Nie przebrnęłam do końca, dla mnie zbyt specyficzna i nudna

Nie przebrnęłam do końca, dla mnie zbyt specyficzna i nudna

James Schuyler najbardziej znany z twórczości poetyckiej, jeden z czołowych przedstawicieli tzw. szkoły nowojorskiej, ma na swoim koncie, również trzy powieści. W Polsce ukazały się dwie, opublikowana przez W.A.B. Co na kolację? oraz wydana przez PIW Alfred i Ginewra. Podkreślenie głównego, poetyckiego nurtu twórczości Schuylera wydaje się nie bez znaczenia gdy spojrzymy na jego powieści.

Na pierwszy rzut oka Alfred i Ginewra to niepozorna książka, nie tylko z wyglądu, zaledwie 132 strony, ale również z treści. Mamy tu bowiem do czynienia z mikro scenkami, w których tytułowe rodzeństwo, przerzuca się dziecięcymi tekstami, wchodząc z sobą w zabawne dialogi. Dla Schuylera najważniejszym tworzywem prozatorskim jest właśnie dialog. Autor nie tylko w mistrzowski sposób stylizuje tekst na język dzieci, ale również wspaniale przedstawia jak dzieci imitują język dorosłych. Przemyca w ten sposób, świat dorosłych do treści powieści. Poprzez niuanse stylistyczne, które odczytujemy z rozmów, możemy rozszyfrować jakie tajemnice skrywają rodzice tytułowych bohaterów, albo po prostu świetnie bawić się czytając pełne humoru i absurdu dialogi.

Proza amerykańskiego poety przywodzi na myśl literackie eksperymenty pisarskiej grupy Oulipo. Forma Alferda i Ginewry najbardziej przypomina szalone dialogi, ludyczność i groteskowy śmiech Zazie w Metrze, przy czym książka Jamesa Schuylera nie jest tak rozbudowana fabularnie, jak powieść Raymonda Queneau.

Schuyler trafnie przedstawia rzeczywistość widzianą oczami dziecka i choć największym zainteresowaniem darzy grę i zabawę słowem, to pokazuje, że język jest siłą sprawczą, kreującą naszą codzienną przestrzeń.

James Schuyler najbardziej znany z twórczości poetyckiej, jeden z czołowych przedstawicieli tzw. szkoły nowojorskiej, ma na swoim koncie, również trzy powieści. W Polsce ukazały się dwie, opublikowana przez W.A.B. Co na kolację? oraz wydana przez PIW Alfred i Ginewra. Podkreślenie głównego, poetyckiego nurtu twórczości Schuylera wydaje się nie bez znaczenia gdy spojrzymy na...

Otworzyłam notatnik żeby przelać na papier myśli zalegające w głowie po przeczytaniu tej niewielkich rozmiarów książki i … nie było łatwo. W „Alfredzie i Ginewrze” Jamesa Schuylera nie ma wyróżniającej się akcji, fabuły, która prowadziłaby czytelnika od jednego punktu historii, do następnego, a w końcu do finału. W takim razie co w niej jest takiego, co sprawia, że jestem usatysfakcjonowana? Język powieści, bohaterowie oraz to, co sobą reprezentują i co przekłada się na obraz całości.


Alfred i Ginewra to rodzeństwo i para dzieciaków, która na podobieństwo swoich rówieśników toczy nieustające słowne utarczki i wojenki. To co je wyróżnia to inteligencja, rezolutność i nieograniczona wyobraźnia. Potrafią tworzyć cudne historie, obsadzając się w głównych rolach. Kiedy nie zachowują się dziecinnie, naśladują zachowania dorosłych, zapożyczając wzorce z otoczenia.


Na pierwszy rzut oka, powieść ta wydaje się być lekką historyjką sprawiającą, że czytelnik się uśmiechnie i zrelaksuje. Jednak pod wierzchnią warstwą poprawności, ładu i gry słownej, kryje się bardziej skomplikowany świat młodych ludzi. Wcale nie taki bajkowy i uładzony.

James Schuyler bawi się językiem i formą wyrazu. Pod płaszczykiem wesołości, ukrywa bardziej gorzką rzeczywistość. Bardzo lubię i cenię, gdy autor zaskakuje, daje coś innego, nietuzinkowego, czy to w warstwie językowej, czy fabularnej. Amerykańskiemu pisarzowi wyszło to naprawdę ciekawie. Poeta Kenneth Koch, w swojej recenzji „Alfreda i Ginewry” napisał: „To proza, która jest taka, jaka powinna być poezja, świeża, zaskakująca, giętka, klarowna – radosna i ekscytująca przede wszystkim za sprawą języka”. I taka własnie powieść Jamesa Schuylera jest. Świetna!


PS James Marcus Schuyler był głównym amerykańskim poetą końca XX w. oraz laureatem Nagrody Pulitzera w dziedzinie poezji. Był centralną postacią Szkoły Nowojorskiej (była to nieformalna grupa poetycka, którą fascynowała rzeczywistość, potoczność),co wiąże go z innymi przedstawicielami tego nurtu w poezji, takimi jak John Ashbery, Frank O’Hara, Kenneth Koch i Barbara Guest.

www.naczytniku.com

Otworzyłam notatnik żeby przelać na papier myśli zalegające w głowie po przeczytaniu tej niewielkich rozmiarów książki i … nie było łatwo. W „Alfredzie i Ginewrze” Jamesa Schuylera nie ma wyróżniającej się akcji, fabuły, która prowadziłaby czytelnika od jednego punktu historii, do następnego, a w końcu do finału. W takim razie co w niej jest takiego, co sprawia, że jestem...

To taki zwiewny szkic, pod którego pozornie lekką i pozbawioną ostrych kantów powierzchnią, czai się napięcie i ledwo wyczuwalny mrok. Fenomenalnie przedstawiony świat dzieci za pomocą zniekształceń języka dorosłych, których dokonują one w komunikacji między sobą. Schuler operuje jednocześnie ironią i nostalgią, tworzy bardzo sugestywne, zapadające w pamięć obrazki. Warto spędzić z tą książką jeden przyjemny wieczór.

To taki zwiewny szkic, pod którego pozornie lekką i pozbawioną ostrych kantów powierzchnią, czai się napięcie i ledwo wyczuwalny mrok. Fenomenalnie przedstawiony świat dzieci za pomocą zniekształceń języka dorosłych, których dokonują one w komunikacji między sobą. Schuler operuje jednocześnie ironią i nostalgią, tworzy bardzo sugestywne, zapadające w pamięć obrazki. Warto...

Powiem tak książka napisana jest z perspektywy dzieci. Opowiada o ich dzieciństwie, ale również o tym, że jak się nudzą wymyślają nowe historyjki. Pokazuje ta książka również zaufanie do dzieci bo jadą pociągiem same ... w dzisiejszych czasach jest to nie możliwe. Ja pamiętam jak dzisiaj, że również rodzice puszczali mnie samą pociągiem. Nauczyli mnie dużo i za to jestem im wdzięczna. Cieszę się, że miałam inne dzieciństwo niż teraz dzieci. I właśnie o tym jest ta książka. Niestety również znam lepsze książki niż ta. Bardzo fajna jest to opowieść nie chce odłożyć się tej książki w trakcie czytania, ale nie jest to książka, którą się zapamięta tak na dłużej. Mimo wszystko polecam !!!

Powiem tak książka napisana jest z perspektywy dzieci. Opowiada o ich dzieciństwie, ale również o tym, że jak się nudzą wymyślają nowe historyjki. Pokazuje ta książka również zaufanie do dzieci bo jadą pociągiem same ... w dzisiejszych czasach jest to nie możliwe. Ja pamiętam jak dzisiaj, że również rodzice puszczali mnie samą pociągiem. Nauczyli mnie dużo i za to jestem im...

Dziecięce rozmowy, magiczne formuły dające poczucie bezpieczeństwa, niezwykłe historie pozwalające uporać się ze złem dorosłego świata i zaczarować to, co straszne i niezrozumiałe. Język złożony z podsłuchany fraz, zapożyczonych wyrażeń, nie do końca zrozumianych zdań. Rozmowy rodzeństwa układają się w misternie tkaną prozę poetycką, zasłonę starannie ukrywającą ponure tajemnice rodzinne i przysłaniającą dziecięce lęki. Mistrzostwo Schuylera i jego tłumacza Marcina Szustera!

Dziecięce rozmowy, magiczne formuły dające poczucie bezpieczeństwa, niezwykłe historie pozwalające uporać się ze złem dorosłego świata i zaczarować to, co straszne i niezrozumiałe. Język złożony z podsłuchany fraz, zapożyczonych wyrażeń, nie do końca zrozumianych zdań. Rozmowy rodzeństwa układają się w misternie tkaną prozę poetycką, zasłonę starannie ukrywającą ponure...

Cudowne. Niesamowite ucho do języka dzieci, niesamowita wyobraźnia, która pozwala odtworzyć to, jak myślą. Niesamowity dar pisania dowcipnie, a z podszewką smutku. Czyste piękno.

Cudowne. Niesamowite ucho do języka dzieci, niesamowita wyobraźnia, która pozwala odtworzyć to, jak myślą. Niesamowity dar pisania dowcipnie, a z podszewką smutku. Czyste piękno.

James Schuyler to jeden z najbardziej znanych amerykańskich poetów drugiej połowy XX w. Nie wszyscy wiedzą, że pisał również niezwykle ciekawą, inteligentną prozę. Jednym z takich przykładów jest "Alfred i Ginewra", niewielkich rozmiarów książeczka, pełna ironicznego humoru i celnych obserwacji. Po raz pierwszy wydana została w 1958 roku, polscy czytelnicy dopiero teraz mają okazję ją poznać.

"Alfred i Ginewra" opisuje przygody i rozterki dwojga dzieciaków, rodzeństwa, które zostaje wysłane na jakiś czas do babci zamieszkującej w małym miasteczku.
Historię tytułowego rodzeństwa poznajemy za pośrednictwem strzępków dialogów, pamiętnika Ginewry, nielicznych listów wysyłanych przez dzieci do rodziców i znajomych. Schuyler ma niezwykły talent do imitowania języka kilkulatków i wczuwania się w dziecięca duszę. Jest przy tym niezwykle ironiczny, dowcipny, ale i pełen wrażliwości i celnego osądu. Pod płaszczykiem niewinnej, pełnej humoru opowieści wnikliwie analizuje Amerykę lat 50-tyh i w pomysłowy sposób odkrywa przed czytelnikiem świat dziecięcych problemów, rozterek i smutków. "Alfred i Ginewra" to nie tylko - jak może początkowo się wydawać - łatwa opowiastka o przygodach, sprzeczkach i psikusach małych bohaterów, ale to też wnikliwa, nie pozbawiona wrażliwości opowieść o niełatwym okresie w życiu naszych bohaterów. Pozornie prosty język kryje w sobie mnóstwo niuansów i pułapek.

Próżna i inteligentna Ginewra oraz łaknący uwagi Alfred mogą być każdym z nas.

"Alfred i Ginewra" to ponadczasowa i świeża pozycja, która zapewne czytała się świetnie 50 lat temu, czyta się świetnie dziś, i jestem przekonana, że będzie czytać się równie dobrze za 10 czy 20 lat.

Podsumowując: niesamowita jest umiejętność autora do uchwycenia dziecięcego języka. Niezwykłe jest, że pod warstwą językowej zabawy opisującej niewinne dziecięce wygłupy i rozmowy odnajdujemy dużo bardziej poważną problematykę, momentami smutną i mroczną. I wreszcie, niesamowite jest też to, że w tak niepozornej objętościowo książce znajdujemy tak dużo niepozbawionej wyczucia obserwacji na temat dorastania, ale i otaczającego nas świata.
Bardzo inteligentna, mocno ożywcza opowieść! Wielkie podziękowania dla Państwowego Instytutu Wydawniczego za wydanie tej powieści w Polsce (najwyższa pora). Mam nadzieję, ze to nie koniec naszej czytelniczej przygody z Schuylerem , i że jeszcze będziemy mogli jakąś prozę tego autora przeczytać.

James Schuyler to jeden z najbardziej znanych amerykańskich poetów drugiej połowy XX w. Nie wszyscy wiedzą, że pisał również niezwykle ciekawą, inteligentną prozę. Jednym z takich przykładów jest "Alfred i Ginewra", niewielkich rozmiarów książeczka, pełna ironicznego humoru i celnych obserwacji. Po raz pierwszy wydana została w 1958 roku, polscy czytelnicy dopiero teraz...

[...]– A wysypać ci na głowę kubeł robali?
– A chcesz mieć w łóżku pełno surowych ostryg?
– A chcesz, żeby cię zepchnąć z dachu?
– A chcesz, żeby przez twoje okno wsunęła się chyłkiem długa włochata łapa?
– A chcesz, żeby się ziemia pod tobą zapadła?
– Nie boję się, bo to niemożliwe.[...]

"Alfred i Ginewra" (1958 r.) to urocza książeczka wypełniona dziecięcą paplaniną. Ośmioletni chłopiec i jego starsza o kilka lat siostra głównie się nudzą i żeby z tej nudy nie umrzeć, wymyślają niestworzone historyjki (o duchach i trupach, ma się rozumieć),kłócą się i psocą. Z podobnym zapałem obserwują i komentują świat dorosłych, co prowadzi niekiedy do zaskakujących wniosków albo kłopotliwych sytuacji. Naturalnie prędzej czy później milusińscy pakują się w kłopoty.

Urok mikropowieści Jamesa Schuylera tkwi przede wszystkim w języku. O ile w sprzeczkach i przekomarzankach rodzeństwa jest infantylny, to w pamiętniku i rozmowach Ginewry z koleżankami staje się bardziej wyszukany. Z uśmiechem czyta się jej „dojrzałe” porady (1. Uśmiechaj się wolniej. 2. Kiedy udajesz przygłuchą ludzie mówiąc do ciebie muszą się nachylić. Robi się wtedy bardziej tajemniczo i intymnie.) czy uwagi dotyczące życia towarzyskiego (Ponieważ zwlekała z tym do ostatniej chwili chciałam powiedzieć nie ale się zreflektowałam. W takich sprawach nie należy się reflektować. Nigdy.). Dziewczę jest kapkę przemądrzałe, niemniej trzeba pamiętać, że jedynie naśladuje dorosłych, czerpiąc wzorce z otoczenia oraz filmów i powieści przeznaczonych bynajmniej nie dla dzieci.

Chcąc nie chcąc, w "Alfredzie i Ginewrze" czytelnik ogląda siebie samego w krzywym zwierciadle. Ma okazję przekonać się, jak wiele widzą i słyszą najmłodsi, choć nie zawsze właściwie interpretują zdarzenia. W tej poczciwej opowiastce pozornie niewiele się dzieje, tymczasem między wierszami pojawia się widmo rozwodu rodziców i poważnych kłopotów finansowych, napomyka się o przemocy i śmierci. Potrzeba talentu, żeby móc sprokurować podobny kamuflaż i Schuyler, poeta zresztą, na pewno go miał.

http://czytankianki.blogspot.com/2016/11/alfred-i-ginewra.html

[...]– A wysypać ci na głowę kubeł robali?
– A chcesz mieć w łóżku pełno surowych ostryg?
– A chcesz, żeby cię zepchnąć z dachu?
– A chcesz, żeby przez twoje okno wsunęła się chyłkiem długa włochata łapa?
– A chcesz, żeby się ziemia pod tobą zapadła?
– Nie boję się, bo to niemożliwe.[...]

"Alfred i Ginewra" (1958 r.) to urocza książeczka wypełniona dziecięcą paplaniną....