Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pozycja mocno średnia. Przedstawia wprawdzie przekrojowo historię i filozofię fotografii, ale napisana jest zauważalnie słabo warsztatowo. Przede wszystkim momentami zbyt zdawkowo - nieraz trzeba czytać między wierszami lub domyślać się, czego autor nie napisał, choć powinien, jako że skupia się on za mocno na omawianiu poszczególnych autorów czy pojedynczych zdjęć, zaś unika klarownego, całościowego omówienia poszczególnych nurtów fotografii. Szereg zjawisk czy kierunków zostało wręcz w ogóle pominiętych. Ewidentną wadą są (pseudo)filozoficzne rozważania von Brauchitscha - który z upodobaniem nurza się w truizmach, albo też w bełkotliwej, pozbawionej nieraz treści pseudointelektualnej nowomowie (w rodzaju zdjęć ukazujących "antyseptyczną estetykę sterylnych ciał" - a to jeden z najskromniejszych przykładów),zaś myśl fotografii końca XX wieku ukazuje on zauważalnie wyrywkowo i subiektywnie (na co zapewne znaczny wpływ ma zawodowe zaangażowanie von Brauchitscha jako aktywnego fotografa i kuratora wystaw, jak i jego - oględnie rzecz mówiąc - orientacja światopoglądowa). Dlatego też ideologiczna warstwa tej książki jest raz po raz, bez wątpienia jej najsłabszą stroną. Zastrzeżenia można też mieć do jednak dość ubogiej warstwy ilustracyjnej, która - aczkolwiek wizualnie atrakcyjna - niejednokrotnie nie prezentuje omawianych zdjęć lub ukazuje je w sposób niereprezentatywny i przedstawione obrazy nie odpowiadają opisywanym cechom twórczości. Patrząc na język publikacji, który w niektórych - szczególnie końcowych - rozdziałach wyraźnie przybiera na pretensjonalności i zdaje się zarazem operować wąską pulą tych samych mądrze brzmiących wyrazów, można wręcz odnieść wrażenie, że książka ta powstała niejako przypadkiem jako zlepek różnych, pisanych osobno na przestrzeni dłuższego czasu tekstów. Pytanie, oczywiście, czy ten mętny i pokrętny język to aby nie zasługa tłumacza...?