Jan Nowicki: droga do domu

Czytałam kiedyś listy Jana Nowickiego do pomieszkującego w niebie Piotra Skrzyneckiego, daleko odbiegające od tematyki wielkiego świata filmu, w którym zaistniał jako aktor. Wiedziałam więc, czego się spodziewać sięgając po tę pozycję i nie zawiodłam się.
Otrzymałam książkę, którą mogłam czytać, oglądać, a przede wszystkim nad nią pomyśleć. Książkę-przystanek w pędzie mojego życia, podsuwającą w swoich mini-rozdziałach myśl, życiowy wniosek, refleksję osnutą na wydarzeniu lub osobie z przeszłości bohatera wspomnień, dla którego "liczy się tylko przeszłość. Bo to jest całość. Przyszłość to jest nic, nawet jeśli jest zaplanowana", zawartych w krótkich impresjach, czasami w jednozdaniowej wypowiedzi. Po której zamyślałam się na resztę wieczoru, na czas tuż przed snem, by wrócić do przemyśleń pana Jana następnego dnia, by uczyć się od człowieka. Nie od aktora wielkiego formatu, ale właśnie od człowieka: co w życiu jest najważniejsze, co liczy się najbardziej, bo jak twierdzi człowiek się gubi i czasami kundli. Pokazując mi te drogowskazy czynił to od niechcenia, jakby myślami i duchem był już u swojego przyjaciela Piotra. Jakby właśnie wrócił do punktu wyjścia, do domu zmęczony z dalekiej drogi i chciał już tylko spokoju w oczekiwaniu na podróż ostatnią, do domu stojącym na końcowej stacji kolei życia.
A wszystko to uchwycone na czarno-białych fotografiach, ukazujących pana Jana rzadko wprost, a częściej z boku, z ukosa, wychodzącego, odchodzącego, pochylonego nad książką. Zogniskowanych raczej na jego czynnościach, przedmiotach w dłoniach, otaczającym go tle. Tak jakby już go tu nie było, jakby nie on był najważniejszy, ale to co po nim pozostanie: myśli, uczynki, przyjaciele-zwykli ludzie i ostatnie słowa: "Aktor to bardzo przeciętny człowiek, im bardziej przeciętny, tym lepiej."
I pusty fotel z odłożoną przed chwilą gazetą…

Czytałam kiedyś listy Jana Nowickiego do pomieszkującego w niebie Piotra Skrzyneckiego, daleko odbiegające od tematyki wielkiego świata filmu, w którym zaistniał jako aktor. Wiedziałam więc, czego się spodziewać sięgając po tę pozycję i nie zawiodłam się.
Otrzymałam książkę, którą mogłam czytać, oglądać, a przede wszystkim nad nią pomyśleć. Książkę-przystanek w pędzie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo osobista opowieść. Bardzo osobiste i piękne fotografie. Dla koneserów piękna w postaci czystej.

Bardzo osobista opowieść. Bardzo osobiste i piękne fotografie. Dla koneserów piękna w postaci czystej.

Pokaż mimo to

Otworzyłam przesyłkę od Wydawcy, a w niej w niezwykłej oprawie książka autorstwa Rafała Wojasińskiego i Jana Nowickiego "Droga do domu". Już sama okładka jest nietuzinkowa, fotografia zrobiona na dworcu w Czerniewicach, na brzegu peronu młody mężczyzna, a na torach stoi wszystkim dobrze znany znakomity polski aktor Jan Nowicki. Nad nimi błękit nieba, a w tle szary, brudny krajobraz stacji kolejowej...

W środku czeka mnóstwo pięknych czarno-białych zdjęć, wszystkie autorstwa Krzysztofa Opalińskiego. Są niezwykłe, jakby fotografowały ułamki chwil, jakby same dopowiadały historię, czy dokańczały słowa aktora. Już same fotografie pokazują nam, jak nieszablonowy jest to człowiek. I rośnie apetyt :) i już nie da się powstrzymać i natychmiast trzeba zacząć lekturę!

To nietypowa książka, zbiór impresji na różne tematy, słów wypowiadanych w najróżniejszych sytuacjach. To portret Nowickiego oczami Wojasińskiego, ale też portret aktora subiektywny, pisany i widziany jego własnymi oczami.

To co mnie urzekło w tej opowieści, snutej trochę mimochodem, trochę tak od niechcenia, to trafność myśli aktora. Właściwie każde zdanie można cytować, niczym złotą myśl:

"Aktor to bardzo przeciętny człowiek, im bardziej przeciętny, tym lepiej. Ale jest to żałosny człowiek, jak każdy artystyczny. Aktor jest żałosny. A jeszcze bardziej jest żałosny aktor, któremu się nie udało".

o psie, którego znalazł i przygarnął: "Znalazłem życie, które ktoś zostawił, bo chciał, żeby się skończył".

"O Bogu się nie mówi, nie powinno się mówić. (..) Tylko przez człowieka można coś dostać (...) Człowiek daje Boga".

"Wiesz jak mija czas? Tak, że wszystko wydaje się nagle inne, mimo że obiektywnie się nie zmienia".

"Nie miałem kwalifikacji do życia, dlatego powiodło mi się w aktorstwie.(...) Wyłgać się od życia, wygłupiac się. Przez ten zawód zabrnąłem gdzieś daleko, daleko od życia, od rzeczywistości. Chociaż nigdy nie miałem wątpliwości, że rodzina stanowi o człowieku, o jego istocie".

I mogłabym tak całą książkę zacytować! Mądrość i dojrzałość bije z każdej strony. Ale też ogromna pokora do życia, ciepło spojrzenia, bez zbędnego patosu i blichtu.

Z pozornie zwyczajnych sytuacji codziennych, współautor Wojasiński tworzy niezwykły portret jednej z największych ikon polskiego kina - Jana Nowickiego. Ja jestem zachwycona. Fotografie wraz z teksem stanowią idealną całość. Z pewnością nie raz będę wracać do tej lektury. Polecam, ArtMagda.

http://subiektywnieoliteraturze.blogspot.com/

Otworzyłam przesyłkę od Wydawcy, a w niej w niezwykłej oprawie książka autorstwa Rafała Wojasińskiego i Jana Nowickiego "Droga do domu". Już sama okładka jest nietuzinkowa, fotografia zrobiona na dworcu w Czerniewicach, na brzegu peronu młody mężczyzna, a na torach stoi wszystkim dobrze znany znakomity polski aktor Jan Nowicki. Nad nimi błękit nieba, a w tle szary, brudny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zamyślenie. Coś odchodzi. Co ważne? Co najważniejsze?

"Czas nie ma znaczenia, jakie mu się przypisuje".

"Marzę o tym, żeby gdzieś wyjechać. Wiem, ze gdzieś trzeba jechać. Ale nie ma gdzie, nie ma właściwie po co."

Zamyślenie. Coś odchodzi. Co ważne? Co najważniejsze?

"Czas nie ma znaczenia, jakie mu się przypisuje".

"Marzę o tym, żeby gdzieś wyjechać. Wiem, ze gdzieś trzeba jechać. Ale nie ma gdzie, nie ma właściwie po co."

Pokaż mimo to

Kupiłem w Jarosławcu na bazarze taniej książki pod pięknym i ciekawym Muzeum Bursztynu.Pierwsza połowa września,przygotowania do zamknięcia sklepu na wiele miesięcy.Piękna książka.Przemyślenia i zdjęcia tworzą spójną całość.Łatwiej to docenić,gdy się jest w zbliżonym wieku do bohatera,Jana Nowickiego.

Kupiłem w Jarosławcu na bazarze taniej książki pod pięknym i ciekawym Muzeum Bursztynu.Pierwsza połowa września,przygotowania do zamknięcia sklepu na wiele miesięcy.Piękna książka.Przemyślenia i zdjęcia tworzą spójną całość.Łatwiej to docenić,gdy się jest w zbliżonym wieku do bohatera,Jana Nowickiego.

Pokaż mimo to

Te wolno przesuwające się przed oczami klatki jakby z kilku różnych światów (prawidłowo) zrozumieją chyba tylko ci, którzy mają już bliżej niż dalej... Upadłem z wrażenia i tak mi zostało do teraz...

Te wolno przesuwające się przed oczami klatki jakby z kilku różnych światów (prawidłowo) zrozumieją chyba tylko ci, którzy mają już bliżej niż dalej... Upadłem z wrażenia i tak mi zostało do teraz...

Pokaż mimo to

Opowieść złożona ze spotkań. Wielu spotkań z pięknem otaczającego świata, z naturą w jej najprostszych przejawach i spotkań z zupełnie zwyczajnymi ludźmi, by powstała rzecz prosta, a jednocześnie niebywale magnetyzująca. Rzecz nieomal poetycka. Zbiór niewielkich wycinków z przeszłości, opowiastek przeplatanych trafnymi dygresjami, słów życiowo mądrych, ale nie pozbawionych odrobiny przekory i szelmowskiego uśmiechu.

Znajdziemy tu słowa o domu, o rodzinie, o dzieciństwie, o dawnych codziennych sprawach, o obcowaniu z bliskimi. Co nieco o filmie i aktorstwie, trochę o pieniądzach. Dowiemy się co aktora śmieszy, co powoduje smutek, także co myśli o Bogu, co o grzechu, jak według niego wygląda niebo. Jakie ma marzenia, jakie przyjemności sprawiają mu radość. I wreszcie czym jest ta tytułowa droga do domu. Czy tylko drogą do domu nad jeziorem, ucieczką od hałasu codzienności w mieście? A może tą drogą, którą wszyscy kiedyś pójdziemy, drogą do innego świata? Tak, o śmierci też przeczytamy, o przygotowaniu, o pogodzeniu się, o oczekiwaniu. Ale wcześniej...

Z Nowickim możemy pójść na spacer z psem, na wiśnie do ogrodu nieżyjącego już przyjaciela, możemy przygotować śniadanie albo zwyczajnie posiedzieć, pobyć, zapalić papierosa i się zamyślić.

To książka na jeden refleksyjny wieczór, ale w żadnym wypadku nie do szybkiego przewracania kolejnych stron. To jest rzecz, do której się wraca. By niespiesznie smakować. Wyciszyć się. Znaleźć czas na przemyślenia. Zastanowić się nad tym, co w życiu naprawdę ważne.

Doskonały przykład na to, jak mniej może znaczyć więcej.
Polecam!

Opowieść złożona ze spotkań. Wielu spotkań z pięknem otaczającego świata, z naturą w jej najprostszych przejawach i spotkań z zupełnie zwyczajnymi ludźmi, by powstała rzecz prosta, a jednocześnie niebywale magnetyzująca. Rzecz nieomal poetycka. Zbiór niewielkich wycinków z przeszłości, opowiastek przeplatanych trafnymi dygresjami, słów życiowo mądrych, ale nie pozbawionych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Refleksyjne, pokręcone, melancholijne....chwilami smutne, czasem kpiące...ale trzeba przeczytać do ostatniej strony....

Cały Nowicki w podrózy do swej młodości...

Refleksyjne, pokręcone, melancholijne....chwilami smutne, czasem kpiące...ale trzeba przeczytać do ostatniej strony....

Cały Nowicki w podrózy do swej młodości...

Pokaż mimo to

Zbiór impresjonistycznych tekstów, będących przede wszystkim zapisem refleksji i wspomnień aktora. Jest tu też garść nostalgicznych i nieco zabawnych anegdot z artystycznego świata.

Autorowi udało się nie popaść w przesadną egzaltację, ale część rozdziałów - jak dla mnie - jest nieco przegadana, właściwie o wszystkim i o niczym.

Najbardziej ujęły mnie wojenne i powojenne reminiscencje, myśli o starości i przemijaniu oraz wspomnienia dotyczące konkretnych osób, chociaż niekoniecznie nazwanych z imienia i nazwiska (np. fragmenty o zmarłym przyjacielu).

Teksty wzbogacone są zdjęciami - archiwalnymi oraz współczesnymi. Te ostatnie to - podobnie jak zawartość literacka - impresjonistyczne, poetyckie obrazy.

Czyta się z zadumą, czasem z uśmiechem, czasem z lekką irytacją, bo nie wszystkie poglądy pana Nowickiego muszą pokrywać się z ocenami czytelnika.
Niektóre myśli aktora się powtarzają, niektóre wydają się celowo i zbyt nachalnie kreować go na doświadczonego człowieka. I to akurat mi się nie podobało.

Wielki plus natomiast należy się panu Rafałowi Wojasińskiemu, któremu udało się połączyć poetycki i filozoficzny charakter książki z oszczędnym stylem, prostotą i ujmującą atmosferą.

Zbiór impresjonistycznych tekstów, będących przede wszystkim zapisem refleksji i wspomnień aktora. Jest tu też garść nostalgicznych i nieco zabawnych anegdot z artystycznego świata.

Autorowi udało się nie popaść w przesadną egzaltację, ale część rozdziałów - jak dla mnie - jest nieco przegadana, właściwie o wszystkim i o niczym.

Najbardziej ujęły mnie wojenne i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to