Znajomość bohaterów dość powoli się rozwijała. Byli wobec siebie nieufni jednak szło to do przodu.
Przykro mi było kiedy czytałam z jakimi okropieństwami musiała się każdego dnia zmagać Eleonora. Rozumiałam jej problemy i zachowanie.
Jest ona dla mnie silną i odważną bohaterką.
W relacji bohaterów było troszkę nieporozumień i wątpliwości jednak jak mogło ich nie być skoro Eleonora nigdy nie zaznała uczucia ciepła czy miłości nawet w rodzinnym domu.
"Skoro rodzina mnie nie kocha to jak może kochać mnie jakiś chłopak." Mniej więcej takie myśli krążyły po jej głowie.
Zaimponowało mi zachowanie Parka, który zdobył się na odwagę by obronić dziewczynę przed innymi, a potem również o nią walczyć.
Dość szybko przeczytałam tę książkę jednak nie wywołała ona we mnie takich emocji bym ją zapamiętała. Miło spędziłam z nią czas, ale to by było na tyle.

Znajomość bohaterów dość powoli się rozwijała. Byli wobec siebie nieufni jednak szło to do przodu.
Przykro mi było kiedy czytałam z jakimi okropieństwami musiała się każdego dnia zmagać Eleonora. Rozumiałam jej problemy i zachowanie.
Jest ona dla mnie silną i odważną bohaterką.
W relacji bohaterów było troszkę nieporozumień i wątpliwości jednak jak mogło ich nie być...

🔥🔥🔥RECENZJA 🔥🔥🔥

Eleonora to dziewczyna, która nie ma w życiu lekko. Razem z matką oraz rodzeństwem mieszka w domu ojczyma. Mężczyzny, który nadużywa alkoholu oraz siły mięśni. Cisza oraz spokój to luksus, na który w jej domu nikt nie może sobie pozwolić. Z braku pieniędzy oraz odpowiedniego ubioru jest pośmiewiskiem w szkole. Podczas jazdy autobusem pierwszego dnia do szkoły, Eleonora dosiada się do chłopaka o imieniu Park. Żadne z nich nie jest z tego powodu zadowolone, zwłaszcza że sytuacja powtarza się kilka dni z rzędu. Jednak pewnego dnia coś się zmienia. Park zauważa że dziewczyna wspólnie z nim czyta komiks, który akurat on przeglądał. Zaczynają ze sobą rozmawiać. Coraz więcej i coraz więcej.......

Jaki wpływ na życie Eleonory będzie miał Park? Jaki los czeka ją w domu gdzie rządzi agresywny ojczym? Ile jeszcze będzie musiała znieść aby w końcu zaznać szczęścia i spokoju?

Nie mogę wam powiedzieć że ta książka jest lekka i przyjemna. Ale mogę wam zagwarantować że jest świetna😊 Mimo iż porusza naprawdę ciężkie tematy takie jak: przemoc w rodzinie, problemy alkoholowe czy szykany oraz odrzucenie przez rówieśników to jest warta każdej spędzonej z nią minuty. Eleonora to młoda dziewczyna, która naprawdę dużo w życiu wycierpiała. To jak okrutni byli wobec niej rówieśnicy oraz sytuacja w domu nie ułatwiały jej życia. Niestety jak dla mnie winę w większości ponosi matka Eleonory. Brak reakcji na przemoc jest jawnym jej przyzwoleniem. Ona pozwalała na to żeby jej mąż każdego dnia krzywdzil jej dzieci i nic z tym nie zrobiła i nie widziała w tym problemu. Za to relacja jaką połączyła Eleonorę oraz Parka była naprawdę cudowna. On był jej światełkiem w całym tym chorym świecie. A samo zakończenie jak dla mnie było super. Pozwala mi dopowiedzieć sobie koniec tej historii taki jaki Dama bym chciała. Podsumowując jest to naprawdę świetna książka, którą polecam przeczytać.
Za egzemplarz do recenzji bardzo dziękuję wydawnictwu @odyseya.books😘😘

#ksiazk

🔥🔥🔥RECENZJA 🔥🔥🔥

Eleonora to dziewczyna, która nie ma w życiu lekko. Razem z matką oraz rodzeństwem mieszka w domu ojczyma. Mężczyzny, który nadużywa alkoholu oraz siły mięśni. Cisza oraz spokój to luksus, na który w jej domu nikt nie może sobie pozwolić. Z braku pieniędzy oraz odpowiedniego ubioru jest pośmiewiskiem w szkole. Podczas jazdy autobusem pierwszego dnia do...

„Eleonora i Park” to książka, która już od pierwszych stron sprawiła, że nie mogłam się od niej oderwać, płynęłam przez nią nie, patrząc na ilość stron i cały czas bardzo dobrze się bawiłam podczas samego czytania.

Od samego początku bardzo, ale to
bardzo spodobał mi się styl pisania autorki oraz to jak fajnie napisana była ta książka, a mianowicie powieść jest pisana w trzeciej osobie, ale ma dwie przeplatające się perspektywy co, uważam, za naprawdę genialny pomysł i bardzo przyjemnie się to czytało, mimo że za trzecioosobową narracją niezbyt przepadam.

Co do głównych bohaterów, jak i tych pobocznych to jestem absolutnie w nich zakochana. Naprawdę zostali przez autorkę genialnie przedstawieni i fantastycznie wykreowani. To samo akcja. Nawet na chwilę podczas czytania się nie nudziłam, i tak jak już wcześniej powiedziałam, nie mogłam się kompletnie oderwać od tej powieści.

Kolejną rzeczą, która totalnie urzekła mnie w tej książce to jej cudowny klimat, który sprawia, że czułam się, jakbym przenosiła się do samego miasteczka, gdzie odbywa się sama akcja książki.

Książka porusza też masę ważnych tematów, o których warto mówić, są one bardzo dobrze przedstawione i z tymi tematami wiąże się też koniec książki, który tak swoją drogą wywołał łezkę w moim oku, ale nie będę wam tutaj zbyt dużo spojlerować 💔.

Czy polecam ? Oczywiście, że tak !
Nawet bardzo ! ❤️

PS Coś czuję, że ta historia zostanie ze mną na bardzo długo ❤️‍🩹✨.

„Eleonora i Park” to książka, która już od pierwszych stron sprawiła, że nie mogłam się od niej oderwać, płynęłam przez nią nie, patrząc na ilość stron i cały czas bardzo dobrze się bawiłam podczas samego czytania.

Od samego początku bardzo, ale to
bardzo spodobał mi się styl pisania autorki oraz to jak fajnie napisana była ta książka, a mianowicie powieść jest pisana w...

Czasami trafiam na książki, co do których mam pewność, że nie wszystkim się spodobają, ale ja kocham je całym sercem. Jedną z nich jest „Eleonora i Park”. Czytając recenzje innych osób, mogłam zrozumieć, dlaczego pewne elementy im się nie spodobały, ale jednoczenie sama uważam je za ogromne plusy. Jak to możliwe?

Wielu recenzentów stwierdziło, że nie potrafią wczuć się w historię, utożsamić z bohaterami. Ja nie miałam z tym problemu. Dlaczego? Bo sama czasami jako nastolatka czułam się tak jak postaci z tej książki. Wyalienowana, dziwna, zażenowana samą sobą. Eleonora i Park mają specyficzną kreację. Nie są idealni, podkoloryzowani. Nie są też „normalni”. Ich zachowanie również może wydawać się dziwaczne. Ale właśnie w tym dostrzegłam ich piękno.

Czytanie tej powieści to zupełnie inny wymiar. Czułam się, jakbym weszła w sferę duchową tej opowieści. Mam wrażenie, że w książce akcja czy fabuła ustępują miejsca osobowości bohaterów i ich uczuciom. Dzięki temu tytuł ten wywołuje emocje w czytelniku, jednak nie są one łatwe do zinterpretowania. Nie są też typowe. Momentami czujemy bowiem zażenowanie, innym razem dojmujący smutek, a czasami nawet bliżej nieokreślony dyskomfort. Innym razem historia była słodka do bólu. Do jednych będzie to duży minus powieść. Dla mnie stanowi za to niebywały walor, bo czyni z niej coś wyjątkowego.

Warto też zauważyć, że książka osadzona jest w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku i to czuć. Autorka zadbała o stworzenie klimatu typowego dla tamtych czasów. Postacie słuchają popularnych wówczas utworów muzycznych, wymieniają się komiksami, nagrywają wszystko na płyty, nie mają ze sobą łatwego, nieograniczonego kontaktu. Bardzo mi się to podobało.

Książka poświęca też uwagę bardzo ważnym, ale i ciężkim tematom. Została poruszona tutaj problematyka przemocy, problemów rodzinnych, poczucia braku własnej wartości, wyalienowania, samotności, kwestii majątkowych. Niektóre tematy zostały lepiej przedstawione, inne nieco gorzej, ale cieszę się, że w ogóle znalazło się tu dla nich miejsce.

Jak już wspomniałam, książka nie jest dla wszystkich, ale ja pokochałam ją już jako nastolatka. Zachęcam do dania jej szansy!

Czasami trafiam na książki, co do których mam pewność, że nie wszystkim się spodobają, ale ja kocham je całym sercem. Jedną z nich jest „Eleonora i Park”. Czytając recenzje innych osób, mogłam zrozumieć, dlaczego pewne elementy im się nie spodobały, ale jednoczenie sama uważam je za ogromne plusy. Jak to możliwe?

Wielu recenzentów stwierdziło, że nie potrafią wczuć się w...

Dziękuję Odyseya za egzemplarz do recenzji. Współpraca Zacznę może od plusów: książka ma niecałe 400 stron i przyznam szczerze, że łatwo i szybko czytało mi się tę pozycję. Rozdziały były krótkie, a samo tłumaczenie mi się podobało. Występuje tutaj narracja 3-osobowa, nie przepadam za taką, lecz tutaj nie miałam zbytnio do tego problemu. Plus są tutaj dwie perspektywy także ciekawie. Poza tym książka została prześlicznie wydana, okładka przyciąga uwagę: jest urocza i napewno będzie zdobić wasz książkowy regał. Sam zamysł na fabułę strasznie mi się spodobał. Szczerze mówiąc to miałam duże oczekiwania co do tej książki. Myślałam, że ta historia mnie porwie i wciągnie od pierwszych stron. Niestety tak się nie stało i lekko się zawiodłam. Pierwsze 100 stron bardzo mnie nudziło i miałam wrażenie, że akcja dzieje się zbyt szybko. Tak naprawdę było dużo fragmentów, które pojawiały się znikąd. Bardzo mnie to nużyło. Czytając dalej pokładałam nadzieję w tym, że jednak coś się zmieni, że książka mi się spodoba. Przykro mi to pisać, ale dalsza część tej pozycji również nie była zaskakująca. Uważam, że końcówka trochę uratowała tę książkę, była poruszająca i szczerze?? Jedyne emocje jakie odczułam podczas czytania tej książki to smutek. Bohaterowie jak dla mnie zostali wykreowani po prostu słabo i niedokładnie. Z żadnym nie mogłam się utożsamić i nie przypadli mi go gustu. Ich relacja była dla mnie dziwna i momentami żenująca. Mam wrażenie, że wszystko działo się za szybko i sam początek ich znajomości nie należy do moich ulubionych. Autorka miała świetny pomysł na tę historię, ale nie zrealizowała go w 100%

Dziękuję Odyseya za egzemplarz do recenzji. Współpraca Zacznę może od plusów: książka ma niecałe 400 stron i przyznam szczerze, że łatwo i szybko czytało mi się tę pozycję. Rozdziały były krótkie, a samo tłumaczenie mi się podobało. Występuje tutaj narracja 3-osobowa, nie przepadam za taką, lecz tutaj nie miałam zbytnio do tego problemu. Plus są tutaj dwie perspektywy także...

Miłość dwojga nastolatków zrodziła się przypadkiem. Pewnego dnia okazało się, że muszą dzielić razem siedzenia w szkolnym autobusie, z czego ani jedno, ani drugie nie było zadowolone, lecz nie mieli innego wyjścia. Przez pierwszych kilka dni nie zamienili ze sobą choćby słowa. Park był ciągle zaczytany w swoich komiksach. Eleonora się nimi zainteresowała i czytała mu je przez ramię. On to zauważył i postanowił wolniej obracać strony, by nadążała z czytaniem. Kiedyś przyniósł jej nawet do autobusu kilka egzemplarzy. Połączyło ich wspólne zamiłowanie do muzyki, a pewnego dnia uświadomili sobie, że są dla siebie bardzo ważni. Rainbow Rowell zrobiła jednak coś dziwnego i celowo ujawniła już na samym początku, jak zakończy się ta historia. Ale czy zakończyła się wielką miłością, czy czymś innym - tego już nie zdradzę.

Wydarzenia w książce obsadzone są w latach osiemdziesiątych, a autorka dobrze oddała klimat tamtego okresu, wzbogacając fabułę np. o charakterystyczne utwory tamtych lat. Na początku nie mogłam się wkręcić w czytanie, ale potem te komiksy, nagrywanie płyt i czekanie na autobus, by zobaczyć się z drugą osobą, trochę mnie urzekło. Historia była momentami wręcz ociekająca słodyczą, ale książka ta nie opowiadała tylko o pierwszej, nastoletniej i niewinnej miłości. Rainbow Rowell poruszyła wiele trudnych tematów. Pojawiały się problemy rodzinne i przemoc, dręczenie przez rówieśników, brak wiary w siebie, trudne relacje majątkowe pomiędzy rożnymi osobami. Pojawiały się również łzy, przekleństwa i niesprawiedliwości. I co było nietypowe dla romansów młodzieżowych – para nie była ani idealna, ani atrakcyjna. Bohaterowie byli po prostu dziwni.

Eleonora nie do końca przypadła mi do gustu. Pokrzywdzona przez życie dziewczyna zawsze starała się być miła, tak bardzo miła, że aż mdła i trochę nierealna. Irytowało mnie to, że posiadając odważny i oryginalny styl ubioru, gdzie chodziła wyobwieszana jak choinka milionem zbędnej biżuterii, dodatkowo nosząc męskie ubrania, dziwiła się, że ludzie są dla niej niemili lub zwracają na nią za dużo uwagi i jej docinają. Park z kolei był po prostu normalny, wrażliwy, tolerancyjny, kochający.

Z książki można wynieść ważną lekcję, że jeśli tylko w czymś się dobrze czujemy, nieważne jak bardzo dziwne by to było, to nie powinniśmy na siłę tego zmieniać i być po prostu w pełni sobą. "Eleonorę i Parka" mogę polecić nastolatkom, jak i dorosłym, którzy chcieliby wrócić wspomnieniami do lat swojej młodości. Książkę czyta się szybko, jest dosyć przyjemna, ale podejrzewam, że nie zostanie w pamięci na długo. Idealna lektura na leniwe popołudnie.

Miłość dwojga nastolatków zrodziła się przypadkiem. Pewnego dnia okazało się, że muszą dzielić razem siedzenia w szkolnym autobusie, z czego ani jedno, ani drugie nie było zadowolone, lecz nie mieli innego wyjścia. Przez pierwszych kilka dni nie zamienili ze sobą choćby słowa. Park był ciągle zaczytany w swoich komiksach. Eleonora się nimi zainteresowała i czytała mu je...

Gdy zaczynałam czytać tą książkę to styl pisania autorki i ogólnie historia bohaterów totalnie mi nie siedziała. Nie mogłam przebrnąć przez pierwsze 50 stron i w trakcie czytania miałam kilkudniowy zastój.

Po czasie bardziej zaczął podobać mi się styl pisania i wciągnęłam się w fabułę 💖

Mimo wszystko książkę czytało się bardzo przyjemnie, rozdziały były bardzo krótkie i faktycznie po tych stu stronach bardziej zaczęła mnie ciekawić cała akcja między bohaterami.
Wątek miłosny jest tam bardzo dobrze rozwinięty i jest to zdecydowanie na plus. Czasami główna bohaterka mnie denerwowała i mam w sumie do niej mieszane uczucia.

Park był dość specyficznym i "innym" od większości fikcyjnych mężczyzn bohaterem ale bardzo go polubiłam. Widać, że bardzo starał się o relację z Eleonorą i bardzo mnie to rozczulało. Choć dziewczyna miała trudny charakter on mimo wszystko ją wspierał 🥹💫

Cieszę się, że końcowo ta książka mi się spodobała i uwierzcie mi, dała mi ciepło i komfort, który potrzebowałam w książkach!!

Okładka jest dość niepozorna bo książka porusza bardzo ważne tematy, takie jak: przemoc domowa, nękanie w szkole, alk0holizm. Historia głównych bohaterów jest dość smutna a na końcu wylałam tonę łez 🥺

Również, bardzo podobało mi się, że historia działa się czterdzieści lat temu i daje nam to niepowtarzalny klimat. Dzięki kasetom, komiksom i braku dostępu do mediów społecznościowych ten vibe jest jeszcze lepszy!! 🎧

Jest również rzecz, która zdecydowanie mi nie pasuje w końcówce i jest to brak informacji co w późniejszym czasie stało się z rodziną Eleonory - bardzo mnie to ciekawiło ale niestety w stu procentach się nie dowiedziałam 😭

Podsumowując, książka była cudowną rozrywką, otuliła mnie jak cieplutki kocyk i jest idealna na długie wieczory z herbatką ☕ ♡
[współpraca barterowa z OdyseYa]

Gdy zaczynałam czytać tą książkę to styl pisania autorki i ogólnie historia bohaterów totalnie mi nie siedziała. Nie mogłam przebrnąć przez pierwsze 50 stron i w trakcie czytania miałam kilkudniowy zastój.

Po czasie bardziej zaczął podobać mi się styl pisania i wciągnęłam się w fabułę 💖

Mimo wszystko książkę czytało się bardzo przyjemnie, rozdziały były bardzo krótkie i...

Zakończenie tej książki jest bardzo emocjonalne, smutne, przytłaczające i jednocześnie tak niejednoznaczne, tak tajemnicze, tak powściągliwe, jak relacja głównych bohaterów. I niech Was nie zmyli ta cukierkowa, urocza okładka - ta historia łamie serce i porusza wiele trudnych tematów, ale od początku…

Eleonora jest nowa w szkole. Wyróżnia się bujną rudą czupryną, w której pasma ma powtykane różne dziwne ozdoby, na nadgarstku nosi krawat, do za dużego swetra przypięła frędzelki i spinacze. Jej wygląd nie budzi sympatii rówieśników. W drodze do szkoły zajmuje w autobusie miejsce obok Parka – zaczytanego w komiksach lub zasłuchanego w muzyce chłopaka. Codzienne milczące przejażdżki szkolnym autobusem zbliżają ich do siebie. Eleonora zaczyna czuć, że nie jest sama, a komiksy i kasety z ulubioną muzyką Parka, stają się jej opoką w trudnych chwilach, których doświadcza po przekroczeniu progu domu.

Cudowna książka. Z jednej strony trudna, bo podejmuje temat prze*ocy domowej, a z drugiej, dzięki niezwykle ciepłej, nieco introwertycznej, trochę dziwnej, wstydliwej relacji głównych bohaterów otacza czytelnika takim przyjemnym kocykiem utkanym z nadziei, subtelnych uśmiechów, błyskotliwych żartów.

To historia, która porusza tematy braku akceptacji wśród rówieśników ze względu na wygląd jednostki oraz prze*ocy domowej. Eleonora mieszka wraz z czworgiem rodzeństwa w zapyziałym domku jej ojczyma. Nastolatka wie, że gdyby Richie miał okazję, z chęcią by się jej pozbył. Na zawsze i bezpowrotnie. Dziewczyna z bólem serca patrzy, jak traktuje on jej matkę. Kobietę totalnie podporządkowaną i uzależnioną od jego rządów.

Często w książkach z gatunku New Adult dowiadujemy się od bohaterów o ich przeżyciach z przeszłości. Tu na bieżąco doświadczamy tego, co Eleoenora. Dlatego, kiedy tylko dziewczyna przekraczała próg domu, ogarniał mnie strach i niepokój – czułam to, co bohaterka książki. Jej emocje, wycofanie, brak wiary w szczęście, zostały opisane w taki sposób, że ciężko było odpędzić od siebie współodczuwanie.

“Eleonora i Park” to przepiękna i zarazem trudna opowieść. Niezwykłe, jak można pokazać rozwijające się uczucie bez konieczności projektowania jednoznacznych scen. Niezwykłe, jak złapanie za rękę, spojrzenie i uśmiech posłany w przelocie mogą zbudować całą atmosferę zauroczenia i uczucie motylków w brzuchu.

Zakończenie tej książki jest bardzo emocjonalne, smutne, przytłaczające i jednocześnie tak niejednoznaczne, tak tajemnicze, tak powściągliwe, jak relacja głównych bohaterów. I niech Was nie zmyli ta cukierkowa, urocza okładka - ta historia łamie serce i porusza wiele trudnych tematów, ale od początku…

Eleonora jest nowa w szkole. Wyróżnia się bujną rudą czupryną, w której...

To było coś. Pamiętam jak w 2015 chciałam to przeczytać, ale nie było w bibliotece (wcześniej czytałam książki tylko z biblioteki. Sama nie kupowałam, bo wolałam wydać kasę na jakieś ciuchy itd.) Więc jak tylko zobaczyłam że OdyseYa wznawia tę książkę od razu zgłosiłam się do recenzji.
Powiem wam tak. Jest to wysoki poziom. W sensie ją bardzo dobrze i szybko się czyta. Świetne, lekkie pióro. Co do historii. Ja tak bardzo chciałabym przytulić Eleonorę. Dorasta w przemocowej rodzinie. Razem z rodzeństwem nauczyli się płakać w milczeniu słysząc jak kolejny raz ich ojczym wyżywa się na ich mamie. Eleonora jest również wyśmiewana i gnębiona w szkole za to jak wygląda i jak się ubiera. To jest tak przerażająco smutne… tak bardzo chcę są przytulić i zabrać ją do siebie, żeby nie musiała wracać do tego domu i do tej szkoły 😣
A Park? Jest kochany. I zakochany w Eleonorze po cebulki włosów haha 💖 On również ma swoje wewnętrzne rozterki i próbuje odnaleźć prawdziwego siebie.
Najbardziej cute para jaką znam serio. Oni są razem tak delikatni, czyści i subtelni.
A to zakończenie? Jestem zdezorientowana. 10 razy sprawdzałam czy aby na pewno czegoś nie przeoczyłam bhahaha

Czytajcie! <3

~
sylwiaczyta

To było coś. Pamiętam jak w 2015 chciałam to przeczytać, ale nie było w bibliotece (wcześniej czytałam książki tylko z biblioteki. Sama nie kupowałam, bo wolałam wydać kasę na jakieś ciuchy itd.) Więc jak tylko zobaczyłam że OdyseYa wznawia tę książkę od razu zgłosiłam się do recenzji.
Powiem wam tak. Jest to wysoki poziom. W sensie ją bardzo dobrze i szybko się czyta....

6,5 - byłoby wyżej, ale to urwane zakończenie mnie wkurzyło.

6,5 - byłoby wyżej, ale to urwane zakończenie mnie wkurzyło.