Przyznaję, że mam wielką słabość do kontynuacji swoich ulubionych powieści. Nawet jeśli jestem świadoma, że będą one poziomem odbiegały od oryginałów… I chociaż twórczości pani Tennant (tej, z którą się dotąd zapoznałam) nie cenię zbyt wysoko, to jednak skusiłam się, żeby przekonać się jaką wizję przyszłości panien Dashwood nakreśliła autorka.
Sama powieść nie jest długa i napisano ją w formie listów bohaterów znanych nam z „Rozważnej i romantycznej”. Ton i niektóre sformułowania (nazbyt bezpośrednie) niekoniecznie pasują mi do czasów Regencji, ale w gruncie rzeczy najważniejsze, że układają się w logiczną i w sumie zabawną historię. A miejscami nawet dosyć absurdalną. Szczególnie koniec Roberta Ferrarsa, choć tragiczny to jednak jest jakiś taki mało poważny… Zresztą wyczyny jego matki też mogą wprawić w zdumienie….
Muszę przyznać, że pani Tennant nie pozmieniała zanadto charakterów znanych nam już postaci i kto był głupi, ten takim pozostał, kto był łajdakiem, ten się nie nawrócił, a kto był przykładem uczciwości, ten również jest prawym człowiekiem także w „Eleonorze i Mariannie”.
W żadnym razie nie jest to arcydzieło na miarę Jane Austen, ale nie ukrywam, że całkiem nieźle się ubawiłam tu i ówdzie parskając śmiechem w trakcie lektury tej niewielkiej książeczki.
Jedyny mój zarzut dotyczy notki od wydawcy odnośnie Marianny i jej rzekomego feminizmu. Cóż, nierozwagi, skrajnej naiwności i zwykłych fantasmagorii (żeby nie powiedzieć: totalnych nonsensów) nie nazywałabym feminizmem, czy walką o czyjekolwiek prawa.

Przyznaję, że mam wielką słabość do kontynuacji swoich ulubionych powieści. Nawet jeśli jestem świadoma, że będą one poziomem odbiegały od oryginałów… I chociaż twórczości pani Tennant (tej, z którą się dotąd zapoznałam) nie cenię zbyt wysoko, to jednak skusiłam się, żeby przekonać się jaką wizję przyszłości panien Dashwood nakreśliła autorka.
Sama powieść nie jest długa i...