"Czerń i purpura" zdecydowanie nie należy do łatwych i przyjemnych lektur. Zawiera bowiem ogrom cierpienia opisanego na tyle wyraźnie, że musiałam robić przerwy w czytaniu. Historia Franza i Mileny nie jest historią o miłości, ale o człowieczeństwie, jego utracie i powolnym jego odzyskiwaniu, a także o sile przetrwania i zadziwiającej wytrzymałości ludzkiego ciała i psychiki.
Pomimo silnych emocji jakie budziła we mnie książka, nie uważam jej za ideał (tu mogę delikatnie spoilerować). Początkowo postać Mileny była często spłycana. Kilkukrotnie narrator określał jej próżność jako cechę typową dla płci pięknej co było niepotrzebnym w moim odczuciu zabiegiem. Franz natomiast kilkukrotnie pokazywał swój brak kręgosłupa, ale jego negatywne cechy nie otrzymały krytyki. Nie mogę też przejść obojętnie wobec matki Mileny. Jej obecność wzbudzała we mnie silnie negatywne emocje, była to osoba której absolutnie nie dało się lubić. Żałuję, że większość żołnierzy SS nie była tak dobrze opisana, ponieważ to oni byli głównymi "czarnymi bohaterami" tej opowieści. Mimo wszystko pozytywnie oceniam Czerń i purpurę, jednak zostanie ona na liście moich książek do których nie wrócę.

"Czerń i purpura" zdecydowanie nie należy do łatwych i przyjemnych lektur. Zawiera bowiem ogrom cierpienia opisanego na tyle wyraźnie, że musiałam robić przerwy w czytaniu. Historia Franza i Mileny nie jest historią o miłości, ale o człowieczeństwie, jego utracie i powolnym jego odzyskiwaniu, a także o sile przetrwania i zadziwiającej wytrzymałości ludzkiego ciała i...