Beata Chomątowska to dziennikarka, której specjalnością są reportaże na temat architektury i spraw okołoarchitektonicznych. Pewnie dlatego skonstruowała swoją powieść wokół bardzo charakterystycznego dla Krakowa budynku, czyli Pałacu Prasy, zwanego Krążownikiem. To tam, niczym w krakowskiej szopce skupia się życie bohaterów sagi, w której narratorem jest najmłodszy członek rodziny Bakalarzów opowiadający o najbliższych sobie kobietach: prababce, babce, matce i swoich kochankach.
Tradycyjna szopka umieszczona jest w budowli, która ma kształt ni to baśniowego pałacu, ni to typowego dla Krakowa budynku, a zasiedlają ją liczne postaci typowe dla czasów powstania szopki. Na pierwszym planie jest oczywiście święta rodzina, a za nią pasterze, trzej królowie i inne postaci umieszczone w rozmaitych zakamarkach. Fabuła „Andreowii” świetnie wpasowuje się w ten schemat. Osią wydarzeń jest historia rodzinna, w której rodzi się dziecię- Andrzej- ale nikt nie wie, kto jest jego ojcem. Dlatego historia zostaje odtworzona trzy pokolenia wstecz,od czasów prawie legendarnej prababki, poprzez charyzmatyczną babkę Filomenę, aż do nieco szalonej matki Wandy, których łączyła wyjątkowa niechęć do małżeństwa, wielka ciekawość ludzi i pragnienie przeżycia swojego życia według własnych reguł. Tak jak w szopce na marginesie tej opowieści są inny bohaterowie- kochankowie babki i matki, sąsiedzi, krewni i wszystkie panie spotkane przez Andrzeja, a z nimi wszystkimi wiążą się rozmaite anegdoty. Całość jest bardzo smaczną gawędą balansującą między powieścią realistyczną a groteską, trochę w tym magii, trochę satyry, nieco plotkarstwa. Na tle skostniałej krakowskiej moralności mieszczańskiej lśnią niczym klejnoty nietuzinkowe kobiety, które żyją na opak. Nie chcą być żonami i mamusiami, są niezależne i silne. Muszą takie być w świecie męskiego kryzysu. Bo mężczyźni żyjący obok nich to puszące się, kolorowe koguciki, robiące wokół siebie wiele hałasu, ale niezaradne i, jak mówiła najstarsza starowinka w „Seksmisji”, służący tylko do rozrywki.
Beata Chomątowska sięga w „Andreowii” do licznych wzorców kulturowych. Oprócz tradycji szopkarskiej, wyciąga z podręcznika szkolnego wzorzec eposu i tworzy swoją powieść na bazie „Odysei” i „Iliady”. Stąd ten tytuł- „Andreowia”, czyli pieśń o Andrzeju. Tak jak w homeryckim eposie, oprócz fabuły, autorka funduje nam liczne opisy miejsc, przedmiotów, różnych detali, prezentuje barwne tło historyczne obejmujące około 100 lat i całą galerię postaci z szeroko odmalowanymi charakterami, emocjami i życiorysami.
Tym, co może stanowić trudność w lekturze jest pozorny chaos w opowiadaniu o losach bohaterów. Autorka swobodnie poczyna sobie z chronologią, stosując liczne retrospekcje, przeskoki w czasie, powroty do wątków poruszanych wcześniej. Układa się to jednak w pełny obraz, a na końcu zamyka efektowną klamrą.
Polecam tę książkę zwolennikom nietypowych historii.

Beata Chomątowska to dziennikarka, której specjalnością są reportaże na temat architektury i spraw okołoarchitektonicznych. Pewnie dlatego skonstruowała swoją powieść wokół bardzo charakterystycznego dla Krakowa budynku, czyli Pałacu Prasy, zwanego Krążownikiem. To tam, niczym w krakowskiej szopce skupia się życie bohaterów sagi, w której narratorem jest najmłodszy członek...