"W hucie Poldi ludzie bez nadziei dźwigają zabłocone pozory. Dziwne, że życie jest ciągle odkrywane i kochane, chociaż staniolowy mózg tworzy pokraczne obrazy, a rozdeptana klatka piersiowa wypluwa nieszczęście. Nadal jest to piękne, kiedy człowiek (...) Rusza za szczęśliwą gwiazdą Ciągle jeszcze życie jest cudowne, gdy człowiek ma iluzję, że jest zdolny na metrze kwadratowym stworzyć świat."
(„Piękna Poldi”)

Hrabal to pisarz, który na niewielkiej stronicy potrafi stworzyć świat zachwycający a jednocześnie bez patyny. Tu niejednokrotnie odpryski zachwytu i swoistego piękna przebijają się przez opowieści pełne brzydoty, smutku.
Tak dzieje się na przykład w zbiorze opowiadań "Sprzedam dom, w którym nie chcę mieszkać".  
Znajdziemy tu miejsca pełne tęsknoty za światem, który nie jest zdehumanizowany przez system, za życiem godnym człowieka i przepełnionym pięknem. Większość zawartych w zbiorze opowiadań poświęcona jest robotnikom pracującym w hucie. Człowiek z opowiadań Hrabala jest samotny, obdarty z godności, upodlony, przez władzę i system. Następuje degradacja jednostki, powolne jej upodlenie. Ale komunizm okazuje się kolosem na glinianych nogach. W momencie powolnego rozpadu, w tych pęknięciach odkrywamy, że to co do tej pory było niszczone zaczyna się odbudowywać, dochodzić do głosu. Świat przedstawiony przez Hrabala to świat maszyn, pracy, brudu, co nie przeszkadza, by jego opowieść miejscami przemieniała się w miłosną pieśń. 
Jedno tylko opowiadanie, niepozbawione znamion absurdu, trochę wymyka się tej tematyce. Mowa o otwierającym tekście "Zupełny Kafka". Staje się on swoistym preludium, bo wędrujący po Pradze bohater staje się mimowolnie częścią ludzkiej masy, która go wchłania i zmusza do podprządkowania. Tak jak w kolejnych utworach człowiek staje się niewolnikiem systemu, częścią zdehumanizowanego kolektywu. 

Cudowne jest u Hrabala to, że potrafi pokazać okruchy piękna, tam gdzie ich na pierwszy rzut oka nie widać

"W hucie Poldi ludzie bez nadziei dźwigają zabłocone pozory. Dziwne, że życie jest ciągle odkrywane i kochane, chociaż staniolowy mózg tworzy pokraczne obrazy, a rozdeptana klatka piersiowa wypluwa nieszczęście. Nadal jest to piękne, kiedy człowiek (...) Rusza za szczęśliwą gwiazdą Ciągle jeszcze życie jest cudowne, gdy człowiek ma iluzję, że jest zdolny na metrze...

,,Sprzedam dom...” to zbiór opowiadań zróżnicowanych zarówno formą jak i treścią. Pierwsze opowiadania zawiera oniryczny ciąg niepowiązanych ze sobą zdarzeń i przedziwnych porównań, czym radykalnie różni się od następnych. Cztery opowiadania (najlepsze moim zdaniem) przenoszą nas do olbrzymiego kombinatu stali i ze sporą jak na autora dawką realizmu pokazują rzeczywistość robotniczą lat pięćdziesiątych (chociaż nie brakuje tam filozofowania, które zaskakująco pasuje). Oczywiście wątki polityczne nie są napisane wprost. Zaskakuje wulgarny język opowiadania ,,Odlew i odlewy”, gdzie pokazana jest ordynarność ludzi przytłoczonych rzeczywistością. Mniej przekonały mnie opowiadania ,,Zdrada luster” i ,,Rozwalony bęben”, gdzie trudno mi było znaleźć czytelne intencje autora.

,,Sprzedam dom...” to zbiór opowiadań zróżnicowanych zarówno formą jak i treścią. Pierwsze opowiadania zawiera oniryczny ciąg niepowiązanych ze sobą zdarzeń i przedziwnych porównań, czym radykalnie różni się od następnych. Cztery opowiadania (najlepsze moim zdaniem) przenoszą nas do olbrzymiego kombinatu stali i ze sporą jak na autora dawką realizmu pokazują rzeczywistość...

Uwielbiam Hrabala, ale ta książeczka podeszła mi średnio. Jest oczywiście kilka wyśmienitych momentów, ale nie są w moim odczuciu one w większości, a tak przeważnie jest u Hrabala. O wiele lepszy jest film z 1969r. na podstawie tych opowiadań "Skowronki na uwięzi" w reżyserii Jiriego Menzla. Z książką polecam się zapoznać, z filmem koniecznie.

Uwielbiam Hrabala, ale ta książeczka podeszła mi średnio. Jest oczywiście kilka wyśmienitych momentów, ale nie są w moim odczuciu one w większości, a tak przeważnie jest u Hrabala. O wiele lepszy jest film z 1969r. na podstawie tych opowiadań "Skowronki na uwięzi" w reżyserii Jiriego Menzla. Z książką polecam się zapoznać, z filmem koniecznie.

To jedna z bardziej wymagających książek Bohumila Hrabala, nie należy podchodzić do niej jako do łatwej lektury. Mimo niewielkich rozmiarów, lepiej zarezerwować sobie więcej czasu na czytanie tej gęstej, poetyckiej prozy. Niektóre zdania warto też smakować powoli, czytając je kilkukrotnie - porównania, stosowane przez autora są zaskakujące, Bohumil jest też mistrzem w zauważaniu piękna w codzienności. U niego zwykłe, codzienne sprawy bywają świętem - a to za sprawą niezwykle czułego oka narratora.
I nawet kiedy Hrabal dotyka spraw brudnych czy odrażających, czyni to w sposób, który nie odrzuca.Przygląda się swoim bohaterom z wyrozumiałością, nie oceniając ich postępków, a jedynie rejestrując bieg wydarzeń.
Dla mnie ta książka sporo mówi o upodleniu, jakiego doświadczali obywatele wszystkich krajów, które po II wojnie światowej znalazły się w orbicie Związku Radzieckiego. To dojmujące poczucie, że moje życie/umiejętności/wiedza/jestestwo już do mnie nie należy, bo partia może zrobić ze mną wszystko - w zależności od przekonań politycznych. To bardzo przygnębiająca refleksja, a mimo wszystko nie odbiera przyjemności lekturze.

To jedna z bardziej wymagających książek Bohumila Hrabala, nie należy podchodzić do niej jako do łatwej lektury. Mimo niewielkich rozmiarów, lepiej zarezerwować sobie więcej czasu na czytanie tej gęstej, poetyckiej prozy. Niektóre zdania warto też smakować powoli, czytając je kilkukrotnie - porównania, stosowane przez autora są zaskakujące, Bohumil jest też mistrzem w...

Ciekawy zbiór opowiadań, który znajdzie zarówno wielu wielbicieli, jak i sceptycznych czytelników. Ale to charakterystyczne dla prozy Pana Bohumila. Przeczytałem z dużą przyjemnością, aczkolwiek nie wszystkie jednakowo smakowały. "Dziwni ludzie", "Rozwalony bęben", "Zdrada luster" - na pewno jednak z tego zbioru zasługują na uwagę

Ciekawy zbiór opowiadań, który znajdzie zarówno wielu wielbicieli, jak i sceptycznych czytelników. Ale to charakterystyczne dla prozy Pana Bohumila. Przeczytałem z dużą przyjemnością, aczkolwiek nie wszystkie jednakowo smakowały. "Dziwni ludzie", "Rozwalony bęben", "Zdrada luster" - na pewno jednak z tego zbioru zasługują na uwagę

Literackie, psychodeliczne tripy to doświadczenia na tyle rzadkie, że doceniam nawet te krótkie. "Sprzedam dom" to impresyjne doświadczanie przytłaczającej rzeczywistości lat minionych osadzone w narracyjnym bezczasie i dialogowej abstrakcji. Za Hrabalem jednak tęskni się zawsze.

Literackie, psychodeliczne tripy to doświadczenia na tyle rzadkie, że doceniam nawet te krótkie. "Sprzedam dom" to impresyjne doświadczanie przytłaczającej rzeczywistości lat minionych osadzone w narracyjnym bezczasie i dialogowej abstrakcji. Za Hrabalem jednak tęskni się zawsze.

Czeski film ;-)

Czeski film ;-)

Hrabal rozpoetyzowany, tym razem nie poezją codzienności, a surrealizmem, Hrabal awangardowy, bliski futuryzmu i strumienia świadomości. Hrabal ekzplozjonista, zafascynowany terminologią hutniczo-fabryczną. Wreszcie Hrabal ironizujący, dystansujący się inteligentnie wobec paradoksów swojej współczesności. Hrabal niełatwy, trochę niespójny, wręcz chaotyczny, ale za to - jak zawsze - cudownie lingwistyczny. Nie jest to mój ulubiony zbiór jego opowiadań. Ale jest to z pewnością jeden z tych najbardziej oryginalnych.

Hrabal rozpoetyzowany, tym razem nie poezją codzienności, a surrealizmem, Hrabal awangardowy, bliski futuryzmu i strumienia świadomości. Hrabal ekzplozjonista, zafascynowany terminologią hutniczo-fabryczną. Wreszcie Hrabal ironizujący, dystansujący się inteligentnie wobec paradoksów swojej współczesności. Hrabal niełatwy, trochę niespójny, wręcz chaotyczny, ale za to - jak...

Lata 50, komunizm, w jednym dniu z inteligenta pracującego umysłowo stajesz się robotnikiem i jak żyć aby nie zwariowa. Człowiek jako istota iteligentna potrafi przystosować się do każdych warunków i potrafi czasami zobaczyć ironię i komizm w swoim życiui w życiu innych. Każde opowiadanie jest swoistą perełką.

Lata 50, komunizm, w jednym dniu z inteligenta pracującego umysłowo stajesz się robotnikiem i jak żyć aby nie zwariowa. Człowiek jako istota iteligentna potrafi przystosować się do każdych warunków i potrafi czasami zobaczyć ironię i komizm w swoim życiui w życiu innych. Każde opowiadanie jest swoistą perełką.

Trudna w odbiorze, przynajmniej moim zdaniem, ale świetna. Absolutnie oryginalna, pisana nietypowym językiem, trochę niepokojąca moja pierwsza, z pewnością nie ostatnia książka Hrabala.

Trudna w odbiorze, przynajmniej moim zdaniem, ale świetna. Absolutnie oryginalna, pisana nietypowym językiem, trochę niepokojąca moja pierwsza, z pewnością nie ostatnia książka Hrabala.