Zacząłem czytać tę książkę dawno temu. Zaraz po tym jak ją nabyłem, czyli jakoś niedługo po jej wejściu na rynek. Czytałem ją wiele razy, ale nigdy całą. Zawsze na raty. Dlatego m.in., że postawiłem sobie za cel obejrzenie najpierw wszystkich ważniejszych opisanych tam filmów. Dopiero, w czasie nadrabiania filmowych zaległości, wracałem do lektury, a konkretnie do opisów interpretacyjnych poszczególnych, obejrzanych filmów.
Dziś mam już na koncie to, co najważniejsze w nowej fali, w tym wszystko Truffaut, większość Rohmera, Godarda, Malle'a, Chabrola... Z omówionych na końcu twórców tylko właściwie Varda została do nadrobienia - ale większość jej filmów, których nie udało mi się dorwać, to eseje i paradokumenty. Najważniejsze fabuły obejrzałem. Stwierdziłem więc w przypływie chwili - czytam od nowa. Całość.
Od samego początku, od pierwszej lektury prawie 20 lat temu, podróż po nouvelle vague była pełna ekscytacji. Ale też pewnych rozczarowań. Dlaczego ostatni rozdział z biogramami uwzględnia tylko Truffaut, Vardę i Rohmera? Co do Godarda, najbardziej emblematycznego dla nurtu, autor sam się wytłumaczył: nie poświęcił reżyserowi osobnej noty, bo niektóre jego filmy są niezrozumiałe (to jeszcze można, od biedy, przyjąć...),a ponadto Godard miał skrzywienie lewackie (a, przepraszam, co to ma do rzeczy przy ocenie dorobku filmowego?). Lubelski mógł spokojnie pominąć opis wielu filmów, jak zrobił to w przypadku Rohmera (np. nie opisuje szczegółowo "Kariery Zuzanny", czy filmów spoza cyklów, jak "Paryskie rendez-vous"). Wyłączając z grona 'opisywanych' twórców Godarda, będącego enfant terrible i uosobieniem Nowej Fali (chyba nawet bardziej niż komercyjny i grzeczny Truffaut),autor trochę zubożył tę książkę i wykazał się ideową stronniczością. Paradoks, bo zrobił to w imię krytyki stronniczości ideowej Godarda.
Brak obiektywizmu autora można odczuć też w bezkrytycznym powtarzaniu pewnych tez i stwierdzeń, czasem nielogicznych i wewnętrznie sprzecznych. Mam na myśli m.in. wypowiedzi twórców Nowej Fali, w tym krytyków z 'Cahiers du cinema', których krytyczne tyrady czasem są formalnie pogmatwane, a znaczeniowo niezbyt uzasadnione logicznie, jednym słowem - trochę sofistyczne. Zresztą sam Lubelski czasem stosuje argumentację bez argumentów, trochę na zasadzie: "Gładka skóra" nie jest zła, bo przecież jest dobra... Jego uwielbienie dla Truffaut jest bezgraniczne i bezkrytyczne. Też uwielbiam Truffaut, może nawet bezgranicznie, ale za to krytycznie ;)
Przy całej swej miłości do Nowej Fali i podziwie dla 'Cahiers du cinema' za walkę o dobre kino, nie mogę do końca zrozumieć uwielbienia francuskich młodych gniewnych dla popularnego kina amerykańskiego. Nie potrafię powiedzieć na czym polega "autorskość" Nicholasa Raya czy Howarda Hawksa. Albo geniusz Hitchcocka (choć bardzo go lubię, obejrzałem ponad 30 jego filmów, ale żadnego nie uważam za arcydzieło!). Lubelski nie daje odpowiedzi. Pisze za nowofalowcami, że Hawks to autor, bo każde jago ujęcie jest hawksowskie. Ja tego nie czuję. Widział ktoś kiedyś tak bzdetny film, jak "Małpia kuracja"? Czy naprawdę taka hollywoodzka sieczka jest lepsza od francuskiego kina poetyckiego, zawzięcie przez nowofalowców krytykowanego?
Ale wypowiedzi krytyczne nie są takie ważne. Najważniejsze są filmy. I całe szczęście, że młodzi krytycy, tworząc ideę kina autorskiego, przeszli do reżyserowania. A z nimi poszli inni, im podobni. Narodził się w ten sposób najpiękniejszy nurt w dziejach światowej kinematografii. Powstały filmy nowofalowe, które nie raz spędzały mi sen z powiek. A książka Lubelskiego stała się dla mnie małą filmową biblią. I, mimo zarzutów, o których wyżej, mimo ewoluowania przez lata mojej wiedzy i świadomości filmowej, nadal nią jest. Lubelski po raz pierwszy na polskim podwórku jakoś sensownie zajął się tą tematyką i zebrał wszystko do kupy. Chwała mu za to.

Zacząłem czytać tę książkę dawno temu. Zaraz po tym jak ją nabyłem, czyli jakoś niedługo po jej wejściu na rynek. Czytałem ją wiele razy, ale nigdy całą. Zawsze na raty. Dlatego m.in., że postawiłem sobie za cel obejrzenie najpierw wszystkich ważniejszych opisanych tam filmów. Dopiero, w czasie nadrabiania filmowych zaległości, wracałem do lektury, a konkretnie do opisów...

Lubelskiego zawsze się super czyta, a biorąc pod uwagę, że nigdy nie ukrywa swojego miłosnego stosunku do kina, idealnie nadaje się do stworzenia opowieści o francuskiej Nowej Fali. Jedyny zarzut, jaki mogę postawić, to trochę marginesowe potraktowanie twórczości mniej znanych nowofalowych reżyserów.

Lubelskiego zawsze się super czyta, a biorąc pod uwagę, że nigdy nie ukrywa swojego miłosnego stosunku do kina, idealnie nadaje się do stworzenia opowieści o francuskiej Nowej Fali. Jedyny zarzut, jaki mogę postawić, to trochę marginesowe potraktowanie twórczości mniej znanych nowofalowych reżyserów.

Poszukuję! Chętnie ją odkupię. Jeśli ktoś chce sprzedać to proszę o wiadomość prywatną! Książka ma trafić do kolekcji więc jeśli ci się "wala po domu" to jestem osobą która się nią dobrze zaopiekuje. Kserówki czy skany tez chętnie przyjmę.

Poszukuję! Chętnie ją odkupię. Jeśli ktoś chce sprzedać to proszę o wiadomość prywatną! Książka ma trafić do kolekcji więc jeśli ci się "wala po domu" to jestem osobą która się nią dobrze zaopiekuje. Kserówki czy skany tez chętnie przyjmę.