Alfred i Ginewra

Otworzyłam notatnik żeby przelać na papier myśli zalegające w głowie po przeczytaniu tej niewielkich rozmiarów książki i … nie było łatwo. W „Alfredzie i Ginewrze” Jamesa Schuylera nie ma wyróżniającej się akcji, fabuły, która prowadziłaby czytelnika od jednego punktu historii, do następnego, a w końcu do finału. W takim razie co w niej jest takiego, co sprawia, że jestem usatysfakcjonowana? Język powieści, bohaterowie oraz to, co sobą reprezentują i co przekłada się na obraz całości.


Alfred i Ginewra to rodzeństwo i para dzieciaków, która na podobieństwo swoich rówieśników toczy nieustające słowne utarczki i wojenki. To co je wyróżnia to inteligencja, rezolutność i nieograniczona wyobraźnia. Potrafią tworzyć cudne historie, obsadzając się w głównych rolach. Kiedy nie zachowują się dziecinnie, naśladują zachowania dorosłych, zapożyczając wzorce z otoczenia.


Na pierwszy rzut oka, powieść ta wydaje się być lekką historyjką sprawiającą, że czytelnik się uśmiechnie i zrelaksuje. Jednak pod wierzchnią warstwą poprawności, ładu i gry słownej, kryje się bardziej skomplikowany świat młodych ludzi. Wcale nie taki bajkowy i uładzony.

James Schuyler bawi się językiem i formą wyrazu. Pod płaszczykiem wesołości, ukrywa bardziej gorzką rzeczywistość. Bardzo lubię i cenię, gdy autor zaskakuje, daje coś innego, nietuzinkowego, czy to w warstwie językowej, czy fabularnej. Amerykańskiemu pisarzowi wyszło to naprawdę ciekawie. Poeta Kenneth Koch, w swojej recenzji „Alfreda i Ginewry” napisał: „To proza, która jest taka, jaka powinna być poezja, świeża, zaskakująca, giętka, klarowna – radosna i ekscytująca przede wszystkim za sprawą języka”. I taka własnie powieść Jamesa Schuylera jest. Świetna!


PS James Marcus Schuyler był głównym amerykańskim poetą końca XX w. oraz laureatem Nagrody Pulitzera w dziedzinie poezji. Był centralną postacią Szkoły Nowojorskiej (była to nieformalna grupa poetycka, którą fascynowała rzeczywistość, potoczność), co wiąże go z innymi przedstawicielami tego nurtu w poezji, takimi jak John Ashbery, Frank O’Hara, Kenneth Koch i Barbara Guest.

www.naczytniku.com

Otworzyłam notatnik żeby przelać na papier myśli zalegające w głowie po przeczytaniu tej niewielkich rozmiarów książki i … nie było łatwo. W „Alfredzie i Ginewrze” Jamesa Schuylera nie ma wyróżniającej się akcji, fabuły, która prowadziłaby czytelnika od jednego punktu historii, do następnego, a w końcu do finału. W takim razie co w niej jest takiego, co sprawia, że jestem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To taki zwiewny szkic, pod którego pozornie lekką i pozbawioną ostrych kantów powierzchnią, czai się napięcie i ledwo wyczuwalny mrok. Fenomenalnie przedstawiony świat dzieci za pomocą zniekształceń języka dorosłych, których dokonują one w komunikacji między sobą. Schuler operuje jednocześnie ironią i nostalgią, tworzy bardzo sugestywne, zapadające w pamięć obrazki. Warto spędzić z tą książką jeden przyjemny wieczór.

To taki zwiewny szkic, pod którego pozornie lekką i pozbawioną ostrych kantów powierzchnią, czai się napięcie i ledwo wyczuwalny mrok. Fenomenalnie przedstawiony świat dzieci za pomocą zniekształceń języka dorosłych, których dokonują one w komunikacji między sobą. Schuler operuje jednocześnie ironią i nostalgią, tworzy bardzo sugestywne, zapadające w pamięć obrazki. Warto...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powiem tak książka napisana jest z perspektywy dzieci. Opowiada o ich dzieciństwie, ale również o tym, że jak się nudzą wymyślają nowe historyjki. Pokazuje ta książka również zaufanie do dzieci bo jadą pociągiem same ... w dzisiejszych czasach jest to nie możliwe. Ja pamiętam jak dzisiaj, że również rodzice puszczali mnie samą pociągiem. Nauczyli mnie dużo i za to jestem im wdzięczna. Cieszę się, że miałam inne dzieciństwo niż teraz dzieci. I właśnie o tym jest ta książka. Niestety również znam lepsze książki niż ta. Bardzo fajna jest to opowieść nie chce odłożyć się tej książki w trakcie czytania, ale nie jest to książka, którą się zapamięta tak na dłużej. Mimo wszystko polecam !!!

Powiem tak książka napisana jest z perspektywy dzieci. Opowiada o ich dzieciństwie, ale również o tym, że jak się nudzą wymyślają nowe historyjki. Pokazuje ta książka również zaufanie do dzieci bo jadą pociągiem same ... w dzisiejszych czasach jest to nie możliwe. Ja pamiętam jak dzisiaj, że również rodzice puszczali mnie samą pociągiem. Nauczyli mnie dużo i za to jestem im...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziecięce rozmowy, magiczne formuły dające poczucie bezpieczeństwa, niezwykłe historie pozwalające uporać się ze złem dorosłego świata i zaczarować to, co straszne i niezrozumiałe. Język złożony z podsłuchany fraz, zapożyczonych wyrażeń, nie do końca zrozumianych zdań. Rozmowy rodzeństwa układają się w misternie tkaną prozę poetycką, zasłonę starannie ukrywającą ponure tajemnice rodzinne i przysłaniającą dziecięce lęki. Mistrzostwo Schuylera i jego tłumacza Marcina Szustera!

Dziecięce rozmowy, magiczne formuły dające poczucie bezpieczeństwa, niezwykłe historie pozwalające uporać się ze złem dorosłego świata i zaczarować to, co straszne i niezrozumiałe. Język złożony z podsłuchany fraz, zapożyczonych wyrażeń, nie do końca zrozumianych zdań. Rozmowy rodzeństwa układają się w misternie tkaną prozę poetycką, zasłonę starannie ukrywającą ponure...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak podsłuchiwać dzieci

W przyszłym roku tej powieści stuknie sześćdziesiątka, ale nie zestarzała się niemal zupełnie, przynosząc świetny słodko-gorzki obraz dzieciństwa, dowodząc absolutnego słuchu językowego autora i pozwalając mieć nadzieję, że po utwory amerykańskiego twórcy chętniej będą sięgać polscy wydawcy (to dopiero trzecia jego książka na naszym rynku).

Czytaj dalej:

http://www.ksiazkawprezencie.pl/jak-podsluchiwac-dzieci/

Jak podsłuchiwać dzieci

W przyszłym roku tej powieści stuknie sześćdziesiątka, ale nie zestarzała się niemal zupełnie, przynosząc świetny słodko-gorzki obraz dzieciństwa, dowodząc absolutnego słuchu językowego autora i pozwalając mieć nadzieję, że po utwory amerykańskiego twórcy chętniej będą sięgać polscy wydawcy (to dopiero trzecia jego książka na naszym rynku).

Czytaj...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cudowne. Niesamowite ucho do języka dzieci, niesamowita wyobraźnia, która pozwala odtworzyć to, jak myślą. Niesamowity dar pisania dowcipnie, a z podszewką smutku. Czyste piękno.

Cudowne. Niesamowite ucho do języka dzieci, niesamowita wyobraźnia, która pozwala odtworzyć to, jak myślą. Niesamowity dar pisania dowcipnie, a z podszewką smutku. Czyste piękno.

Pokaż mimo to

James Schuyler to jeden z najbardziej znanych amerykańskich poetów drugiej połowy XX w. Nie wszyscy wiedzą, że pisał również niezwykle ciekawą, inteligentną prozę. Jednym z takich przykładów jest "Alfred i Ginewra", niewielkich rozmiarów książeczka, pełna ironicznego humoru i celnych obserwacji. Po raz pierwszy wydana została w 1958 roku, polscy czytelnicy dopiero teraz mają okazję ją poznać.

"Alfred i Ginewra" opisuje przygody i rozterki dwojga dzieciaków, rodzeństwa, które zostaje wysłane na jakiś czas do babci zamieszkującej w małym miasteczku.
Historię tytułowego rodzeństwa poznajemy za pośrednictwem strzępków dialogów, pamiętnika Ginewry, nielicznych listów wysyłanych przez dzieci do rodziców i znajomych. Schuyler ma niezwykły talent do imitowania języka kilkulatków i wczuwania się w dziecięca duszę. Jest przy tym niezwykle ironiczny, dowcipny, ale i pełen wrażliwości i celnego osądu. Pod płaszczykiem niewinnej, pełnej humoru opowieści wnikliwie analizuje Amerykę lat 50-tyh i w pomysłowy sposób odkrywa przed czytelnikiem świat dziecięcych problemów, rozterek i smutków. "Alfred i Ginewra" to nie tylko - jak może początkowo się wydawać - łatwa opowiastka o przygodach, sprzeczkach i psikusach małych bohaterów, ale to też wnikliwa, nie pozbawiona wrażliwości opowieść o niełatwym okresie w życiu naszych bohaterów. Pozornie prosty język kryje w sobie mnóstwo niuansów i pułapek.

Próżna i inteligentna Ginewra oraz łaknący uwagi Alfred mogą być każdym z nas.

"Alfred i Ginewra" to ponadczasowa i świeża pozycja, która zapewne czytała się świetnie 50 lat temu, czyta się świetnie dziś, i jestem przekonana, że będzie czytać się równie dobrze za 10 czy 20 lat.

Podsumowując: niesamowita jest umiejętność autora do uchwycenia dziecięcego języka. Niezwykłe jest, że pod warstwą językowej zabawy opisującej niewinne dziecięce wygłupy i rozmowy odnajdujemy dużo bardziej poważną problematykę, momentami smutną i mroczną. I wreszcie, niesamowite jest też to, że w tak niepozornej objętościowo książce znajdujemy tak dużo niepozbawionej wyczucia obserwacji na temat dorastania, ale i otaczającego nas świata.
Bardzo inteligentna, mocno ożywcza opowieść! Wielkie podziękowania dla Państwowego Instytutu Wydawniczego za wydanie tej powieści w Polsce (najwyższa pora). Mam nadzieję, ze to nie koniec naszej czytelniczej przygody z Schuylerem , i że jeszcze będziemy mogli jakąś prozę tego autora przeczytać.

James Schuyler to jeden z najbardziej znanych amerykańskich poetów drugiej połowy XX w. Nie wszyscy wiedzą, że pisał również niezwykle ciekawą, inteligentną prozę. Jednym z takich przykładów jest "Alfred i Ginewra", niewielkich rozmiarów książeczka, pełna ironicznego humoru i celnych obserwacji. Po raz pierwszy wydana została w 1958 roku, polscy czytelnicy dopiero teraz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

[...]– A wysypać ci na głowę kubeł robali?
– A chcesz mieć w łóżku pełno surowych ostryg?
– A chcesz, żeby cię zepchnąć z dachu?
– A chcesz, żeby przez twoje okno wsunęła się chyłkiem długa włochata łapa?
– A chcesz, żeby się ziemia pod tobą zapadła?
– Nie boję się, bo to niemożliwe.[...]

"Alfred i Ginewra" (1958 r.) to urocza książeczka wypełniona dziecięcą paplaniną. Ośmioletni chłopiec i jego starsza o kilka lat siostra głównie się nudzą i żeby z tej nudy nie umrzeć, wymyślają niestworzone historyjki (o duchach i trupach, ma się rozumieć), kłócą się i psocą. Z podobnym zapałem obserwują i komentują świat dorosłych, co prowadzi niekiedy do zaskakujących wniosków albo kłopotliwych sytuacji. Naturalnie prędzej czy później milusińscy pakują się w kłopoty.

Urok mikropowieści Jamesa Schuylera tkwi przede wszystkim w języku. O ile w sprzeczkach i przekomarzankach rodzeństwa jest infantylny, to w pamiętniku i rozmowach Ginewry z koleżankami staje się bardziej wyszukany. Z uśmiechem czyta się jej „dojrzałe” porady (1. Uśmiechaj się wolniej. 2. Kiedy udajesz przygłuchą ludzie mówiąc do ciebie muszą się nachylić. Robi się wtedy bardziej tajemniczo i intymnie.) czy uwagi dotyczące życia towarzyskiego (Ponieważ zwlekała z tym do ostatniej chwili chciałam powiedzieć nie ale się zreflektowałam. W takich sprawach nie należy się reflektować. Nigdy.). Dziewczę jest kapkę przemądrzałe, niemniej trzeba pamiętać, że jedynie naśladuje dorosłych, czerpiąc wzorce z otoczenia oraz filmów i powieści przeznaczonych bynajmniej nie dla dzieci.

Chcąc nie chcąc, w "Alfredzie i Ginewrze" czytelnik ogląda siebie samego w krzywym zwierciadle. Ma okazję przekonać się, jak wiele widzą i słyszą najmłodsi, choć nie zawsze właściwie interpretują zdarzenia. W tej poczciwej opowiastce pozornie niewiele się dzieje, tymczasem między wierszami pojawia się widmo rozwodu rodziców i poważnych kłopotów finansowych, napomyka się o przemocy i śmierci. Potrzeba talentu, żeby móc sprokurować podobny kamuflaż i Schuyler, poeta zresztą, na pewno go miał.

http://czytankianki.blogspot.com/2016/11/alfred-i-ginewra.html

[...]– A wysypać ci na głowę kubeł robali?
– A chcesz mieć w łóżku pełno surowych ostryg?
– A chcesz, żeby cię zepchnąć z dachu?
– A chcesz, żeby przez twoje okno wsunęła się chyłkiem długa włochata łapa?
– A chcesz, żeby się ziemia pod tobą zapadła?
– Nie boję się, bo to niemożliwe.[...]

"Alfred i Ginewra" (1958 r.) to urocza książeczka wypełniona dziecięcą paplaniną....

więcej

mniej

Pokaż mimo to