Przełomowy rok. Nauczyciel historii z Mazur traci pracę i rusza na podbój Warszawy. Czy stolica będzie Ziemią Obiecaną Lucjana Sząbruka? „Wrzawa” to dość specyficznie prowadzona historia stara jak świat – jak najszybciej znaleźć pracę, nawet jeśli po drodze trzeba zgubić ambicje.

Główny bohater – narrator wpada w rwący nurt wielkiego miasta i stara się w nim nie utonąć. Poszukiwanie pracy powoli zamienia się w obsesję. W końcu żeby żyć, trzeba jeść, a żeby jeść – trzeba mieć za co. Sząbruk powoli traci złudzenia, ale nie do końca umie zaakceptować realia przełomowego roku. W krótkim czasie udaje mu się zaliczyć pracę w call center i w wypożyczalni filmów. Zawsze jednak zdarza się coś, co wyzwala w Lucjanie irracjonalne zachowania. Z tego powodu nie robi również kariery w azjatyckiej knajpie i pizzerii. Roznoszenie ulotek też go przerasta. Na szczęście w niejasnych okolicznościach trafia do tajemniczej firmy, w której zajmuje dziwne stanowisko.

Beśka w interesujący sposób opisał różnorakie stany emocjonalne bohatera…jego zagubienie, zniechęcenie, depresję. Mężczyzna z jednej strony ma dość całej sytuacji, ale nie potrafi się spakować i wrócić do rodzinnego miasta. Warszawa jest labiryntem, w którym można zgubić siebie, jest syreną, która wabi i jest miastem, które w jednakowym stopniu zachwyca i przeraża.

Klimat powieści jest momentami bardzo oniryczny. Bohater snuje się ulicami Warszawy i snuje rozmyślania na tematy wszelakie. To sprawia, że „Wrzawa” kojarzy się z prozą Schulza i Kafki, choć jest znacznie mniej opresyjna. A zakończenie dodatkowo podkreśla jej niejednoznaczność. Nie jest to książka, którą mogłabym komukolwiek polecić, ale jeśli się ma otwartą głowę, można dać jej szansę.

Przełomowy rok. Nauczyciel historii z Mazur traci pracę i rusza na podbój Warszawy. Czy stolica będzie Ziemią Obiecaną Lucjana Sząbruka? „Wrzawa” to dość specyficznie prowadzona historia stara jak świat – jak najszybciej znaleźć pracę, nawet jeśli po drodze trzeba zgubić ambicje.

Główny bohater – narrator wpada w rwący nurt wielkiego miasta i stara się w nim nie utonąć....

autor jest poetą i to rzutuje na książkę, to tak naprawdę jeden olbrzymi wiersz o nieprzystosowanym kolesiu zagubionym w dużym mieście.

autor jest poetą i to rzutuje na książkę, to tak naprawdę jeden olbrzymi wiersz o nieprzystosowanym kolesiu zagubionym w dużym mieście.

Książka ciekawie się rozpoczyna, ale po kilku dziesięciu stronach ma się wrażenie, że autorowi skończyły się pomysły i w zasadzie już nic ciekawego nie oferuje czytelnikowi.

Książka ciekawie się rozpoczyna, ale po kilku dziesięciu stronach ma się wrażenie, że autorowi skończyły się pomysły i w zasadzie już nic ciekawego nie oferuje czytelnikowi.

Przeczytałam 75 stron. O 75 za dużo. Przegadane. Przenudzone raczej. Ufff, jak dobrze że nie muszę tego czytać do końca.

Przeczytałam 75 stron. O 75 za dużo. Przegadane. Przenudzone raczej. Ufff, jak dobrze że nie muszę tego czytać do końca.