostać białej gorączki.

Chciałoby się powiedzieć, że to książka dla wszystkich fanów żużla... ale chyba nie do końca. Raczej dla wszystkich fanów Tomasza Golloba i wszystkich pozostałych żużlowych kibiców, którzy NIE SĄ jego antyfanami. Wynika to z tego, że o ile fragmenty autorstwa samego Golloba są dość rzeczowe i konkretne, o tyle "wtręty" Dariusza Ostafińskiego (pisane naprzemiennie ze...