Wobec wspaniałej spuścizny, jaką pozostawił po sobie Rzym starożytny, archeologiczne badania nad Italią wczesnośredniowieczną wydają się mało ciekawe. Tymczasem – jak dowodzi w swej pracy Dominika Długosz – także owe wieki ostrogockich i longobardzkich rządów na italskiej ziemi, mają wiele do „powiedzenia” naukowcom. Autorka skupia się na zagadnieniach tzw. archeologii architektury i najszerzej opisuje przemiany, jakie zaszły w budownictwie miejskim między okresem późnorzymskim a rządami plemion germańskich. Praca ma charakter interdyscyplinarny, bowiem obok zagadnień archeologicznych, omawiane są problemy historii czy urbanistyki. Trzeba jednak przyznać, że kwestie historyczne zostały omówione pobieżnie, bez odwołań do bardziej szczegółowej literatury. Niestety na kartach książki sporo jest błędów: drobnych pomyłek merytorycznych (Autorka zaprzecza nieraz sama sobie) czy lapsusów językowych (zwłaszcza w miejscach związanych ze słownictwem łacińskim). W sumie – odnoszę takie wrażenie – temat można było podjąć lepiej i wydobyć z niego trochę więcej. Być może archeolog oceniłby tę książkę nieco wyżej, ale mnie nieco zawiodła.

Wobec wspaniałej spuścizny, jaką pozostawił po sobie Rzym starożytny, archeologiczne badania nad Italią wczesnośredniowieczną wydają się mało ciekawe. Tymczasem – jak dowodzi w swej pracy Dominika Długosz – także owe wieki ostrogockich i longobardzkich rządów na italskiej ziemi, mają wiele do „powiedzenia” naukowcom. Autorka skupia się na zagadnieniach tzw. archeologii...