Ten zbiór fantastycznych opowiadań rozpoczyna się dosyć mocno i krwawo, by później zwolnić, podrzucić nam, niby mimochodem, kwestie problemów życia codziennego. Jest to książka skłaniająca do rozmyślań, roztrząsań, rozkładania na czynniki pierwsze przeczytanych przez nas historii. Zdecydowanie nie jest tu tak krwawo i dynamicznie jak w poprzednich opowiadaniach grozy, które czytałam.

Do kontemplacji skłaniają nas opowiadania dotyczących życia po śmierci, przeszłości, nieudanego życia, niedołężności, samotności, emigracji. Dariusz Muszer bardziej skupił się na bohaterach niż wydarzeniach, poruszone raz tematy powtarzają się w kolejnych opowiadaniach, oślepiając swoją prawdą, głębią lub wciągając w wir zmieniających się wydarzeń.

Styl jest lekki, opowiadania czyta sie dosyć szybko, choć z pewnością nie każdemu przypadną do gustu. Mamy tu różny rodzaj narracji, nie da się jednak ukryć, że sprawiają wrażenie dobrze przemyślanych, skrupulatnie napisanych, by wywołać u czytelnika konkretny efekt. Poczynania bohaterów są analizowane pod kątem przyczyn, mamy więc swego rodzaju analizy psychologiczne - często są poranieni, przytłoczeni, rozstrojeni psychicznie, po trudnych doświadczeniach, udający, że prawda wygląda inaczej niż w rzeczywistości. I właśnie ta prawda, a nie krwawe sceny przejmuje nas najbardziej. Jeśli ktoś poszukuje przerażających, trzymających w napięciu scen science-fiction, nie znajdzie ich tu zbyt wiele.

Opowiadania Dariusza Muszera dotykają całkiem innych strun.

Ten zbiór fantastycznych opowiadań rozpoczyna się dosyć mocno i krwawo, by później zwolnić, podrzucić nam, niby mimochodem, kwestie problemów życia codziennego. Jest to książka skłaniająca do rozmyślań, roztrząsań, rozkładania na czynniki pierwsze przeczytanych przez nas historii. Zdecydowanie nie jest tu tak krwawo i dynamicznie jak w poprzednich opowiadaniach grozy, które...