"Demo Śmierci", czyli kontynuacja "Demona Ciemności", ma zupełnie inną konstrukcję niż poprzedniczka, co mnie nieco zdziwiło. Tamto było zbiorem opowiadań, tutaj mamy ciągłą opowieść, baśń, w której jeden wątek łączy się z drugim, w której mijają lata, bohaterowie rodzą się, starzeją i umierają, a ich czyny trwale odciskają się na otaczającym świecie. Jednocześnie tytułowy Demon Ciemności pojawia się jedynie epizodycznie, zaś jego miejsce w spajaniu wydarzeń zajmuje Demon Śmierci oraz ci, którzy się z nim sprzymierzają lub z nim walczą.

Najsilniejszą stroną prozy Tanith Lee i tym, w czym zakochałam się bez pamięci, jest język używany przez autorkę. Liryczny, cudowny, a jednocześnie niezwykle precyzyjny. Sprawia to, że jej książki czyta się z pasją, chłonąc zarówno opowiadaną historię, jak i słowa, którymi ją napisano. Jedyny minus, jaki mogę wymienić w przypadku "Demona Śmierci", to odrobinę zbyt dużo scen opisowych, które, choć piękne i plastyczne, nie wnoszą nic istotnego do fabuły (na przykład powtarzające się akapity o wschodach i zachodach słońca).

Losy bohaterów splatają się i rozplatają w kalejdoskopie wydarzeń, a mroczne i ponure zdarzenia mieszają się ze znużeniem i rozpaczą postaci. Z początku zachwycała mnie ta sinusoida, lecz z czasem zaczęła nieco męczyć. Trzeba jednak mieć na uwadze fakt, że "Opowieści z płaskiej ziemi" są zbiorem baśni, legend, gawędami snutymi na kształt tych, którymi Szeherezada raczyła swojego sułtana. Ciężko oceniać baśnie tak, jak oceniałoby się powieść.

Wątki tworzone przez autorkę potrafią zaszokować i zachwycić. Nie brak u niej erotyki, bohaterów nieheteroseksualnych, nawet hermafrodytycznych. Nie stroni też od przemocy, gdy wymaga tego fabuła. Wszystko podając w czarownych słowach, czasem tworząc dysonans między urodą narracji a wstrząsającymi wydarzeniami.

Kolejne spotkanie z tą autorką dostarczyło mi mnóstwa emocji, przede wszystkim zachwytu nad estetyką i lekkością jej pióra oraz świeżością pomysłów, i to pomimo wielu lat upływających od pierwszego wydania jej powieści! Myślę, że spokojnie mogę uznać Tanith Lee za jedną z moich ulubionych pisarek.

"Demo Śmierci", czyli kontynuacja "Demona Ciemności", ma zupełnie inną konstrukcję niż poprzedniczka, co mnie nieco zdziwiło. Tamto było zbiorem opowiadań, tutaj mamy ciągłą opowieść, baśń, w której jeden wątek łączy się z drugim, w której mijają lata, bohaterowie rodzą się, starzeją i umierają, a ich czyny trwale odciskają się na otaczającym świecie. Jednocześnie tytułowy...

Ciekawa. Lepsza niż pierwsza część. Czytam ostatnio dużo klasyki fantasy. Współczesne trochę rozczarowują.

Ciekawa. Lepsza niż pierwsza część. Czytam ostatnio dużo klasyki fantasy. Współczesne trochę rozczarowują.

"Demon Śmierci" to 2 tom serii "Opowieści z płaskiej ziemi".
Autorka dostała za niego w 1980 roku nagrodę British Fantasy Award jako pierwsza kobieta w historii.

Książka jest napisana stylem łączącym w sobie elementy baśni, mitów i przypowieści biblijnych. Nie jest to książka akcji, nie ma tu pojedynków, walk, bitew, szybkiego tempa, nagłych zwrotów fabularnych itp. Jest za to bogaty, kolorowy świat z różnorodnymi istotami - demony, bogowie, półbogowie, istoty niebiańskie, czarownice, wiedzmy, szamani, czarnoksiężnicy, jasnowidzowie itd. Pełno jest magii, czarów i zjawisk nadprzyrodzonyvh. Przede wszystkim są tu rozbudowane, skomplikowane postacie, których charaktery, cele życiowe, podejście do świata i samych siebie cały czas ulegają zmianom. Książka wypełniona po brzegi alegoriami i przenośniami. Fabuła skupiona jest na pokazaniu relacji i zależności pomiędzy zwykłymi ludzmi i bóstwami. Pokazanych jest dwóch Władców Ciemności - Śmierć i Pan Nocy, ich rywalizacja oraz zabawa światem śmiertelników.

Wstyd, że z tej serii w Polsce wydano tylko dwa tomy i to dwadzieścia lat temu.

"Demon Śmierci" to 2 tom serii "Opowieści z płaskiej ziemi".
Autorka dostała za niego w 1980 roku nagrodę British Fantasy Award jako pierwsza kobieta w historii.

Książka jest napisana stylem łączącym w sobie elementy baśni, mitów i przypowieści biblijnych. Nie jest to książka akcji, nie ma tu pojedynków, walk, bitew, szybkiego tempa, nagłych zwrotów fabularnych itp. Jest...