takie ... "kolorowe" opowiadania EMR :-)

takie ... "kolorowe" opowiadania EMR :-)

Bardzo dobry zbiór opowiadań Remarque, o samochodach, o kobietach, o wojnie i o drinkach. Wszystko niby banale, ale w swej prostocie genialne. Dawno nie czytałem tak dobrego wyboru opowiadań. Swego rodzaju wisienką na torcie jest wywiad z autorem przeprowadzony w 1966 roku. Gorąco polecam, szczególnie w upały, kiedy czasem ciężko jest skoncentrować się na dłuższych tekstach.

Bardzo dobry zbiór opowiadań Remarque, o samochodach, o kobietach, o wojnie i o drinkach. Wszystko niby banale, ale w swej prostocie genialne. Dawno nie czytałem tak dobrego wyboru opowiadań. Swego rodzaju wisienką na torcie jest wywiad z autorem przeprowadzony w 1966 roku. Gorąco polecam, szczególnie w upały, kiedy czasem ciężko jest skoncentrować się na dłuższych tekstach.

Niezmiernie ucieszył mnie fakt, iż udało mi się kupić w „drugim obiegu” zbiór 39 opowiadań Ericha Marii Remarque’a pt.: „Hymn na cześć koktajlu”, które napisano pomiędzy 1922 a 1966 rokiem. Książka ta należy do mniej popularnych utworów autora i mimo iż została wydana w 1998 r., będąc tym samym ostatnią jego publikacją, z księgarń zniknęła już jakiś czas temu. Wznowień póki co brak.

W oryginale utwory ze zbioru określono jako „krótką prozę i poematy”. Bez wątpienia Remarque pisze niezwykle poetycko o rzeczach i zjawiskach jak najbardziej przyziemnych. Jego opisy tytułowych koktajli, które urastają do rangi niemalże dzieła, to po prostu poezja. Poezja, ale ta bardziej przystępna – zrozumiała chyba dla każdego czytelnika, jednak budząca w nim całe spektrum bardzo pozytywnych odczuć. Również kolejna pasja pisarza jaką była motoryzacja, znalazła odzwierciedlenie w licznych utworach. Przyznam, że pierwszy raz spotkałam się z tym, by automobile opisywano z tak wielkim zaangażowaniem, pasją, emocjami – graniczącymi czasem nawet i z ekstazą. Remarque musiał jednak kochać samochody tak samo jak kobiety, chociaż tym w zbiorze poświęca mniej uwagi. Pojawiają się natomiast także opowiadania, które wspominają trudną wojenną tematykę – szczególnie jej okrucieństwo i niesprawiedliwość. Niektóre z nich w bardziej rozbudowanej formie można było przeczytać już wcześniej w zbiorze opowiadań pt.: „Wróg”.

Prawdziwą gratką dla fanów pisarza są natomiast 2 ostatnie opowiadania, które powstały w 1965 i 1966 r. Ten ostatni utwór będący wywiadem z autorem jest świetnym zwieńczeniem całego cyklu. Jego tytuł „Większe i mniejsze ironie mego życia” mówi sam za siebie.

Książki autorstwa Ericha Marii Remarque to bardzo dobry przykład literatury pięknej w klasycznym tego słowa znaczeniu. Niedzisiejszy styl powoduje, że czytelnik przenosi się w zupełnie inne, odległe mu czasy, jednak ma wrażenie jakby był uczestnikiem tamtych wydarzeń. To wszystko jest wyjątkowo realistyczne i prawdziwie przedstawione. Emocjonujący „koktajl” z orientalnych, dekadenckich, humorystycznych i melancholijnych składników w idealnych proporcjach. Wstrząśnięty i lekko zmrożony. Smakowity kąsek dla miłośników pisarza.

Niezmiernie ucieszył mnie fakt, iż udało mi się kupić w „drugim obiegu” zbiór 39 opowiadań Ericha Marii Remarque’a pt.: „Hymn na cześć koktajlu”, które napisano pomiędzy 1922 a 1966 rokiem. Książka ta należy do mniej popularnych utworów autora i mimo iż została wydana w 1998 r., będąc tym samym ostatnią jego publikacją, z księgarń zniknęła już jakiś czas temu. Wznowień póki...

Mądrze zarysowana droga rozwoju Remarque'a, gdzie można odnaleźć mnóstwo wątków, wprawek do późniejszych powieści. No i alkohole, których kompozycja zamienia się w sztukę...

Mądrze zarysowana droga rozwoju Remarque'a, gdzie można odnaleźć mnóstwo wątków, wprawek do późniejszych powieści. No i alkohole, których kompozycja zamienia się w sztukę...