Zrozumie ten kto kiedykolwiek podjął próbę uganiania się za ulotnoscia japońskiej kultury. Przyjęcia na siebie w warunkach terenowych choćby odrobiny jej ducha. Kto z tego zdarzenia wyszedł wprawdzie żywy, ale z nielichym metlikiem we łbie. Komu po przeczytaniu kilku książek (Jak choćby tej) wydawało się że coś tam na temat Japonii i Japończyków wie, by za chwilę w diabła roztrwonic tę odrobinę dobrego samopoczucia w chwili uświadomienia sobie, że jednak wie niewiele.
Wreszcie każdy kto zimową porą w japońskich wychlodzonych mieszkaniach uzupełniał deficyt ciepła siedząc na podgrzewanym kiblu. Dla Was o wędrówcy jest ta książka.

Zrozumie ten kto kiedykolwiek podjął próbę uganiania się za ulotnoscia japońskiej kultury. Przyjęcia na siebie w warunkach terenowych choćby odrobiny jej ducha. Kto z tego zdarzenia wyszedł wprawdzie żywy, ale z nielichym metlikiem we łbie. Komu po przeczytaniu kilku książek (Jak choćby tej) wydawało się że coś tam na temat Japonii i Japończyków wie, by za chwilę w diabła...

Momentami zachwycałam się cynizmem autora, czasem się lekko zanudziłam. Generalnie bardzo ciekawa, ale też chaotyczna lektura dotycząca podróży autora. Interesujące spostrzeżenia, intrygujące porównania + dość dokładne analizy niektórych zjawisk sprawiły, że czytało się przyjemnie, jednak bez większych fajerwerek. Tak czy inaczej - polecam, ponieważ jest to zupełnie inne spojrzenie na Japonię niż to, którym karmią nas teraz księgarnie. No i przede wszystkim, spojrzenie na Japonię ponad pół wieku temu.

Momentami zachwycałam się cynizmem autora, czasem się lekko zanudziłam. Generalnie bardzo ciekawa, ale też chaotyczna lektura dotycząca podróży autora. Interesujące spostrzeżenia, intrygujące porównania + dość dokładne analizy niektórych zjawisk sprawiły, że czytało się przyjemnie, jednak bez większych fajerwerek. Tak czy inaczej - polecam, ponieważ jest to zupełnie inne...

Niesamowicie przenikliwa, napisana z wyczuciem tonu i tematu.

W "Kronikach" Bouviera urzeka konstrukcja. Rozdziały opisujące historię wysp kontrastują z osobistymi, niemal poetycznymi zapiskami autora. Co ciekawe, ta poetyczność narasta i staje się coraz bardziej japońska (a mimo to nadal zrozumiała - chociaż zdaję sobie sprawę, że nigdy nie poznam/zrozumiem Japonii, istnieje we mnie jak kraina mityczna, jakiegoś rodzaju Śródziemie) - jakby autor powoli mieszał się z tematem.
Cieszę się, że trafiłam na tak świetną lekturę.

Niesamowicie przenikliwa, napisana z wyczuciem tonu i tematu.

W "Kronikach" Bouviera urzeka konstrukcja. Rozdziały opisujące historię wysp kontrastują z osobistymi, niemal poetycznymi zapiskami autora. Co ciekawe, ta poetyczność narasta i staje się coraz bardziej japońska (a mimo to nadal zrozumiała - chociaż zdaję sobie sprawę, że nigdy nie poznam/zrozumiem Japonii,...

To była ciekawa lektura - Bouvier bez uprzedzeń ale i bez zbytnich sentymentów opisuje lata swojego życia w Japonii, nie tyle w sposób kronikarski, co raczej impresyjny, kulturoznawczy, filozoficzny. Wkradająca się z rzadka na karty codzienność pojawia się jakby przypadkiem i mimochodem. To właśnie sprawia, że lektura tak bardzo intryguje: jak człowiek z Zachodu pojmie Wschód?

To była ciekawa lektura - Bouvier bez uprzedzeń ale i bez zbytnich sentymentów opisuje lata swojego życia w Japonii, nie tyle w sposób kronikarski, co raczej impresyjny, kulturoznawczy, filozoficzny. Wkradająca się z rzadka na karty codzienność pojawia się jakby przypadkiem i mimochodem. To właśnie sprawia, że lektura tak bardzo intryguje: jak człowiek z Zachodu pojmie Wschód?