"Dygot" jest niezwykły w swojej zwykłości.

Moje wrażenia są pełne sprzeczności, bo wszystko co było w tej książce tak samo mi się podobało jak i denerwowało.

Dużo bohaterów sprawiło, że ciężko było mi połapać kto był kim, jaką przeszłość miał i denerwowało mnie, że każdy z nich nie miał wystarczająco miejsca w tej książce na swoją historię. Jednak na tym polegała ta książka, żeby przestawić pokolenia i tylko część ich życia, która miała wpływ na inne życie.

Pasmo porażek w ich życiu bywało frustrujące jak i pełne zrozumienia. Bo takie mieli czasy, takie pokusy na nich czekały i takie traumy w sobie nosili. Liczne "końce świata" w ich życiu choć przygnębiały, powodowały przewracanie oczami i wzdychanie "jeszcze to", to pasowały tam. Gdyby nie one, to czy ta książka miałaby tak genialny przekaz jak ma?

O stylu pisania Małeckiego powinno mówić się częściej i głośniej. Jestem pod wrażeniem jak słowa jakie zna każdy z nas, ten człowiek potrafi złożyć w zdania, które zapierają dech w piersiach. Bo są proste a jednocześnie tak poetyckie. Lekkie a zarazem ciężkie i uderzające w serce z zaskoczenia.

"Dygot" jest niezwykły w swojej zwykłości.

Moje wrażenia są pełne sprzeczności, bo wszystko co było w tej książce tak samo mi się podobało jak i denerwowało.

Dużo bohaterów sprawiło, że ciężko było mi połapać kto był kim, jaką przeszłość miał i denerwowało mnie, że każdy z nich nie miał wystarczająco miejsca w tej książce na swoją historię. Jednak na tym polegała ta...