Zapowiadało się nieźle ale poziom egzaltacji bardzo męczący.

Zapowiadało się nieźle ale poziom egzaltacji bardzo męczący.

Książka jest nostalgiczną przeprawą przez dawne schematy i problemy życia na wsi. Ustalane małżeństwa bez miłości, plotkarstwo, „kościelna” rozrywka. Książka wciągająca. Autentycznie opisuje wydarzenia i postaci. Idziemy przez życie z Polą i babcią Hanną. Widzimy życia ich oczami.
Siostry, Pola i Irka wychowują się pod opieką babci. Niestety babcia Hania kończy życie na długo przed śmiercią gdyż jak to mówiono „żyjesz tak długo jak pamiętasz”. Pola wyjeżdża na studia, uciekając tym samym od domowych problemów. Cały trud opieki nad chorą na Alzheimera babcią spada na Irkę. Gdy babcia umiera, cała rodzina zjeżdża się na pogrzeb do domu nieboszczki. Wyjaśniają się rodzinne tajemnice, wracają dawne uczucia i wspomnienia. Pojawia się nadzieja na lepszą przyszłość.

Książka jest nostalgiczną przeprawą przez dawne schematy i problemy życia na wsi. Ustalane małżeństwa bez miłości, plotkarstwo, „kościelna” rozrywka. Książka wciągająca. Autentycznie opisuje wydarzenia i postaci. Idziemy przez życie z Polą i babcią Hanną. Widzimy życia ich oczami.
Siostry, Pola i Irka wychowują się pod opieką babci. Niestety babcia Hania kończy życie na...

Niesamowicie wzruszająca historia o przemijaniu i zapominaniu o tym, co od zawsze było dla nas ważne. Autorka w perfekcyjny sposób opisała uczucia towarzyszące nam wtedy, kiedy bezpowrotnie tracimy cząstkę siebie. "Strupki" są nostalgią za dzieciństwem i smutkiem wynikającym z faktu, że już nigdy nie wrócimy do szczęśliwej przeszłości, której kiedyś nie byliśmy w stanie docenić. Do wzruszającej refleksji.

Niesamowicie wzruszająca historia o przemijaniu i zapominaniu o tym, co od zawsze było dla nas ważne. Autorka w perfekcyjny sposób opisała uczucia towarzyszące nam wtedy, kiedy bezpowrotnie tracimy cząstkę siebie. "Strupki" są nostalgią za dzieciństwem i smutkiem wynikającym z faktu, że już nigdy nie wrócimy do szczęśliwej przeszłości, której kiedyś nie byliśmy w stanie...

Jako debiut udowadnia, że warto czekać na następne książki Pauliny Jóźwik. Jako książka, trochę kręci się w kółko. Trochę się powtarza, no i nie ma jakiejś przełomowej fabuły. Po opiniach i opisie spodziewałam się czegoś więcej.

Jako debiut udowadnia, że warto czekać na następne książki Pauliny Jóźwik. Jako książka, trochę kręci się w kółko. Trochę się powtarza, no i nie ma jakiejś przełomowej fabuły. Po opiniach i opisie spodziewałam się czegoś więcej.

Uwielbiam takie historie. Smutna, ale pelna nadziei. Na pewno będę śledzić twórczość Pauliny Jóźwiak.

Uwielbiam takie historie. Smutna, ale pelna nadziei. Na pewno będę śledzić twórczość Pauliny Jóźwiak.

Bardzo lubię taką tematykę, dlatego subiektywna ocena 9/10.

Bardzo lubię taką tematykę, dlatego subiektywna ocena 9/10.

Bardzo klimatyczna, słodko-gorzka historia powrotu do domu. Sentymentalna podróż po wspomnieniach poprzednich pokoleń. Pięknie napisana, łapiąca za serce.

Bardzo klimatyczna, słodko-gorzka historia powrotu do domu. Sentymentalna podróż po wspomnieniach poprzednich pokoleń. Pięknie napisana, łapiąca za serce.

Prosta, ale piękna książka. Mimo że jest krótka zawiera w sobie sporo treści. Napisana jest prostym, płynnym stylem. Ciężko było mi oderwać się od lektury. W ostatnich latach sporo powstało takich kameralnych rodzinnych opowieści, ale ja nigdy nie mam dość takich książek. Jest to opowieść o rodzinie właśnie, o przeszłości, o relacjach między ludźmi, o wiejskiej mentalności i o tym, jak ona się zmieniała (i czy w ogóle). Ważnym motywem jest tu choroba Alzheimera, więc jeśli interesujecie się tym tematem w literaturze to jest to książka, po którą również warto sięgnąć. Z tego i z wielu innych powodów polecam tę lekturę. Za takie książki właśnie uwielbiam współczesną polską literaturę.

Prosta, ale piękna książka. Mimo że jest krótka zawiera w sobie sporo treści. Napisana jest prostym, płynnym stylem. Ciężko było mi oderwać się od lektury. W ostatnich latach sporo powstało takich kameralnych rodzinnych opowieści, ale ja nigdy nie mam dość takich książek. Jest to opowieść o rodzinie właśnie, o przeszłości, o relacjach między ludźmi, o wiejskiej mentalności...

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony dość dobrze się czytało, ale jakiś duży niedosyt pozostał. Coś mi tam nie grało tak do końca. Przeczytać warto, ale bez zachwytu...może kiedy wrócę do tej pozycji.

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony dość dobrze się czytało, ale jakiś duży niedosyt pozostał. Coś mi tam nie grało tak do końca. Przeczytać warto, ale bez zachwytu...może kiedy wrócę do tej pozycji.

Ona mnie dostrzegała, nawet w ukryciu.

Witała oczami, rozgwiazdą zmarszczek.

Uśmiechała się gwarą : Tyś to je - godała.

Cmokając jej policzek wsuwałam się do schronu, gdzie chowałam się przed nalotem życia.
Była styczną, a ja wirowałam po okręgu dojrzewania, tak płocha i niecierpliwa.
Rumiankiem i miętą wlewała mi do ust zbawienne rytuały, eliksir troski.

Zacieniona woalem wdowieństwa wydeptywała ścieżki milczenia, dzień po dniu, noc do nocy, cisza za ciszą. W wyziębionej pustką sypialni okrywała mnie szczelnie kocem przewidywalności.

Jej postać w oknie, coraz mniejsza, coraz mniejsza, coraz mniej.

Babcia. Moja tęsknota.


{ Strupki to poetycka podróż łodzią Charona,
wiosłujemy wraz z nim przez babcine losy, z
czułością i powagą. Do kresu tchnienia. }

...

Ona mnie dostrzegała, nawet w ukryciu.

Witała oczami, rozgwiazdą zmarszczek.

Uśmiechała się gwarą : Tyś to je - godała.

Cmokając jej policzek wsuwałam się do schronu, gdzie chowałam się przed nalotem życia.
Była styczną, a ja wirowałam po okręgu dojrzewania, tak płocha i niecierpliwa.
Rumiankiem i miętą wlewała mi do ust zbawienne rytuały, eliksir troski.

Zacieniona...