Znów przekroczyłem próg, wkroczyłem do świata Snerga by odczuwać niepokój i niechęć, zażywać głębokiej alienacji i zdziwienia na każdym kroku.

Jak to zwykle u Wiśniewskiego bywa powieść idzie w pakiecie z teorią, tu nieco siermiężnie wplątaną do fabuły “teorią bezpieczeństwa”, która stanowi modus operandi utworu. Zanurzamy się więc w solipsystycznym świecie głównego bohatera, któremu w paradę wdzierają się równie zamknięte na interwencję z zewnątrz układy odniesienia innych postaci.

Jest dziwacznie, można samemu poczuć się wariatem, choć Snerg twierdzi, że obiektywnie wariatów nie ma, a inni są nimi jedynie subiektywnie, w naszym odczuciu, gdyż każdy będąc, jak to świetnie ujął w artykule “Nie ma absolutu” Marcin Knyszyński, “demiurgiem swojego własnego, oddzielnego świata” zamknięty jest na cudze rzeczywistości, prawdy, dogmaty dybiące na jego poczucie bezpieczeństwa.

Konsekwentnie stosowany relatywizm, jak i abstrakcja wylewająca się z każdej strony “Arki” usprawiedliwiają więc przydługie wypowiedzi i dialogi poszczególnych bohaterów. Przypominają one bowiem nieco pseudonaukowe wykłady, czasami bez ładu i składu, rzadziej z pozorną dbałością o szczegóły i empiryczną trafność. Każdy z nich możemy wrzucić do własnej interpretacji tego zbiegowiska dziwów alternatywnych wizji świata przedstawionego. Robi się z tego układanka, która mnoży przed nami elementy. Sami decydujemy, które złożyć do kupy w pasującą nam całość i to pomimo tego, że sporo puzzli pozostało nietkniętych. To co ujrzymy, zależy tylko od nas i naszych intelektualnych oczekiwań.

Na koniec Snerg jednak burzy to co tak wpajał nam długimi rozważaniami na temat teorii bezpieczeństwa. Nocni podróżnicy, przytaczani przez jednego z konduktorów, i ich podróż, w której skupiają się jedynie na celu, nie zaś na pięknie samego dążenia, najlepiej za dnia, by zażywać widoku cudownych krajobrazów, jest ewidentnym nawiązaniem do powyższej teorii. Nie bez powodu konduktor dziwi się nocnym podróżnikom, krytykując ich podejście do rajzy (równocześnie krytykując teorię bezpieczeństwa). Samo zakończenie to już inna historia. Czemu więc Snerg dając nim nadzieję, sam jej sobie poskąpił, odbierając sobie życie?

Boję się demiurgicznych, deterministycznych światów Wiśniewskiego, ale wciągają. Są niczym “bad trip”, ale i intelektualne upojenie (chociaż chodzi mi tu bardziej o wizję, filozoficzny sznyt, gdyż Snerg szkodził swoim powieściom "wielkimi improwizacjami", pełnymi mdławego i grafomańskiego wykładu tez; dałoby się to zrobić znacznie bardziej finezyjnie). Szkoda, że pozostało ich niewiele.

Znów przekroczyłem próg, wkroczyłem do świata Snerga by odczuwać niepokój i niechęć, zażywać głębokiej alienacji i zdziwienia na każdym kroku.

Jak to zwykle u Wiśniewskiego bywa powieść idzie w pakiecie z teorią, tu nieco siermiężnie wplątaną do fabuły “teorią bezpieczeństwa”, która stanowi modus operandi utworu. Zanurzamy się więc w solipsystycznym świecie głównego...

Nie dałem rady. Fajne warsztatowo (jeśli godzimy się z tym, że nawet wariaci wypowiadają się zdaniami godnymi naukowców i lingwistów, co ma swój urok),ale ten dom wariatów, bo inaczej nie da się określić umiejscowienia powieści, jest nie do zniesienia. A i nic ciekawego się specjalnie nie dzieje - ot motyw niezrozumienia, na swój sposób Solaris Lema, tylko że tu komunikacja międzyludzka jest na podobnym poziomie, jakby to byli obcy. Być może autor tak się czuł w naszym świecie (wszak w depresji popełnił samobójstwo),oczywiście są też choroby, psychiczne, które powodują że nie potrafimy zrozumieć tego co nas otacza, tudzież nie jesteśmy rozumiani - i na swój sposób powoduje to, że książka ociera się o geniusz w przedstawieniu takiego konceptu... tylko, że dla mnie jest to kompletnie niestrawne, zwłaszcza że w fabule w zasadzie nic się nie dzieje, poza beznadziejnymi (w sensie wzajemnego zrozumienia) interakcjami bohatera z innymi wariatami.

Z połowy książki przeskoczyłem do końcówki, ale i ta w zasadzie nie wykroczyła w żaden sposób ponad to, co w kółko miele się przez całą (a przynajmniej pół) powieść.

Mogę polecić jako eksperyment myślowy, ale jeśli po jednej trzeciej się męczysz, to dalej będzie bez zmian.

Nie dałem rady. Fajne warsztatowo (jeśli godzimy się z tym, że nawet wariaci wypowiadają się zdaniami godnymi naukowców i lingwistów, co ma swój urok),ale ten dom wariatów, bo inaczej nie da się określić umiejscowienia powieści, jest nie do zniesienia. A i nic ciekawego się specjalnie nie dzieje - ot motyw niezrozumienia, na swój sposób Solaris Lema, tylko że tu...

Bardzo dziwna i bardzo dobra powieść psychologiczno-surrealistyczna. Kojarzy mi się z "Zamkiem" Kafki, a trochę też z "Pamiętnikiem znalezionym w wannie" Lema, ale jest od tych tytułów jednak nieco łatwiejsza w odbiorze. Gdyby powstała dzisiaj pewnie zostałaby zaliczona do nurtu bizarro fiction. Skłania do myślenia i pozostawia czytelnikowi wolność interpretacji. Mocno polecam, ale z zastrzeżeniem, że ci, którzy nie lubią takich dziwacznych klimatów zapewne odbiją się od "Arki" jak od ściany.

Bardzo dziwna i bardzo dobra powieść psychologiczno-surrealistyczna. Kojarzy mi się z "Zamkiem" Kafki, a trochę też z "Pamiętnikiem znalezionym w wannie" Lema, ale jest od tych tytułów jednak nieco łatwiejsza w odbiorze. Gdyby powstała dzisiaj pewnie zostałaby zaliczona do nurtu bizarro fiction. Skłania do myślenia i pozostawia czytelnikowi wolność interpretacji. Mocno...

Powieść zabiera nas w rejs przez niejednorodne stylistycznie odmęty literackiego oceanu okrętem skonstruowanym z elementów surrealizmu, symbolizmu, psychodelii, oniryzmu, filozofii egzystencjalnej czy teorii psychologicznych. W gruncie rzeczy fabuła tutaj jest mało istotna i tworzy jedynie prowizoryczny, choć wytrzymały szkielet, na którym autor snuje gęsto swoje intelektualne przemyślenia w formie kojarzącej się z mieszanką kafkowskiego klimatu oraz dickowskich paranoi rozpościerającej przed odbiorcą nieskończone pokłady interpretacji. Ostatecznie jest to dzieło, które nie pozostawia obojętnym i wywoła albo fontanny zachwytu albo fale odrazy.

Powieść zabiera nas w rejs przez niejednorodne stylistycznie odmęty literackiego oceanu okrętem skonstruowanym z elementów surrealizmu, symbolizmu, psychodelii, oniryzmu, filozofii egzystencjalnej czy teorii psychologicznych. W gruncie rzeczy fabuła tutaj jest mało istotna i tworzy jedynie prowizoryczny, choć wytrzymały szkielet, na którym autor snuje gęsto swoje...

"Arka" nie nosi już znamion literatury science fiction, ale za to odznacza się największą zawartością Snerga w Snergu spośród wszystkich wydanych za jego życia powieści. Wiśniewski ostatecznie porzucił pozory i skupił się nie na akcji, a na wywodach filozoficznych i psychologicznych, które - praktycznie nierozcieńczone - ubrał w niedosłowną, alegoryczną fabułę o facecie, który trafia na dryfujący po oceanie statek pełen wariatów. Powtarza się motyw z "Według łotra" - czyli rzeczywistość jest tutaj subiektywna i warstwowa, zupełnie inna dla każdego obserwatora; nie ma w świecie Snerga prawdy ani obłędu, tylko relatywizm, niewiara w aparat poznawczy, i ogólne zagmatwanie. Poprzez swoje słowa autor bardziej niż kiedykolwiek jawi się jako szaleniec: wyizolowane, jego spostrzeżenia mają nawet nieraz sens albo przynajmniej jego pozory, jednak razem nie tworzą spójnego światopoglądu. Tzw. "teoria bezpieczeństwa", którą Snerg formułuje w "Arce", jest dziurawa jak sito: to rozpaczliwa próba wrzucenia wszystkich ludzkich zachowań, rojeń i uwarunkowań psychologicznych do jednego wora. Nie wiem, jakie problemy Snerg usiłował uporządkować, zaszeregować lub zwyczajnie przykryć swymi przemyśleniami, ale znamienne wydaje mi się to, że na cztery jego książki, cztery razy protagonista jest człowiekiem wyjątkowym, obdarzonym wiedzą tajemną lub punktem widzenia niedostępnym innym ludziom, albo w taki czy inny sposób odmiennym. Niestety, to poczucie wyjątkowości wiąże się w "Arce" z fizycznym i psychologicznym cierpieniem, co - w kontekście samobójczej śmierci Snerga - wydaje mi się tragicznie smutne.

"Arka" nie nosi już znamion literatury science fiction, ale za to odznacza się największą zawartością Snerga w Snergu spośród wszystkich wydanych za jego życia powieści. Wiśniewski ostatecznie porzucił pozory i skupił się nie na akcji, a na wywodach filozoficznych i psychologicznych, które - praktycznie nierozcieńczone - ubrał w niedosłowną, alegoryczną fabułę o facecie,...

Ciężko określić kto tu jest wariatem, główny bohater, ludzie których spotyka czy może sam autor? Jednak fabuła jest tu drugorzędna, bo niemal każda rozmowa prowadzi ciekawej dyskusji filozoficznej. Tytuł nie dla każdego, jak komuś podobało się Ferdydurke to to ta pozycja również powinna się przypaść do gustu.

Ciężko określić kto tu jest wariatem, główny bohater, ludzie których spotyka czy może sam autor? Jednak fabuła jest tu drugorzędna, bo niemal każda rozmowa prowadzi ciekawej dyskusji filozoficznej. Tytuł nie dla każdego, jak komuś podobało się Ferdydurke to to ta pozycja również powinna się przypaść do gustu.

Sześć rozdziałów, nie dla mnie, okropnie depresyjna, strata czasu.
Nie polecam.

Sześć rozdziałów, nie dla mnie, okropnie depresyjna, strata czasu.
Nie polecam.

Ciekawa surrealistyczna fabuła, trzymająca w niepewności i budząca niepokój. Sednem książki są dywagacje na temat ludzkiej psychiki, poruszonych jest kilka teorii z zakresu psychologii. Zwłaszcza interesująco zostały zaprezentowane różne spojrzenia na szaleństwo, podobała mi się wypowiedź jednego z bohaterów "Za wariatów uważamy ludzi, którzy nie podzielają naszych złudzeń dotycząch rzeczywistości", sformułowanie wyjątkowo trafne szczególnie w kontekście fabuły powieści.

Ciekawa surrealistyczna fabuła, trzymająca w niepewności i budząca niepokój. Sednem książki są dywagacje na temat ludzkiej psychiki, poruszonych jest kilka teorii z zakresu psychologii. Zwłaszcza interesująco zostały zaprezentowane różne spojrzenia na szaleństwo, podobała mi się wypowiedź jednego z bohaterów "Za wariatów uważamy ludzi, którzy nie podzielają naszych złudzeń...

Moje wrażenie po lekturze pierwszego rozdziału: to się kupy nie trzyma. Po drugim, trzecim rozdziale: to się absolutnie kupy nie trzyma. Po czwartym, piątym lekka panika: o co tu chodzi? Nie znalazłem odpowiedzi na to pytanie aż do samego końca. Podobno o to tu chodzi, że nie wiadomo, o co chodzi.
Pozycja dla koneserów. Dla mnie był to zmarnowany czas.

Moje wrażenie po lekturze pierwszego rozdziału: to się kupy nie trzyma. Po drugim, trzecim rozdziale: to się absolutnie kupy nie trzyma. Po czwartym, piątym lekka panika: o co tu chodzi? Nie znalazłem odpowiedzi na to pytanie aż do samego końca. Podobno o to tu chodzi, że nie wiadomo, o co chodzi.
Pozycja dla koneserów. Dla mnie był to zmarnowany czas.

Byłam kompletnie zaskoczona kiedy natknęłam się na książki tego autora. Absolutnie genialna wizja świata, tak realna i nierealna zarazem. Szczerze przyznaję, że podejrzewałam autora o schizofrenię po przeczytaniu tej książki.

Byłam kompletnie zaskoczona kiedy natknęłam się na książki tego autora. Absolutnie genialna wizja świata, tak realna i nierealna zarazem. Szczerze przyznaję, że podejrzewałam autora o schizofrenię po przeczytaniu tej książki.