Każda cnota praktykowana w nadmiarze zmienia się w swoje przeciwieństwo - zdaje się, że pisał już o tym Arystoteles. Tak też jest z idealizmem i sentymentalizmem rewolucjonistów, którzy z głową pełną frazesów Rousseau gilotynują wszechobecnych wrogów Francji. Mimo to powieść zdaje się sugerować (i w tym miejscu się z nią nie zgadzam),że w jakobinach była przynajmniej jakaś wielkość, nie to co w szarych ludkach dbających o swoją wygodę i pełny brzuch, którzy nastali po nich. Chociaż sam autor, słynny ze swego wolterianizmu, stał raczej po stronie szlachetnego ateusza Brotteaux.
Język zwięzły, klarowny i bardzo precyzyjny, za co duży plus.

Każda cnota praktykowana w nadmiarze zmienia się w swoje przeciwieństwo - zdaje się, że pisał już o tym Arystoteles. Tak też jest z idealizmem i sentymentalizmem rewolucjonistów, którzy z głową pełną frazesów Rousseau gilotynują wszechobecnych wrogów Francji. Mimo to powieść zdaje się sugerować (i w tym miejscu się z nią nie zgadzam),że w jakobinach była przynajmniej jakaś...

France jednym z największych pisarzy europejskich jest, i basta! Upływ lat i napływ nowych talentów do literatury niczego tu nie zmienia.
Mądrość, przenikliwość spojrzenia, dystans pozwalający rozumieć i jednocześnie ciepłe, życzliwe spoglądanie na ludzi i ich (nasz) świat niespotykane u innych autorów. Jakże ludzko maluje France ten nieludzki czas, gdy ideologia budzi w nas (tak, w nas) to, co mamy najgorszego, by zaraz potem ideologią usprawiedliwiać nasz niszczycielski szał. Nigdy dosyć o tym przypominać, a jeśli robi to geniusz w sposób tak malowniczy, tak wyczulonym na poruszenia serca językiem, to znów wierzę, że ludzie nie pozabijają się nawzajem i za tysiąc lat jeszcze tu będą, może nawet odrobinę mądrzejsi niż dziś.

France jednym z największych pisarzy europejskich jest, i basta! Upływ lat i napływ nowych talentów do literatury niczego tu nie zmienia.
Mądrość, przenikliwość spojrzenia, dystans pozwalający rozumieć i jednocześnie ciepłe, życzliwe spoglądanie na ludzi i ich (nasz) świat niespotykane u innych autorów. Jakże ludzko maluje France ten nieludzki czas, gdy ideologia budzi w...

Raczej nie jest to powieść, z której można by się nauczyć historii Rewolucji. Wszystkie zdarzenia polityczno-społeczne tamtego okresu są albo wspomniane bardzo krótko i lakonicznie, albo opisane z perspektywy bohaterów, a więc subiektywnie i niekoniecznie dokładnie – i właśnie to mi się najbardziej podoba. Nie żebym czytała bardzo dużo powieści z akcją osadzoną w tych czasach, ale właściwie wszystkie z nich opisują wszystko „od zewnątrz”, tak, żeby każdy mógł zrozumieć. Oczywiście doskonale rozumiem, że tak musi być, inaczej nie trafiłyby do zbyt szerokiego grona odbiorców, ale jeśli zna się ten okres historii, chwilami nudne już się staje czytanie kolejny raz informacji o tym samym. Tutaj jest inaczej. Patrzy się nie „od zewnątrz”, z pozycji oddalonego obserwatora, ale „od wewnątrz”, oczami mieszkańców Paryża. Oni doskonale wiedzą, za co zostali skazani dantoniści czy też kto to taki ten ojciec Duchesne, więc czemu mieliby się nad tym przesadnie rozwodzić? Wystarczy krótka wzmianka.
Za to dużo jest doskonale oddanych emocji i klimatu, co tym lepiej pozwala wejść w skórę bohaterów i ich zrozumieć. Tym bardziej, że zostali oni napisani wręcz świetnie. Maurycy Brotteaux, Julia i Ewaryst Gamelin – to trójka moich faworytów, ale każdy miał coś w sobie, każdy był żywym, prawdziwym człowiekiem, w którego istnienie łatwo byłoby uwierzyć. Tak samo łatwe do uwierzenia są powieściowe zdarzenia. Oczywiście podobały mi się fragmenty z udziałem ulubionych postaci – czyli właściwie wszystkie sceny z Gamelinem jako przysięgłym i jego przemyślenia, perypetie jego siostry i byłego bankiera. Ale najwięcej głasków zebrała u mnie końcówka, czyli przede wszystkim wydarzenia Termidora, przy których czułam się tak, jakbym naprawdę stała z Ewarystem przy oknie i patrzyła na pustoszejący plac.
Ogółem - świetna książka, którą bardzo chciałabym postawić na własnej półce. Najlepiej właśnie w tym małym, starym wydaniu w czerwonej okładce, w którym ją czytałam, z tym uroczym tłumaczeniem przerabiającym Republikę na Rzeczpospolitą i robiącym z termidorian "termidorystów".

Raczej nie jest to powieść, z której można by się nauczyć historii Rewolucji. Wszystkie zdarzenia polityczno-społeczne tamtego okresu są albo wspomniane bardzo krótko i lakonicznie, albo opisane z perspektywy bohaterów, a więc subiektywnie i niekoniecznie dokładnie – i właśnie to mi się najbardziej podoba. Nie żebym czytała bardzo dużo powieści z akcją osadzoną w tych...

"Bogowie łakną krwi" (fr. Les dieux ont soif) jest to powieść autorstwa Anatola France, po raz pierwszy wydana w roku 1912. Głównym bohaterem jest młody malarz Ewaryst Gamelin, akcja zaś rozpoczyna się w roku 1793- roku terroru wymierzonego w kierunku przeciwników rewolucji. Ewaryst przy pomocy Ludwiki Rochemaure zdobywa posadę prawniczą na pozycji prokuratorsko-sędziowskiej. Bohater oskarża wrogów rewolucji o zbrodnie takie jak "szerzenie polityki monarszej", zaś dzięki swej skuteczności, z dnia na dzień pnie się coraz wyżej w hierarchii. Będąc u szczytu kariery, Ewaryst bezwzględnie każe każdego człowieka postawionego w stan oskarżenia. Przez jego werdykt traci życie mąż jego siostry, pani Rochemaure, oraz wiele innych osób, wcześniej mu bliskich. Do przewrocie 9 Thermidora zostaje zwolniony z pracy w Trybunale i stracony.

Zarówno z uwagi na temat jak i styl pisania, jest to książka dość ciężka, na pewno nie stanowi lektury dla czystej rozrywki. Czytając ją, należy skupić się na wątkach i tle politycznym, w innym wypadku można nie zauważyć wielu elementów. Postaci są dobrze odmalowane, każdy z bohaterów ma własny, wyrazisty charakter, którego nie da się pomylić. Początkowo jest to dość zwyczajna historia rozgrywająca się na burzliwym tle, jednak prędko proporcje się zmieniają i to tło polityczne staje się wręcz łagodne w porównaniu do poczynań głównego bohatera.

Postać Ewarysta prowokuje do zadania sobie pytania o własną hierarchię wartości. Jak wiele jesteś w stanie poświęcić dla spełnienia swoich marzeń o pozornej mocy? Uważam tę powieść za wartą przeczytania, jednak nie jako odprężającą lekturę pod koniec dnia, lecz Historię przez duże H ;),na przeczytanie której należy poświęć większą ilość czasu i uwagi.

"Bogowie łakną krwi" (fr. Les dieux ont soif) jest to powieść autorstwa Anatola France, po raz pierwszy wydana w roku 1912. Głównym bohaterem jest młody malarz Ewaryst Gamelin, akcja zaś rozpoczyna się w roku 1793- roku terroru wymierzonego w kierunku przeciwników rewolucji. Ewaryst przy pomocy Ludwiki Rochemaure zdobywa posadę prawniczą na pozycji...

Ta książka jest niesamowita. Jest to całkiem inne spojrzenie na rewolucję francuską, odmienne od tego co uczono w szkołach. Musiałem po jej przeczytaniu sięgnąć do opisów rewolucji by dokładnie zrozumieć co się wtedy wydarzyło.
Generalnie, jak dla mnie, jest to strasznie "dołująca" powieść - ale i ciekawa na swój sposób - jeśli nie będzie się przejmować za bardzo losem bohatera i identyfikować z nim. Powieść tę bardzo szybko się czyta - może dlatego, że człowieka z czasem zaczyna "wkurzać" główny bohater i chciałaby jak najszybciej "posłać go na gilotynę". W pewnym momencie nie wytrzymałem - musiałem sprawdzić i przeczytałem kawałek końca. I potem już się lekko mi się czytało.

Ta książka jest niesamowita. Jest to całkiem inne spojrzenie na rewolucję francuską, odmienne od tego co uczono w szkołach. Musiałem po jej przeczytaniu sięgnąć do opisów rewolucji by dokładnie zrozumieć co się wtedy wydarzyło.
Generalnie, jak dla mnie, jest to strasznie "dołująca" powieść - ale i ciekawa na swój sposób - jeśli nie będzie się przejmować za bardzo losem...