Gdyby nie to, że dziennikarstwo w stylu gonzo swoje tryumfy święciło w latach sześćdziesiątych, to byłabym przekonana, iż mam do czynienia z książką reprezentującą ten właśnie gatunek. Krótkie zdania. Szczegółowy spis tego, co zostało wypite, zjedzone, powiedziane. Uczuć i emocji prawie nie ma. Za to jest powierzchowność opisu, która początkowo drażni, by w efekcie końcowym sprawić, że czytelnik absolutnie nie przejmie się losem głównych postaci. Dla mnie intrygująca była możliwość zobaczenia oczami autorów Stanów Zjednoczonych w roku 1944. Nie wiem na ile popularne było nastawienie do wojny w Europie prezentowane przez bohaterów powieści, ale zrobiło na mnie duże wrażenie. Może to kwestia martyrologii, z którą spotykamy się w naszej literaturze z tego okresu. A może opis młodych ludzi, plączących się bez celu, marnujących swoje życie, w tym samym czasie, gdy po drugiej stronie globu ludzie giną, walczą o wolność, głodują w dwójnasób przemawia przez kontrast. Nie jestem w stanie zachwycić się tą książką i raczej nie będę namawiać na lekturę. 

Gdyby nie to, że dziennikarstwo w stylu gonzo swoje tryumfy święciło w latach sześćdziesiątych, to byłabym przekonana, iż mam do czynienia z książką reprezentującą ten właśnie gatunek. Krótkie zdania. Szczegółowy spis tego, co zostało wypite, zjedzone, powiedziane. Uczuć i emocji prawie nie ma. Za to jest powierzchowność opisu, która początkowo drażni, by w efekcie końcowym...