Takie książki to ja lubię. Autorka skupiła się na ostatnich latach rządów bezwzględnego Napoleona Bonapartego. Oddała głos trzem narratorom: Marii Ludwice (młodziutkiej córce cesarza Austrii, która dla dobra sprawy poświęciła się i została drugą żoną Napoleona), Paulinie (siostrze Bonapartego, która darzyła brata zakazanym uczuciem) i Paulowi Moreau (szambelanowi Pauliny, niegdyś w niej zakochany, obecnie dostrzega jej wady i postanawia wrócić na Haiti).

Książka napisana w ciekawy, barwny i porywający sposób powinna się spodobać również osobom, które nie przepadają za powieściami historycznymi. Michelle Moran snuje opowieść o tym, dokąd może zaprowadzić człowieka chora ambicja, o niszczycielskiej potędze rządzy władzy, o trudnych wyborach i poświęceniu w imię wyższej sprawy.

Autorka rzetelnie przygotowała się do napisania powieści. Jak podkreśla w nocie historycznej przeczytała tysiące zachowanych listów (niektóre z nich nawet przytoczyła w książce) oraz pamiętniki Marii Ludwiki, Hortensji, panny Durand, pana Montholona i Napoleona. Uczciwie przyznaje, że w kilku miejscach zmieniła chronologię zdarzeń i dodała trzy fikcyjne listy.

Podsumowując, jest to świetna powieść o małym, charyzmatycznym człowieku, który trząsł całą Europą i o kobietach z jego otoczenia zarówno tych wpatrzonych w niego, jak i tych odpornych na jego urok.

Takie książki to ja lubię. Autorka skupiła się na ostatnich latach rządów bezwzględnego Napoleona Bonapartego. Oddała głos trzem narratorom: Marii Ludwice (młodziutkiej córce cesarza Austrii, która dla dobra sprawy poświęciła się i została drugą żoną Napoleona), Paulinie (siostrze Bonapartego, która darzyła brata zakazanym uczuciem) i Paulowi Moreau (szambelanowi Pauliny,...