Jak dla mnie to taka sobie.

Jak dla mnie to taka sobie.

Każdy z nas ma rodzinne strupki. W zależności od stadium gojenia - wystarczy je mocniej dotknąć lub delikatnie podważyć by niemal natychmiast pojawił się ból. Przemilczane żale. Kiedy ostatnia osoba pamiętająca topi się w demencji, czy rodzina traci wtedy część własnej tożsamości? Wolę o tym myśleć jako o strupkach odpadających ze starości uchylając jaśniejsze, jeszcze delikatne zgrubienie łączące nas w całość.

Każdy z nas ma rodzinne strupki. W zależności od stadium gojenia - wystarczy je mocniej dotknąć lub delikatnie podważyć by niemal natychmiast pojawił się ból. Przemilczane żale. Kiedy ostatnia osoba pamiętająca topi się w demencji, czy rodzina traci wtedy część własnej tożsamości? Wolę o tym myśleć jako o strupkach odpadających ze starości uchylając jaśniejsze, jeszcze...

Piękna powieść. Urzeka swoją skromnością, prostotą i prawdziwością. Każdy kto miał styczność w jakimkolwiek stopniu z życiem na wsi zgodzi się że ta książka jak najbardziej oddaje panujący tam klimat. Strata, nieprzepracowane traumy, poczucie winy i niezrozumienie, z tym wszystkim zmaga się bohaterka od pierwszych stron powieści. Jak na tę postawę wpłynie powrót do korzeni? Gorąco polecam.

Piękna powieść. Urzeka swoją skromnością, prostotą i prawdziwością. Każdy kto miał styczność w jakimkolwiek stopniu z życiem na wsi zgodzi się że ta książka jak najbardziej oddaje panujący tam klimat. Strata, nieprzepracowane traumy, poczucie winy i niezrozumienie, z tym wszystkim zmaga się bohaterka od pierwszych stron powieści. Jak na tę postawę wpłynie powrót do korzeni?...

Co za fantastyczna niespodzianka! Cóż mogę powiedzieć? Uwielbiam takie książki. Zupełnie się tego nie spodziewałam, ale "Strupki" trafiły prosto do mojego serducha. Paulina Jóźwik opowiada historię rodziny, wsi, ukrywanych przez pokolenia tajemnic i bolesnych przemilczeń, które kładą się cieniem na życie wykreowanych przez nią bohaterów. Robi to w sposób doskonały i jakimś cudem sprawia, że co drugie zdanie brzmi tak, jakby było o mnie.

Hanna Maj umiera. Wraz z jej wnuczką, Polą, wracamy do domu, który zna z dzieciństwa. Jedziemy na wieś, położoną gdzieś w górach, zostawiając za sobą wielkomiejski zgiełk i karierę ilustratorki. Trafiamy w sam środek przygotowań do pogrzebu, a powrót do świata dzieciństwa sprawia, że na wiele spraw patrzymy na nowo. Tak samo jak na członków swojej rodziny, sąsiadów, dawnych znajomych. Miejsca, które zapisały się w pamięci i przez lata wcale się nie zmieniły lub zmieniły się całkowicie. Ludzi, których znamy, choć często zupełnie nic o nich nie wiemy. Tajemnice, o których przez lata nikt nie mówił, bo być może nikt ich już nie pamięta. A jeśli pamięta, to wcale nie chce o nich opowiadać.

Oczyma trzydziestoletniej Poli obserwujemy mniejsze i większe dramaty, które równie często jak za zamkniętymi drzwiami, rozgrywają się też na oczach całej wiejskiej społeczności. Sama fabuła nie jest w żadnym stopniu porywająca i skłamałabym, gdybym powiedziała, że w którymś momencie staje się nieprzewidywalna. To nie jest książka, która ma czytelnika zaskakiwać, to powieść, którą masz odczuwać całym sobą. Przynajmniej ja ją tak odebrałam. Może ze względu na to, że wiele doświadczeń i przemyśleń głównej bohaterki wydaje się być moimi własnymi. Może dlatego, że czuję z nią wyjątkową bliskość, co nie zdarza mi się często. Może tylko i wyłącznie dzięki zachwycającym zdaniom, które mocno do mnie przemawiały.

Nie jest to pewnie najlepsza książka na świecie, ale wyjątkowo mocno chwyciła mnie za serce i dotknęła w sferze emocjonalnej, więc rzutem na taśmę trafi pewnie jeszcze do tegorocznej topki. Cudowna niespodzianka.

Co za fantastyczna niespodzianka! Cóż mogę powiedzieć? Uwielbiam takie książki. Zupełnie się tego nie spodziewałam, ale "Strupki" trafiły prosto do mojego serducha. Paulina Jóźwik opowiada historię rodziny, wsi, ukrywanych przez pokolenia tajemnic i bolesnych przemilczeń, które kładą się cieniem na życie wykreowanych przez nią bohaterów. Robi to w sposób doskonały i jakimś...

Nie wiedziałam, że to taka dobra książka, dlatego przeleżała 2 lata na półce. Do zakupu zachęciła mnie okładka (to nic, że grafika jest do góry nogami),jednak tytuł zniechęcał do lektury. Zastanawiam się, czy w ogóle pasuje do treści. A jest to opowieść o sprawach dużych i poważnych - śmierć, starość, choroba, dorastanie bez matki, niespełniona miłość - oraz małych i przyjemnych - wieś, pola, lasy, pies, rower i jezioro.
Mam wrażenie, że autorka opisała moją historię. Chociaż moja jest zupełnie inna. Chyba każdy, kto wyjechał daleko od domu rodzinnego odnajdzie się w tej historii.

Nie wiedziałam, że to taka dobra książka, dlatego przeleżała 2 lata na półce. Do zakupu zachęciła mnie okładka (to nic, że grafika jest do góry nogami),jednak tytuł zniechęcał do lektury. Zastanawiam się, czy w ogóle pasuje do treści. A jest to opowieść o sprawach dużych i poważnych - śmierć, starość, choroba, dorastanie bez matki, niespełniona miłość - oraz małych i...

Krótka, zwięzła i treściwa. Niby prosta i można powiedzieć o niczym a są emocje. Wciąga i czyta się szybko. Przypomina o tym, by dbać o ludzi.

Krótka, zwięzła i treściwa. Niby prosta i można powiedzieć o niczym a są emocje. Wciąga i czyta się szybko. Przypomina o tym, by dbać o ludzi.

Książka, która praktycznie od razu przenosi czytelnika na polską wieś, która pachnie polnymi kwiatami, jabłkami i racuchami. Do rodziny, w której każdy swoje marzenia, cierpienia i rozczarowania przeżywa po cichu.

Nie dzieje się tu tak naprawdę zbyt wiele, a jednak czyta się przyjemnie. Dużo tu melancholii i pewnej walki ze sobą, strachem głównej bohaterki.

Bardzo spodobał mi się styl pisania, więc szczerze czekam na inne książki pani Pauliny.

Książka, która praktycznie od razu przenosi czytelnika na polską wieś, która pachnie polnymi kwiatami, jabłkami i racuchami. Do rodziny, w której każdy swoje marzenia, cierpienia i rozczarowania przeżywa po cichu.

Nie dzieje się tu tak naprawdę zbyt wiele, a jednak czyta się przyjemnie. Dużo tu melancholii i pewnej walki ze sobą, strachem głównej bohaterki.

Bardzo...

IG:ksiazki_wloczykija
Fabułę tej książki możemy streścić w kilku słowach. Nie jest ona skomplikowana. Pola powraca do domu dzień przed pogrzebem swojej babki, która przez wiele długich lat zmagała się z chorobą zapomnienia, Alzheimerem. Pola postawiła sobie bardzo trudne zadanie przed sobą, odzyskać zgubione i zapomniane wspomnienia swojej babki. Nie zdaje sobie sprawy jak bardzo trudnym zadaniem to się okaże. Czy dziewczyna odzyska to co postawiła sobie za cel? Jak poszukiwania wspomnień wpłyną na jej całe życie i podejście, spojrzenie na świat?

Autorka pokazuje i udowadnia przede wszystkim to, że książka wcale nie musi mieć 500, 800 bądź 1000 stron by wprawić człowieka podczas czytania w zachwyt oraz melancholię nad własnym życiem. Jej książka, to zaledwie 256 stron. 256 stron wypełnione, melancholią, walką, pytania, żalem oraz bólem, uśmiechem i łzami. Paulina doskonale ubiera w słowa to co wielu z nas kryje w środku a boi się o tym powiedzieć, ujawnić. Pokazuje jak piękną książkę można z tego stworzyć.

To pokaz tego, jak z wieloma demonami my sami musimy się zmagać. Jak wielu z nas doskonale wie co przechodzi nasza główna bohaterka codziennie będąc tam i walcząc o to co zostało utracone. Pokazuje jak mocno, można walczyć ze samym sobą. I ile taka walka nasz kosztuje. Autorka ubiera drobne rzeczy w sposób wręcz magiczny nadając tym słowom nie tylko kształt, ale i głębie, zapach, miejsce, wielką wyobraźnię dbając o każde szczegóły, dzięki czemu doskonale działa to na naszą wyobraźnię.

To książka o której zdecydowanie powinno być głośno, to książka którą powinien przeczytać każdy. To książka dzięki której zamieniamy patrzenie na świat.

A co jeśli któregoś dnia ty też zaczniesz zapominać?

IG:ksiazki_wloczykija
Fabułę tej książki możemy streścić w kilku słowach. Nie jest ona skomplikowana. Pola powraca do domu dzień przed pogrzebem swojej babki, która przez wiele długich lat zmagała się z chorobą zapomnienia, Alzheimerem. Pola postawiła sobie bardzo trudne zadanie przed sobą, odzyskać zgubione i zapomniane wspomnienia swojej babki. Nie zdaje sobie sprawy jak...

Według mnie, niezwykle emocjonalna książka. Czasem musimy rozdrapać, jakieś zabliźnione sprawy - strupki- żeby wydobyć resztki brudu, ranę oczyścić. I o tym, według mnie, jest ta książka. O bolesnym rozprawianiu się z przeszłością. Pełną niedomówień, niespełnionych miłości, ucieczek... . Centralną postacią jest babcia Hania, która wychowywała dwie wnuczki - Paulinę i Apolonię, kiedy rodzice udali się na Zachód w poszukiwaniu "lepszego świata". Z czasem babcię zabiera Alzhaimer, tak - jak wcześniej zabrał bohaterom miłości ich życia. Bo w retrospekcjach mowa o zabieraniu miłości i wydawaniu za mąż z rozsądku, o miłościach młodzieńczych, kiedy to żyło się wyimaginowanym obrazem swoich młodzieńczych westchnień. Jest to też obraz rodziny, jakich wiele, w naszym krajobrazie, że o sprawach "niewygodnych" nie mówi się... .

Według mnie, niezwykle emocjonalna książka. Czasem musimy rozdrapać, jakieś zabliźnione sprawy - strupki- żeby wydobyć resztki brudu, ranę oczyścić. I o tym, według mnie, jest ta książka. O bolesnym rozprawianiu się z przeszłością. Pełną niedomówień, niespełnionych miłości, ucieczek... . Centralną postacią jest babcia Hania, która wychowywała dwie wnuczki - Paulinę i...

Zapowiadało się nieźle ale poziom egzaltacji bardzo męczący.

Zapowiadało się nieźle ale poziom egzaltacji bardzo męczący.