dowiedziałam się tez, ze Dinesen pisała po angielsku i tłumaczyła na rodzimy duński, a wiec dołącza z automatu do kategorii moich ulubionych pisarzy

dowiedziałam się tez, ze Dinesen pisała po angielsku i tłumaczyła na rodzimy duński, a wiec dołącza z automatu do kategorii moich ulubionych pisarzy

Bardzo mi się podobały,te opowiadania.
Pisane starym stylem,nawet nie wiem jak on się fachowo nazywa.
Świetnie,że trafiłem na ten zbiór.

Bardzo mi się podobały,te opowiadania.
Pisane starym stylem,nawet nie wiem jak on się fachowo nazywa.
Świetnie,że trafiłem na ten zbiór.

Siedem fantastycznych opowieści to właściwie dziesiątki pomniejszych historii. Niektóre długie przepływają przez kolejne strony wciągając bezlitośnie. Inne trwające nie dłużej niż jeden akapit rozpamiętuje się najżywiej...

http://mowaprosta.blogspot.com/2016/06/siedem-fantastycznych-opowiesci.html#more

Siedem fantastycznych opowieści to właściwie dziesiątki pomniejszych historii. Niektóre długie przepływają przez kolejne strony wciągając bezlitośnie. Inne trwające nie dłużej niż jeden akapit rozpamiętuje się najżywiej...

http://mowaprosta.blogspot.com/2016/06/siedem-fantastycznych-opowiesci.html#more

Siedem fantastycznych opowieści to właściwie dziesiątki pomniejszych historii. Niektóre długie przepływają przez kolejne strony wciągając bezlitośnie. Inne trwające nie dłużej niż jeden akapit rozpamiętuje się najżywiej...

http://mowaprosta.blogspot.com/2016/06/siedem-fantastycznych-opowiesci.html#more

Siedem fantastycznych opowieści to właściwie dziesiątki pomniejszych historii. Niektóre długie przepływają przez kolejne strony wciągając bezlitośnie. Inne trwające nie dłużej niż jeden akapit rozpamiętuje się najżywiej...

http://mowaprosta.blogspot.com/2016/06/siedem-fantastycznych-opowiesci.html#more

W dzieciństwie byłam zapamiętałą czytelniczką baśni, nigdy mi nie było mało. Teraz też czasem tęsknię za takim czystym konturem fabuły, metafizyką przesłania i baśniowym zakończeniem. Jeśli szukać tego wśród półek z baśniami mniej oczywistymi, to warto sięgnąć po opowiadania z tego tomu.

W dzieciństwie byłam zapamiętałą czytelniczką baśni, nigdy mi nie było mało. Teraz też czasem tęsknię za takim czystym konturem fabuły, metafizyką przesłania i baśniowym zakończeniem. Jeśli szukać tego wśród półek z baśniami mniej oczywistymi, to warto sięgnąć po opowiadania z tego tomu.

Po przebrnięciu pierwszych 100 stron, myślałam że nie podołam. Na szczęście dalej było lepiej, choć z tytułowych siedmiu opowieści dwie zupełnie do mnie nie dotarły, pozostałe przeczytałam bez 'bólu'. Z pewnością książka ma dużą wartość i wyróżnia się w światowej literaturze, ale raczej do niej nie wrócę.

Po przebrnięciu pierwszych 100 stron, myślałam że nie podołam. Na szczęście dalej było lepiej, choć z tytułowych siedmiu opowieści dwie zupełnie do mnie nie dotarły, pozostałe przeczytałam bez 'bólu'. Z pewnością książka ma dużą wartość i wyróżnia się w światowej literaturze, ale raczej do niej nie wrócę.

Nie lubię tego słowa, ale to istotnie jedna z najbardziej magicznych książek, jakie czytałem. Nawarstwienie kunsztu małej formy i pojemnej narracji udało się tu K. Blixen, jak żadnej innej pisarce czy pisarzowi. To są opowieści metafizyczne w tym sensie, że subtelnie, bez wysiłku, za to z wielką mocą, odsyłają do rzeczywistości znacznie głębszej niż doczesność, i do sensów znacznie bogatszych, niż te kryjące się w znakach i samowystarczalnej (czyli samowiędnącej) literaturze.

Nie lubię tego słowa, ale to istotnie jedna z najbardziej magicznych książek, jakie czytałem. Nawarstwienie kunsztu małej formy i pojemnej narracji udało się tu K. Blixen, jak żadnej innej pisarce czy pisarzowi. To są opowieści metafizyczne w tym sensie, że subtelnie, bez wysiłku, za to z wielką mocą, odsyłają do rzeczywistości znacznie głębszej niż doczesność, i do sensów...

Książka mnie rozczarowała.
Może i w opisie jest fantastycznie,bajecznie,mitycznie...ale zgłębiając tę lekturę w ogóle się tego nie czuje.Jest nudno,nużąco,nieinteresująco.
Opowiadania mi się dłużyły, właściwie zaraz po przeczytaniu
zapominałam, o czym były, puenty nie zauważałam, miałam wrażenie, że
dopiero ma nastąpić, ale... nie było jej. Nie umiem sobie wyobrazić
celu podobnego pisania, celu powstania każdego z opowiadań.
Tym bardziej nie rozumiem przydomka nadanego autorce - Szeherezada Północy.

Książka mnie rozczarowała.
Może i w opisie jest fantastycznie,bajecznie,mitycznie...ale zgłębiając tę lekturę w ogóle się tego nie czuje.Jest nudno,nużąco,nieinteresująco.
Opowiadania mi się dłużyły, właściwie zaraz po przeczytaniu
zapominałam, o czym były, puenty nie zauważałam, miałam wrażenie, że
dopiero ma nastąpić, ale... nie było jej. Nie umiem sobie wyobrazić
celu...

Aura skandynawskiej atmosfery grozy połączona z poezją, która wynika bardziej ze szkoły malarskiej Kubina niż mitologi

Aura skandynawskiej atmosfery grozy połączona z poezją, która wynika bardziej ze szkoły malarskiej Kubina niż mitologi