- Po pro­stu tro­chę mi wstyd, gdy lu­dzie py­ta­ją, jak się po­zna­li­śmy, wie­cie, że nie mam za sobą uro­czej hi­sto­rii ro­man­tycz­nej. – No to wy­myśl jakąś (...) – Od czasu do czasu każdy coś zmy­śla o swoim życiu.

- Po pro­stu tro­chę mi wstyd, gdy lu­dzie py­ta­ją, jak się po­zna­li­śmy, wie­cie, że nie mam za sobą uro­czej hi­sto­rii ro­man­tycz­nej....

Albo wódka, albo my”. Za każ­dym razem, gdy mó­wi­łem, że wy­bie­ram „my”, czu­łem swo­je­go po­two­ra, jak się przy­go­to­wu­je, jak wy­su­wa szpo­ny, by spraw­dzić ich ostrość, jak ob­li­zu­je kły. Szcze­rze – nie mia­łem szan­sy.

Albo wódka, albo my”. Za każ­dym razem, gdy mó­wi­łem, że wy­bie­ram „my”, czu­łem swo­je­go po­two­ra, jak się przy­go­to­wu­je, jak wy­su­...

Pa­cjent w sta­nie we­ge­ta­tyw­nym ba­lan­su­je po­mię­dzy ży­ciem a śmier­cią, jego mózg jest pusty jak chmu­ra, ale płuca tło­czą tlen. Le­ka­rze pod­trzy­mu­ją ta­kie­go pa­cjen­ta przy życiu jak dzie­ci mo­ty­la na żyłce, nie dają mu umrzeć, ale za­wzię­cie kon­ty­nu­ują grę, bo wy­łą­cze­nie ma­szyn, pusz­cze­nie tej żyłki, ozna­cza­ło­by prze­gra­ną, motyl by od­le­ciał, a takie roz­wią­za­nie odpada.

Pa­cjent w sta­nie we­ge­ta­tyw­nym ba­lan­su­je po­mię­dzy ży­ciem a śmier­cią, jego mózg jest pusty jak chmu­ra, ale płuca tło­czą tlen. L...