To, jak sam tytuł wskakuje powieść o porzuceniu. Jak wiele takich historii zwykle wydaje mi się banalnych, to, ta jest inna. Wpisuje się w modny ostatnio "female rage", który mnie ciekawi. Mimo mojego zrozumienia powodów wywołujących gniew u kobiet, nie uważam, że jest on rozwiązaniem czy pomocą. Jednak samo mówienie czy pisanie o powodach do gniewu, zwracanie na nie uwagi opinii publicznej może okazać się pomocne. Tym samym ta książka może okazać się pomocna. Pokazuje uprzywilejowanie mężczyzn. Mężczyzna może wyjść z domu od tak, rzucić kobietę z dziećmi dla innej niemalże jakby zmieniał film, który ogląda czy książkę którą czyta. Nie podoba mu się dłużej zmienia i już. A kobieta zostaje z tym, z miłości czy poczucia obowiązku, których ewidentnie mężczyźni nie odczuwają tak silnie. Co ważniejsze patriarchat funkcjonuje w taki sposób, że owszem żałuje się takiej kobiety, staje się ona w oczach ludzi bidulką, ale nikt jej nie pomaga. Natomiast zachowanie mężczyzny traktuje się jako coś zwykłego. Są osoby, które wręcz mu pomagają, kryją go i nie rzadko są to kobiety. Tak jest w tej historii, gdzie wspólną koleżanka zbliża się do bohaterki tylko po to by być rzeczniczką jej męża. Przykre to, tak jak cała ta historia.
Czytając "Czas porzucenia" poczujemy się momentami obrzydzeni a może zdegustowani scenami sexu (także tymi wyobrażonym przez bohaterkę) czy przekleństwami a może nawet zachowaniem cierpiącej Olgi. Choć bardziej powinniśmy brzydzić się Mariem, który może nie przeklina nie wpada w szał, ale sypiał z piętnastolatką (sic!) będąc mężem i ojcem małych dzieci czekając aż kochanka podrośnie stanie się pełnoletnia i wtedy rzucić rodzinę. Niestety częściej ludzie potępiają osobę, która klnie jest w emocji niż kogoś kto przyczynił się do tych emocji, kogoś kto faktycznie czyni zło, ale zachowuje bardziej "elegancko".
Moim zdaniem ta opowieść przekazuje jeszcze jedną ważną kwestię o gniewie. Ferrante opisuje ogrom takiego gniewu i robi to bardzo realistycznie, stąd te wulgaryzmy. Co ważniejsze pokazuje to do czego gniew prowadzi i jakie są jego konsekwencje. Gniew toczący bohaterkę prowadzi ją do autodestrukcji i do zaniedbania najbliższych, czyli dzieci i psa. Co ciekawe opisuje jak przez gniew, następnie wstyd Olga przechodzi do akceptacji i organizuje swoje życie na nowo. Akceptuje to na co nie ma wpływu. To co trzeba zmienić, to patriarchat i to jak funkcjonuje a nie sposób zrobić tego w pojedynkę. Ferrante pokazuej co na prawdę jest nie tak a co jest naturalne. Nie tak jest przerzuanie w rodzinie odpowiedzialności za dzieci na kobietę a naturalne są emocje kobiety porzuconej. Wiele kobiet jak Olga musi zaakceptować swój los i dla swojego dobra lepiej zrobić to bez gniewu, ale my jako społeczeństwo nie powinniśmy akceptować męskiego umywania rąk od odpowiedzialności a tym bardziej wspierać tego typu zachowań.
Nie mogłam się oderwać, bo nie tylko treść i język ale także kilka pobocznych refleksji dotyczących ciała i starzenia bardzo mi się podobało.

To, jak sam tytuł wskakuje powieść o porzuceniu. Jak wiele takich historii zwykle wydaje mi się banalnych, to, ta jest inna. Wpisuje się w modny ostatnio "female rage", który mnie ciekawi. Mimo mojego zrozumienia powodów wywołujących gniew u kobiet, nie uważam, że jest on rozwiązaniem czy pomocą. Jednak samo mówienie czy pisanie o powodach do gniewu, zwracanie na nie uwagi...