Bohater o tysiącu twarzy.

Na poczatku powątpiewałam w te wszystkie ohy i ahy. Zaczęłam czytać i już gratulowałam sobie słusznego sceptycyzmu, gdy ni stąd ni zowąd kolejne tragedie dotykające Sinuhe wciągnęły mnie na tyle, że koniecznie chciałam wiedzieć, co będzie dalej. Tym bardziej, ze Waltari w końcu dał odetchnąć swojemu bohaterowi, a opowieść zaczęła mnie bawić. Jak mawia klasyk - nic co dobre nie trwa jednak wiecznie. Nagle znów w głębi ciemnego znalazłam się lasu, przeszłam z Sinuhe czarny labirynt i z tą chwilą, przywiązałam się do niego jak do przyjaciela. Trzymałam za niego kciuki na przekór wiszącego nad nim fatum. Gdzieś w połowie zachwyciłam się mądrością wyzierającą z książki, potem gorzko płakałam, a kończyłam pogodzona z losem, wiedząc, że wszystko płynie.

Piękna to była opowieść. Waltari stworzył własny epos, mit o bohaterze o tysiącu twarzy. Opowiedział o cyklu historii, ludzkich mrzonkach, człowieku prochu marnym i wszystkich Hiobach tego świata.

Cieszę się, że z nim zaczęłam ten rok.

Bohater o tysiącu twarzy.

Na poczatku powątpiewałam w te wszystkie ohy i ahy. Zaczęłam czytać i już gratulowałam sobie słusznego sceptycyzmu, gdy ni stąd ni zowąd kolejne tragedie dotykające Sinuhe wciągnęły mnie na tyle, że koniecznie chciałam wiedzieć, co będzie dalej. Tym bardziej, ze Waltari w końcu dał odetchnąć swojemu bohaterowi, a opowieść zaczęła mnie bawić. Jak...