Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cóż. Pisanie na poważnie o tak uniwersalnych kategoriach jak moralność w naszych szalonych, podzielonych czasach z założeniem wyjścia poza terytorium własnej bańki światopoglądowej wydaje się misją samobójczą. I tym większy budzi szacunek dla Autora, który nie kryjąc swoich liberalnych fundamentów zapuścił się głęboko na terytorium konserwatywnego światopoglądu.
Szczególnie, że dla znacznej części społeczeństw uznawanych za nowoczesne jest dziś moralność raczej anachronicznym, ograniczającym wolność gorsetem niż cudownym wynalazkiem dzięki któremu możemy spokojnie odwracać się plecami do większości przedstawicieli naszego gatunku a nasze potomstwo nie potrzebuje na swoich codziennych ścieżkach stałej eskorty zbrojnej.
I w tej pasjonującej podróży Autor konfrontuje nas z wielką ilością pytań.
Czy naprawdę w ocenie ludzkich postępków wystarczające są pojęcia krzywdy, wykluczenia i sprawiedliwości? Co sądzimy o facecie, który w zaciszu swojej sypialni posuwa porcję rosołową? Czemu wraz z szerokością geograficzną tak istotnie zmienia się ludzka percepcja dobra. Dlaczego odpowiedź statystycznego człowieka wschodu na pytanie o to kim jest odkrywa z reguły jego więzi z innymi ludźmi lub ich zbiorowiskami (jestem ojcem, matką, synem, Chińczykiem lub pracownikiem korporacji), zaś człowiek zachodu zdefiniuje się raczej poprzez opis swojej osobowości, hobby lub orientację seksualną. Co sprawia, że pomimo historii o samolubnych genach i oparciu naszej, zachodniej nauki i myśli społecznej o paradygmat hiperindywidualności z podziwem spoglądamy na Ukraińców marnujących swój materiał genetyczny w różnych Bachmutach czy Awdijewkach, po to by inne ukraińskie geny mogły w spokoju dokonywać swojej ekspresji. Dlaczego dla niektórych ludzi wspólnota stanowi kategorię moralną. Inni zaś poczytują zrzucenie obowiązków wobec niej jako etap na drodze do autooświecenia. Po co wciąż potrzebujemy autorytetu i co w dzisiejszych czasach może oznaczać wydawałoby się pochowane społecznie pojęcie świętości.
PS.
Jak idzie o naszą ocenę kopulacji z martwymi kurczakami to jakkolwiek wydaje nam się to dość żalosnym hobby, ostatecznie: wolnoć tomku w swoim domku. Nikomu do sypialni nie zaglądamy i nie bardzo życzymy sobie aby ktokolwiek zaglądał do naszej. Jednakowoż nie zapisujcie nas na jakiekolwiek akcje afirmatywne na rzecz grup, które uważają, że ekspresja ich tożsamości jest tłumiona przez opresyjne spoleczeństwo.
Amen

Cóż. Pisanie na poważnie o tak uniwersalnych kategoriach jak moralność w naszych szalonych, podzielonych czasach z założeniem wyjścia poza terytorium własnej bańki światopoglądowej wydaje się misją samobójczą. I tym większy budzi szacunek dla Autora, który nie kryjąc swoich liberalnych fun...

Rozwiń

Zwiń

Subtelny wyjazd na terytorium farsy nie demolujący zanadto czułości Autorki dla swoich bohaterów, niesie spore podobieństwo do uroczej, nakręconej na kanwie innej z jej opowieści "Rzezi". Podobnie jak tam mamy tu do czynienia z mieszczuchami w kwiecie wieku, którzy robią wrażenie nieszkodliwych głuptasów. I wrażenia tego nie burzy nawet padający trup.
Lektura przyjemna, obliczona na jedno lub dwa popołudnia. Beretu zanadto nie ryjąca.

Subtelny wyjazd na terytorium farsy nie demolujący zanadto czułości Autorki dla swoich bohaterów, niesie spore podobieństwo do uroczej, nakręconej na kanwie innej z jej opowieści "Rzezi". Podobnie jak tam mamy tu do czynienia z mieszczuchami w kwiecie wieku, którzy robią wrażen...

Rozwiń

Zwiń

Nie było łatwo wystawić ocenę, bo szóstka wydaje się być skromna za tak sprawny literacko, do pewnego stopnia urzekający spacer po latach 90 ubiegłego wieku i pewnie stanęłoby na 7 gdyby Orbitowskiemu nie puściły nerwy i nie zakończył wszystkiego tradycyjnym dla młodych, rodzimych literatów (co już wielokrotnie na tych łamach podkreślaliśmy) sprowadzeniem polskości do wspólnego, moralnie i duchowo niskiego mianownika. Czyniąc to (jakże mogłoby być inaczej) w scenerii papieskiej pielgrzymki.
Tak się jednak składa, że naszym oczom dane było również oglądanie cywilizacyjnej zmiany lat 90 i widzieliśmy jak wiatr przemian na podwórkach naszego blokowiska stawał się huraganem dewastującym ludzkie losy. Nie do końca potrzebujemy więc przewodnika w wycieczce po chujowych, blokowych mieszkaniach tamtych czasów.
Patrzymy dziś ze sporą dozą czułości i wyrozumiałości na wysiłki swoich rodziców chcących rozpaczliwie utrzymać siebie i nas na powierzchni. Jesteśmy także skłonni wykazać jakiś rodzaj grupowego zrozumienia i empatii dla tych którym się to do końca nie udało.
Upływ czasu i mamy nadzieję przyrost zdrowego rozsądku wyleczył nas ostatecznie z nietzcheńskiego podziwu dla radykalnej kontestacji zwyczajów i norm społecznych. Skutkiem czego powieść-reportaż pana Orbitowskiego serc nam jednak nie skradła.

Nie było łatwo wystawić ocenę, bo szóstka wydaje się być skromna za tak sprawny literacko, do pewnego stopnia urzekający spacer po latach 90 ubiegłego wieku i pewnie stanęłoby na 7 gdyby Orbitowskiemu nie puściły nerwy i nie zakończył wszystkiego tradycyjnym dla młodych, rodzimych literató...

Rozwiń

Zwiń