Miłość dwojga nastolatków zrodziła się przypadkiem. Pewnego dnia okazało się, że muszą dzielić razem siedzenia w szkolnym autobusie, z czego ani jedno, ani drugie nie było zadowolone, lecz nie mieli innego wyjścia. Przez pierwszych kilka dni nie zamienili ze sobą choćby słowa. Park był ciągle zaczytany w swoich komiksach. Eleonora się nimi zainteresowała i czytała mu je przez ramię. On to zauważył i postanowił wolniej obracać strony, by nadążała z czytaniem. Kiedyś przyniósł jej nawet do autobusu kilka egzemplarzy. Połączyło ich wspólne zamiłowanie do muzyki, a pewnego dnia uświadomili sobie, że są dla siebie bardzo ważni. Rainbow Rowell zrobiła jednak coś dziwnego i celowo ujawniła już na samym początku, jak zakończy się ta historia. Ale czy zakończyła się wielką miłością, czy czymś innym - tego już nie zdradzę.

Wydarzenia w książce obsadzone są w latach osiemdziesiątych, a autorka dobrze oddała klimat tamtego okresu, wzbogacając fabułę np. o charakterystyczne utwory tamtych lat. Na początku nie mogłam się wkręcić w czytanie, ale potem te komiksy, nagrywanie płyt i czekanie na autobus, by zobaczyć się z drugą osobą, trochę mnie urzekło. Historia była momentami wręcz ociekająca słodyczą, ale książka ta nie opowiadała tylko o pierwszej, nastoletniej i niewinnej miłości. Rainbow Rowell poruszyła wiele trudnych tematów. Pojawiały się problemy rodzinne i przemoc, dręczenie przez rówieśników, brak wiary w siebie, trudne relacje majątkowe pomiędzy rożnymi osobami. Pojawiały się również łzy, przekleństwa i niesprawiedliwości. I co było nietypowe dla romansów młodzieżowych – para nie była ani idealna, ani atrakcyjna. Bohaterowie byli po prostu dziwni.

Eleonora nie do końca przypadła mi do gustu. Pokrzywdzona przez życie dziewczyna zawsze starała się być miła, tak bardzo miła, że aż mdła i trochę nierealna. Irytowało mnie to, że posiadając odważny i oryginalny styl ubioru, gdzie chodziła wyobwieszana jak choinka milionem zbędnej biżuterii, dodatkowo nosząc męskie ubrania, dziwiła się, że ludzie są dla niej niemili lub zwracają na nią za dużo uwagi i jej docinają. Park z kolei był po prostu normalny, wrażliwy, tolerancyjny, kochający.

Z książki można wynieść ważną lekcję, że jeśli tylko w czymś się dobrze czujemy, nieważne jak bardzo dziwne by to było, to nie powinniśmy na siłę tego zmieniać i być po prostu w pełni sobą. "Eleonorę i Parka" mogę polecić nastolatkom, jak i dorosłym, którzy chcieliby wrócić wspomnieniami do lat swojej młodości. Książkę czyta się szybko, jest dosyć przyjemna, ale podejrzewam, że nie zostanie w pamięci na długo. Idealna lektura na leniwe popołudnie.

Miłość dwojga nastolatków zrodziła się przypadkiem. Pewnego dnia okazało się, że muszą dzielić razem siedzenia w szkolnym autobusie, z czego ani jedno, ani drugie nie było zadowolone, lecz nie mieli innego wyjścia. Przez pierwszych kilka dni nie zamienili ze sobą choćby słowa. Park był ciągle zaczytany w swoich komiksach. Eleonora się nimi zainteresowała i czytała mu je...