Otworzyłam notatnik żeby przelać na papier myśli zalegające w głowie po przeczytaniu tej niewielkich rozmiarów książki i … nie było łatwo. W „Alfredzie i Ginewrze” Jamesa Schuylera nie ma wyróżniającej się akcji, fabuły, która prowadziłaby czytelnika od jednego punktu historii, do następnego, a w końcu do finału. W takim razie co w niej jest takiego, co sprawia, że jestem usatysfakcjonowana? Język powieści, bohaterowie oraz to, co sobą reprezentują i co przekłada się na obraz całości.


Alfred i Ginewra to rodzeństwo i para dzieciaków, która na podobieństwo swoich rówieśników toczy nieustające słowne utarczki i wojenki. To co je wyróżnia to inteligencja, rezolutność i nieograniczona wyobraźnia. Potrafią tworzyć cudne historie, obsadzając się w głównych rolach. Kiedy nie zachowują się dziecinnie, naśladują zachowania dorosłych, zapożyczając wzorce z otoczenia.


Na pierwszy rzut oka, powieść ta wydaje się być lekką historyjką sprawiającą, że czytelnik się uśmiechnie i zrelaksuje. Jednak pod wierzchnią warstwą poprawności, ładu i gry słownej, kryje się bardziej skomplikowany świat młodych ludzi. Wcale nie taki bajkowy i uładzony.

James Schuyler bawi się językiem i formą wyrazu. Pod płaszczykiem wesołości, ukrywa bardziej gorzką rzeczywistość. Bardzo lubię i cenię, gdy autor zaskakuje, daje coś innego, nietuzinkowego, czy to w warstwie językowej, czy fabularnej. Amerykańskiemu pisarzowi wyszło to naprawdę ciekawie. Poeta Kenneth Koch, w swojej recenzji „Alfreda i Ginewry” napisał: „To proza, która jest taka, jaka powinna być poezja, świeża, zaskakująca, giętka, klarowna – radosna i ekscytująca przede wszystkim za sprawą języka”. I taka własnie powieść Jamesa Schuylera jest. Świetna!


PS James Marcus Schuyler był głównym amerykańskim poetą końca XX w. oraz laureatem Nagrody Pulitzera w dziedzinie poezji. Był centralną postacią Szkoły Nowojorskiej (była to nieformalna grupa poetycka, którą fascynowała rzeczywistość, potoczność), co wiąże go z innymi przedstawicielami tego nurtu w poezji, takimi jak John Ashbery, Frank O’Hara, Kenneth Koch i Barbara Guest.

www.naczytniku.com

Otworzyłam notatnik żeby przelać na papier myśli zalegające w głowie po przeczytaniu tej niewielkich rozmiarów książki i … nie było łatwo. W „Alfredzie i Ginewrze” Jamesa Schuylera nie ma wyróżniającej się akcji, fabuły, która prowadziłaby czytelnika od jednego punktu historii, do następnego, a w końcu do finału. W takim razie co w niej jest takiego, co sprawia, że jestem...