Autor w podziękowaniach pisze, że książka powstała w rekordowe sześć miesięcy i czuć to podczas jej czytania. Druga część trylogii Dartha Bane'a rozpoczyna się dokładnie w tym samym miejscu, w którym kończy się pierwsza, jednak w przeciwieństwie do poprzedniego tomu w historii widać dużo niedopracowań. Dodatkowo sama opowieść jest ewidentnym wypełniaczem, co sprawia, że większość rozpoczętych wątków zostaje zakończona (albo lepiej anulowana) wraz z rozwiązaniem fabuły. Równie dobrze, ten tom mógłby zostać skrócony do roli kilkudziesięciostronicowego opowiadania, a stanowiłby tak samo dobry pomost pomiędzy pierwszym, a trzecim tomem trylogii.
To wraz z pewnymi błędami i uproszczeniami pchającymi fabułę w odpowiednim kierunki jest największą słabością Zasady Dwóch.
Niemniej dalej się to dobrze i szybko czyta, więc nie nudzimy się podczas lektury, choć czuć pewien niedosyt w odniesieniu do dużo lepszej Drogi Zagłady.
A... I, nie wiem, kto zaaprobował tę okładkę, która nie dość, że komicznie paskudna, to nijak się trzyma wizualnego stylu pozostałych dwóch tomów.

Autor w podziękowaniach pisze, że książka powstała w rekordowe sześć miesięcy i czuć to podczas jej czytania. Druga część trylogii Dartha Bane'a rozpoczyna się dokładnie w tym samym miejscu, w którym kończy się pierwsza, jednak w przeciwieństwie do poprzedniego tomu w historii widać dużo niedopracowań. Dodatkowo sama opowieść jest ewidentnym wypełniaczem, co sprawia, że...