Robert Makłowicz

Sam nie wiem, czy podobało mi się „Café Museum”. Książka ta traktuje o podróżach Makłowicza, o których ten nie wspomniał nigdzie indziej. Jednakowoż są to miejsca magiczne; miejsca, w których zatrzymał się czas i można na własnych oczach zobaczyć tam świat miniony. Świat prawdziwy, nienapędzany zachodnią popkulturą i niesprowadzony do turystycznych potworków pokroju pirackich statków na Bałtyku, różowej waty cukrowej czy Coca-Coli. W swojej podróży Makłowicz bardzo przypomina mi Tokarczuk. Te same postulaty, ta sama próba dotarcia do miejsc prawdziwych, wyjątkowych i innych od wszystkiego. Niemniej, gdzie Tokarczuk, poruszająca się po realizmie magicznym, ze swoją nadwrażliwością dostrzega i dotyka szczegółów prawie nierzeczywistych, tam Makłowicz... chla na potęgę. I chyba właśnie to tak odrzuca mnie od jego narracji. Z jednej strony bowiem autor popisuje się znajomością lokalnych potraw, win czy historii. Z drugiej natomiast opowiada o radosnym piciu, piciu i jeszcze raz piciu. Zmieniają się miejsca i alkohole, jednak nastawienie ani trochę. Jest to także opowieść człowieka, który nawykł do luksusów i z pieniędzmi się nie liczy. I to bardzo dobrze tutaj widać. Czy więc polecam „Café Museum”? Nie. Serio. Ten sposób narracji świetnie wypada w programach telewizyjnych bądź na YouTubie, w ogóle na ekranie, gdzie widać miejsca, ludzi i inny świat. W książce to wszystko wydawało mi się wybrakowane, nieprzystające do tego medium. Ktoś gorąco polecał mi kiedyś tę książkę, zapewniając o tym, jak bardzo ją lubi. Teraz wiem, że tej osobie nie tyle podobała się ta pozycja, co sam Makłowicz.