Wilimowski

Byłem zaskoczony czytając tę książkę. Spodziewałem się zupełnie czegoś innego a trafiłem na chorwackiego Wiesława Myśliwskiego. Prosta albo i nie prosta historia opisana w sposób ... no właśnie. Polecam

Byłem zaskoczony czytając tę książkę. Spodziewałem się zupełnie czegoś innego a trafiłem na chorwackiego Wiesława Myśliwskiego. Prosta albo i nie prosta historia opisana w sposób ... no właśnie. Polecam

Pokaż mimo to

Wydarzyło się to 82 lata temu, Polska po raz pierwszy była na Mistrzostwach Świata Piłki Nożnej - 5 czerwca 1938 roku.
Był taki dzień w historii futbolu, gdy świat stał się świadkiem niezwykłego widowiska. Polska - Brazylia zgotowała niezrównaną ucztę fanom na całym świecie...w Polsce miliony ludzi słuchało transmisji na żywo z radiowego odbiornika z entuzjastycznym przekazem Michała Franka.
5 czerwca 1938 roku w meczu padło 11 bramek i wtedy dla Polskiego Radia Michał Frank powiedział, że "dla oglądania tego Leonidasa warto było pojechać do Strasburga, moknąć i zmordować się fizycznie i nerwowo".
Spektakl miał dwóch bohaterów Leonidasa i Wilimowskiego i wynik 6:5 (4 gole Wilimowskiego, co ciekawe dopiero w 1994 Mistrzostwa Świata w USA rekord pobił Oleg Salenko w meczu Rosja - Kamerun 6:1, strzelił 5 bramek reprezant Rosji ),cały świat rozpisywał się w superlatywach o wielkich przegranych, a byliśmy o krok, by za burtą znalezła się Brazylia (Brazylia zajeła 3 miejsce, Węgry 2 miejsce, Włochy mistrzem)
...Okazja do rewanżu pojawiła się dopiero 36 lat później, gdy podczas mundialu w 1974 roku w meczu o trzecie miejsce Grzegorz Lato strzelił zwycięskiego gola i "Orły" Kazimierza Górskiego stanęły na podium.

Niekwestionowanym bohaterem tego spektaklu po stronie polskiej był "Ezi" Wilimowski, który urodził się w Katowicach, grał w reprezentacji jako lewy łącznik, niezrównany drybler i strzelec. Zawodnik Ruchu Wielkie Hajduki (dziś Ruch Chorzów) w którym występował w latach 1934-39 i zdobył z nimi cztery tytuły mistrza Polski. Kadra narodowa z debiutem w 1934 roku i łącznie 22 spotkania z 21 golami. Król strzelców w 1934 - 33 gole, 1936 - 18 goli, 1939 - 26 goli, rozgrywki przerwane wybuchem wojny. 21 maja 1939 roku w Chorzowie podczas meczu ligowego z Union - Touring Łódź (12:1) Wilimowski strzelił 10 bramek, co do dnia dzisiejszego pozostaje rekordem ekstraklasy.
Ostani mecz z Węgrami, zwycięstwo 4:2 z czego 3 bramki Wilimowskiego miał miejsce w Warszawie 27 sierpnia 1939 roku...
Po wybuchu II wojny światowej piłkarz przyjął niemieckie obywatelstwo i grał w barwach 1.FC Kattowitz i innych klubach niemieckich...burzliwe losy wojenne zmieniły wszystko...rudowłosy z odstającymi uszami piegowaty chłopak, któremu uśmiech nie schodził z twarzy mógł zawojować światem piłkarskim...za udział w reprezentacji Rzeszy po II w.ś wymazany z historii polskiej piłki.

Tę niezwykłą postać, którą przed wojną zachwycił się świat i Polska przypomniał Miljenko Jergović.
Przenosimy się do 1938 roku do Dalmacji, hotel Orion wysoko w górach niczym klimatem "Czarodziejskiej Góry" Manna profesor Mieroszewski, fizyk z Krakowa w towarzystwie chorego syna na gruźlicę kości, bony i nauczyciela postanowił odbyć ważną rozmowę. Podjęcie decyzji profesor połączył z ważnym meczem, połączenie tych wątków miało być remedium na skomplikowaną sytuację społeczno - obyczajowo - polityczno - moralną.
Metafizyka miejsca odurza nas statycznym obrazem uzdrowiska zawieszonego w czasoprzestrzeni trącającej dekadencją, filiżanką porcelanową z herbem rodowym polskim, rozmowami o sztuce i literaturze, bardzo ciekawe spostrzeżenia dojrzałego nad wiek dziecka, wznosimy się na wyżyny słuchając transmisji z meczu, by za chwilę znaleźć się w wiosce, która zabobonem jest zakorzeniona i izolacją. Tajemnica, którą spowita jest sceneria, ulegamy sennej jawie, niedopowiedzeniom, fascynacjom, zapachom i bałańskiej kulturze, urwanym wątkom, które zawisły niczym nad przepaścią.
Czy losy bohaterów w drodze powrotnej zawędruja do słynnego sanatorium nad Adriatykiem - Kraljevic, czy będzie to Kraków czy ktoś zostanie ?

"...Człowiek zapomina, a w końcu umiera. Nieopowiedziany..."
Polecam.

Wydarzyło się to 82 lata temu, Polska po raz pierwszy była na Mistrzostwach Świata Piłki Nożnej - 5 czerwca 1938 roku.
Był taki dzień w historii futbolu, gdy świat stał się świadkiem niezwykłego widowiska. Polska - Brazylia zgotowała niezrównaną ucztę fanom na całym świecie...w Polsce miliony ludzi słuchało transmisji na żywo z radiowego odbiornika z entuzjastycznym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tomasz Mieroszewski wyrusza wraz z 8 letnim, chorym na gruźlicę kości synem-Dawidem w podróż do chorwackiej, nadmorskiej wioski by ulokować się w tzw. Niemieckim Hotelu. Miejsce ma przynieść ukojenie, wyleczyć bądź być ostatnim przystankiem w życiu chłopca. Podróżującym towarzyszą opiekunka Dawida-Róża i nauczyciel-Henryk. Malowniczy zakątek i właściciele hotelu uwalniają pozamykane badź nieznane przez Tomasza i Dawida emocje,trudności, tęsknoty i marzenia. Kulminacją podróży jest odsłuchanie radiowej transmisji meczu Polska- Brazylia i pamiętnych bramek Wilimowskiego. Tłem opowieści jest zbliżająca się wojna oraz lęki i zabobony wymyślane przez okoliczną ludność, związane z pojawieniem się obcych i " dziwnych". Słodko-gorzka historia. Polecam.

Tomasz Mieroszewski wyrusza wraz z 8 letnim, chorym na gruźlicę kości synem-Dawidem w podróż do chorwackiej, nadmorskiej wioski by ulokować się w tzw. Niemieckim Hotelu. Miejsce ma przynieść ukojenie, wyleczyć bądź być ostatnim przystankiem w życiu chłopca. Podróżującym towarzyszą opiekunka Dawida-Róża i nauczyciel-Henryk. Malowniczy zakątek i właściciele hotelu uwalniają...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uwielbiam takie książki, w których sport czy wydarzenie sportowe jest pretekstem do pokazania czegoś więcej, opowiedzenia jakiejś historii. Wszak mecz piłkarski nie musi sprowadzić się tylko do suchego wyniku czy strzelców bramek, może być punktem wyjścia ciekawej opowieści. 5 czerwca 1938 roku, mecz mistrzostw świata w piłce nożnej. Na boisko w Strasburgu wychodzą reprezentacje Polski i Brazylii. Spotkanie przeszło do historii polskiego sportu, Ernest Wilimowski strzela cztery bramki, ale po heroicznym boju zakończonym porażką 5:6 żegnamy się z mistrzostwami.
Głównymi bohaterami książki jest Tomasz Mieroszewski, który wraz z synem Dawidem chorującym na gruźlicę kości, wyruszają do położonego w górach Dalmacji hotelu Orion. Oprócz schorowanego dziecka, tragarze wnoszą na szczyt także radio i antenę, dzięki którym nasi bohaterowie usłyszą relacje ze Strasburga. Tomasz głęboko wierzy, że Polska wygra mecz, co stanie się punktem zwrotnym jego relacji z synem. Pomimo niedużej objętości, książka ma wszystko czego potrzebuje dobra powieść. Poruszone zostają problemy odrzucenia, samotności, cierpienia, idealnie skrojone pod coraz bardziej zbliżającą się jesień. Oczywiście, błędem byłoby rzec, że książka ma tylko wpędzić czytelnika w depresję. Emanuje z niej także mądrość, wiara czy miłość, co pozwala spojrzeć na opowieść w znacznie szerszej perspektywie. Przyznam, że dla mnie sam pomysł zestawienia meczu piłkarskiego z metaforą życia jest z założenia doskonały i chylę czoła przed autorem nie tylko za samą ideę, ale także znakomitą realizację swojej myśli.

Uwielbiam takie książki, w których sport czy wydarzenie sportowe jest pretekstem do pokazania czegoś więcej, opowiedzenia jakiejś historii. Wszak mecz piłkarski nie musi sprowadzić się tylko do suchego wyniku czy strzelców bramek, może być punktem wyjścia ciekawej opowieści. 5 czerwca 1938 roku, mecz mistrzostw świata w piłce nożnej. Na boisko w Strasburgu wychodzą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kilka dobrych książek już w tym roku czytałem. Nie byłem dotąd jednak tak zachwycony, jak po przeczytaniu niepozornej, krótkiej (175 stron) powieści/noweli "Wilimowski" chorwackiego pisarza Miljenko Jergowića. Pozycja 41 tego roku to tzw. dzieło optymalne. Forma i treść tak dobrze są ze sobą skalibrowane, że nie powstaje wrażanie nadmiaru, czy też braku. W innych książkach, nawet tych doskonałych, często można napotkać na fragmenty, które wydają się nam zbędne. Można też odczuwać niedosyt jakby w powieści brakowało wątku, fragmentu umożliwiającego pełne uchwycenie idei powieści. W przypadku tej książki zarzut taki nie jest możliwy. Chorwat pisze wspaniale. Krótko, szarpiąc (niczym struny harfy) wątkami, aż do zaskakującego, nie wyjaśnionego (z premedytacji) finału.

Kilka dobrych książek już w tym roku czytałem. Nie byłem dotąd jednak tak zachwycony, jak po przeczytaniu niepozornej, krótkiej (175 stron) powieści/noweli "Wilimowski" chorwackiego pisarza Miljenko Jergowića. Pozycja 41 tego roku to tzw. dzieło optymalne. Forma i treść tak dobrze są ze sobą skalibrowane, że nie powstaje wrażanie nadmiaru, czy też braku. W innych książkach,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetne psychologiczno-społeczne studium trudnej relacji pomiędzy niepełnosprawnym dzieckiem i ojcem oraz ich społecznym otoczeniem w niezwykłej scenografii - odizolowanej od świata górskiej wsi na Bałkanach.

Świetne psychologiczno-społeczne studium trudnej relacji pomiędzy niepełnosprawnym dzieckiem i ojcem oraz ich społecznym otoczeniem w niezwykłej scenografii - odizolowanej od świata górskiej wsi na Bałkanach.

Pokaż mimo to

"Człowiek zapomina, a w końcu umiera. Nieopowiedziany."
Większość ludzi spotka ten los a całe miliardy istnień ludzkich zostały już zapomniane. Człowiek żyje, kocha, wierzy, nienawidzi tylko do momentu śmierci. Później żyje jeszcze chwilę we wspomnieniach innych, aż nadchodzi czas, gdy nikt już go nie pamięta. Nawet kamień nagrobny z czasem zapomni, co było na nim wyryte. Znikniemy na zawsze...

Ernest Wilimowski nie zniknął. Przeszedł do legendy, podobnie jak jego niesamowity mecz podczas mistrzostw świata we Francji w 1938 roku przeciwko Brazylii. Polska przegrała 5-6, a Wilimowski zdobył dla niej cztery bramki. Nikt wcześniej ani nikt później nie strzelił wielkiej Brazylii tylu bramek w jednym meczu. "Ezi" został bohaterem, herosem, legendą. Później wybuchła wojna, która wszystko zmieniła. Po wojnie Wilimowski został okrzyknięty zdrajcą narodu polskiego. Został skazany na zapomnienie.

Zastanawiam się, co zainspirowało chorwackiego pisarza, żeby w centralnej części swojej powieści umieścić tamten historyczny mecz, a nazwiskiem naszego zawodnika zatytułować książkę. Nie był to raczej wabik na polskiego czytelnika (choć na mnie podziałał).
Sama fabuła powieści jest prosta i nieskomplikowana (czego nie można powiedzieć o bohaterach). Stary profesor Mieroszewski wyrusza z Krakowa do małej, jugosłowiańskiej wioski, gdzie znajduje się pewien hotel. W drodze towarzyszy mu śmiertelnie chory, ośmioletni syn, dla którego jest to zapewne ostatnia wyprawa w życiu, jego opiekunka i stary nauczyciel. Dziwny ten orszak dociera w końcu do hotelu w dniu meczu. Gdy nadchodzi jego pora, wszyscy w skupieniu słuchają relacji radiowej. Najbardziej podekscytowany jest chłopiec, który kocha piłkę i który z całych sił wierzy w zwycięstwo. Niestety, po heroicznym boju Polacy schodzą z boiska pokonani.
Po kilku dniach Polacy opuszczają. Nie wiemy, jakie były ich dalsze losy. Minęły lata i tylko czasami okoliczni mieszkańcy wspominają tamto wydarzenie. Wspominają wyniszczonego chorobą chłopca, strasznego Karadoza, który przybył niegdyś w te okolice ze swym dziwnym orszakiem. Po kilku dniach odeszli by nigdy nie powrócić...

Późniejsza zawierucha wojenna zatarła wszelki ślad po profesorze i jego chorym synu. Wydarzenia opisane w książce są fikcją literacką, ale równie dobrze mogły wydarzyć się naprawdę. Ileż takich chwil i ludzi odeszło na zawsze. Jak śpiewał Stanisław Sojka,
„Co było wczoraj odeszło w cień
Niepamięci, niech się święci
Cud niepamięci…"
Jesteśmy skazani na zapomnienie...

"Człowiek zapomina, a w końcu umiera. Nieopowiedziany."
Większość ludzi spotka ten los a całe miliardy istnień ludzkich zostały już zapomniane. Człowiek żyje, kocha, wierzy, nienawidzi tylko do momentu śmierci. Później żyje jeszcze chwilę we wspomnieniach innych, aż nadchodzi czas, gdy nikt już go nie pamięta. Nawet kamień nagrobny z czasem zapomni, co było na nim wyryte....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Emerytowany profesor wyrusza do pensjonatu w górach Dalmacji ze swoim chorym synem i tam słuchają relacji z meczu Polska-Brazylia z 1938 roku, w którym Ernest Wilimowski strzela 4 bramki. Nie sądziłam, że przeczytam książkę z takim opisem, ale nie żałuję, bo tak naprawdę chodzi o coś innego. Podobał mi się cytat, że chory chłopiec jest "mądry mądrością dzieci, które długo nie pożyją" i coś w tym jest, bo patrzy na świat zupełnie inaczej, niż przeciętny ośmiolatek. Podobają mi się miejscowi Chorwaci (a właściwie wtedy mieszkańcy Jugosławii), którzy biorą chłopca za jakiegoś potwora, a całą ekipę z Polski za siły szatańskie i to tylko na podstawie tego, że mówią niby językiem podobnym do nich, ale jednak innym - a to najlepszy dowód na to, że są diabłami. Ciekawe jest to, że cała opowieść wpasowuje się w pewien kontekst historyczny. Piłkarz Wilimowski był postacią która po zmianach II wojny światowej nie do końca umiała się określić, czy jest Polakiem, czy Niemcem i jak się okazuje był to dosyć istotny problem górnoślązaków. I choć było to na marginesie całej fabuły, to jednak interesujące.

www.fb.com/jedenakapit

Emerytowany profesor wyrusza do pensjonatu w górach Dalmacji ze swoim chorym synem i tam słuchają relacji z meczu Polska-Brazylia z 1938 roku, w którym Ernest Wilimowski strzela 4 bramki. Nie sądziłam, że przeczytam książkę z takim opisem, ale nie żałuję, bo tak naprawdę chodzi o coś innego. Podobał mi się cytat, że chory chłopiec jest "mądry mądrością dzieci, które długo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu tej niewielkiej książki pozostają mi w głowie same pytania. Pierwsze chciałabym zadać autorowi – skąd taki pomysł na książkę? Co chciał pan powiedzieć o Polsce? Czy to, że mimo najwyższego heroizmu, bohaterstwa indywidualnych osób, Polacy zawsze pozostają przegranymi? Miljenko Jergović był w ubiegłym roku w Polsce i żałuję, że nie mogłam być na spotkaniu autorskim.
„Pytania mogą człowiekowi zaszkodzić bardziej niż odpowiedzi. Po pytaniach zazwyczaj poznaje się, czego kto nie wie, gdzie go łatwo zranić i jak dałoby się go oszukać.”
Jergović snuje opowieść bardzo specyficzną w klimacie realizmu magicznego. Prawda o wydarzeniach opowiadanych przez pisarza przetrwa dzięki jedynemu słowu „KARADOZ” (postać z tureckiego, popularnego na Bałkanach, teatru cieni, pokraczny wesołek). Co znaczy przyjazd chorego chłopca, nazwanego Karadozem, do położonej w górach, niemalże na końcu świata, chorwackiej wioski? Czy to szatan? W małej bałkańskiej wsi rodzi się mit o tym, co znaczyły odwiedziny dziwnego orszaku. Co to za język, którym posługiwali się przybysze? Musiał być zapewne szatański, bo niezrozumiały, dziwnie szeleszczący, a jednocześnie jakby nieco podobny do języka wieśniaków.
Co zostanie po nas poza jakimś wycinkiem z tego, co zrozumieli z naszego życia inni ludzie, z którymi zetknęliśmy się w czasie naszej życiowej drogi? Nasze życie (z powiedzmy kilkorgiem towarzyszących ludzi) jest takim orszakiem, którego sensu, celu nie zrozumieją inni, przechodzący obok, ci, których spotykamy (przypadkowo) na swojej drodze. Nasze życie będzie tylko takim ułamkiem, odpryskiem prawdziwych zdarzeń, idei i celów, do których dążyliśmy. Dlatego właśnie zanim umrzemy powinniśmy komuś przekazać „naszą opowieść”. Inaczej będziemy nieopowiedziani  Pięknie to wymyślił Jergović.
A Ernest Wilimowski, legendarny piłkarz, "zdrajca" zapomniany przez rodaków, bo urodził się ni to Polakiem, ni to Niemcem, po prostu Ślązakiem, jaką rolę ma w tej powieści? Co symbolizuje słynny mecz z czerwca 1938 roku? Profesora Mieczkowskiego, pomysłodawcy tej niezwykłej podróży z Krakowa aż do Dalmacji, piłka nożna nie interesowała. „Zastępowała mu jedynie coś ważniejszego, coś czego nie mógł mieć. Piłka nożna była metaforą. A o metaforach się nie mówi, nie analizuje się ich, inaczej życie byłoby męką (…).”
Powieść ma kilka warstw, jest również zapowiedzią, wyczuwanej przez wielu, wojny. W bałkańskiej wiosce, w hotelu zwanym Niemieckim Domem, profesor Mieroszewski zainstalował radio, doskonale słyszalne w okolicy. Po słynnym meczu radio zaczęło go męczyć, „nie chciał już niczego słyszeć, bo we wszystkim, na każdej długości fal i na każdej szerokości, słyszało się jedynie wojnę”.
Powieść jest również małą historią bałkańskiej wioski i pewnego domu, nazwanego potem „Niemieckim Domem” – hotelem dla chorych i cierpiących, dla uciekinierów i umierających. W tym bardzo starym domu jest ogromna kamienna misa na oliwę, tak duża, że nie mieści się w drzwi; wokół niej zbudowano dom. Piękny przedmiot opowiadający historię i łączący ludzi.
Lubię książki o sensie opowiadania historii. „Nie ma chyba większej kary niż milczenie, kiedy inni mówią, i niż życie upływające na słuchaniu jednej i tej samej opowieści, w której człowiek nie może uczestniczyć”. Dlatego żyjmy pełną życia i opowiadajmy o tym, nie bądźmy tylko milczącymi widzami nie mającymi nic do powiedzenia. Co za banał  (przepraszam). Nie powinnam tak upraszczać Jergovića, jest niepowtarzalny.

Po przeczytaniu tej niewielkiej książki pozostają mi w głowie same pytania. Pierwsze chciałabym zadać autorowi – skąd taki pomysł na książkę? Co chciał pan powiedzieć o Polsce? Czy to, że mimo najwyższego heroizmu, bohaterstwa indywidualnych osób, Polacy zawsze pozostają przegranymi? Miljenko Jergović był w ubiegłym roku w Polsce i żałuję, że nie mogłam być na spotkaniu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeśli coś nie zostało opowiedziane – tego nie ma. Człowiek zapomina, a w końcu umiera. Nieopowiedziany – twierdzi autor znakomitej powieści: „Wilimowski”. Bo wszystko jest opowieścią.

Gdzieś hen, na chorwackiej prowincji, do znajdującego się wysoko w górach hotelu, nazywanego przez tubylców Niemieckim Domem, zmierza dziwna karawana, której centrum stanowi lektyka z kalekim chłopcem. Rozmawiają osobliwym językiem, a chwilami po niemiecku. Ów język – szeleszczący ostry i jękliwy przerażał i zdumiewał. Kiedy słyszeli go z daleka, zaczynali głośno śpiewać pobożne pieśni, żeby uchronić się przed jego diabelską mocą. Cóż to za język tak przerażał okoliczną ludność? Otóż był to język polski – mowa podobna do ich mowy, a przecież odmienna. A skoro Polacy mówią takim językiem – sądzili tubylcy – musi to być niechybnie podstęp szatana. Skąd ten lęk przed polską mową i dlaczego Polacy znaleźli się w tej odległej krainie, opowiada najnowsza powieść znakomitego chorwackiego pisarza – Miljenko Jergoviča, laureata Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus za prozę ”Srda śpiewa o zmierzchu w Zielone Świątki”.

Karadoz, czyli jak rodzi się opowieść

Kiedy w spokojnej wiosce pojawia się nagle tajemnicza karawana, to trzeba ją jakoś opowiedzieć, aby zrozumieć, co to oznacza. Mieszkańcy jednak są zbyt lękliwi i ostrożni, a czasy są niepewne, więc lepiej nie zadawać pytań, bo mogę się okazać bardziej szkodliwe niż odpowiedzi. Tylko jeden z mieszkańców, zwany Amerykaninem, bo po trzydziestu latach pracy w hucie w Pittsburgu powrócił do wioski, oznajmia, że przybył Karadoz. Wprawdzie nikt nie wie, kto to taki, ale wszyscy udają, że rozumieją. I tak zaczyna rozchodzić się po wsi opowieść o Karadozie i jego orszaku, w której ludowe wierzenia mieszają się z najnowszymi wiadomościami.

Na końcu opowieści – twierdzi autor – znajdzie się też najbardziej trwała prawda o tym wydarzeniu, którą dzięki jednemu jedynemu słowu pamięta się i przekazuje siedemdziesiąt lat później, kiedy zapomniane zostało wszystko, co się naprawdę wydarzyło, i kiedy już nikt we wsi nie pamięta niezwykłej kolumny wędrującej do Niemieckiego Domu wczesnym rankiem 4 czerwca 1938 roku.
Nie ma już żadnych materialnych śladów tamtego wydarzenia, zapomniane zostało nawet samo wydarzenie, ale imię Karadoza trwa. Zostanie przypomniane po latach, w 1978 roku, kiedy papieżem wybrano rodaka Karadoza. Wtedy wszystko ożyje na nowo. Opowieść bowiem nie tylko trwa, ale kształtuje ludzi, którzy ją usłyszeli – bez niej byliby zupełnie inni:
Nawet jeśli w Mirilach Frankopanskich jej nie pamiętają, opowieść ta, jak wiele innych, zapamiętanych i niezapamiętanych, przekazywanych przez wieki, uczyniła ludzi takimi, jakimi są dzisiaj.

Każdy ma własną opowieść, ale czasami człowiek umiera niedopowiedziany

Wszyscy bohaterowie powieści mają swoje historie, które niekiedy łączą się i przeplatają w sposób zgoła nieoczekiwany. Gdyby jeden z nich – emerytowany krakowski profesor, nie wspomagał jednego ze swoich studentów, ten być może nie przeżyłby swojej choroby i nie opowiedział po latach swemu darczyńcy o niezwykłym hotelu, zwanym Niemieckim Domem, który znajduje się gdzieś hen, koło Crikvenicy. Tam właśnie podąży emerytowany profesor ze swoim chorym na gruźlicę kości synem, aby… No, właśnie, nie można jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie, po co. Po przybyciu instaluje na wzgórzu antenę i uruchamia własnoręcznie sporządzone radio, by wysłuchać transmisji z meczu Polska – Brazylia, który przeszedł do historii, gdyż był to jedyny przypadek, kiedy jeden piłkarz – Ernest Wilimowski strzelił aż cztery gole. I chociaż mecz skończył się przegraną Polaków 5:6, to jednak jego bohater stał się kimś szczególnym i bliskim dla profesora Tomasza Mieroszewskiego i jego chorego syna. I nie tylko dla nich.
Opowieść rozwija się w głąb. Poznajemy piękną i dramatyczną historię miłości profesora i jego młodej, przedwcześnie zmarłej pięknej żony, a także ich syna Dawida, owego Karadoza z opowieści mieszkańców wsi. Przedwcześnie dojrzały i niezwykle wrażliwy chłopiec o wielkiej wyobraźni, oswojony ze śmiercią jak mało kto, zdaje się rozumieć więcej od innych. Mało tego, jest właściwie zadowolony ze swego stanu, pomimo cierpienia. Uważa, że zdeformowane chorobą ciało jest Bożym błogosławieństwem i znakiem misji, która jest mu przeznaczona. To on zdecyduje o wygranej Polski. A jednak staje się inaczej.


Ciąg dalszy na blogu Kulturalne Ingrediencje: https://kulturalneingrediencje.blogspot.com/2017/09/miljenko-jergovic-wilimowski-wszystko.html

Jeśli coś nie zostało opowiedziane – tego nie ma. Człowiek zapomina, a w końcu umiera. Nieopowiedziany – twierdzi autor znakomitej powieści: „Wilimowski”. Bo wszystko jest opowieścią.

Gdzieś hen, na chorwackiej prowincji, do znajdującego się wysoko w górach hotelu, nazywanego przez tubylców Niemieckim Domem, zmierza dziwna karawana, której centrum stanowi lektyka z kalekim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to