Zapowiadało się dobrze, ale końcówka mnie rozczarowała i to na tyle mocno, że zdecydowalam się obniżyć ocenę o jedną gwiazdkę.. Szkoda, bo książka mogłaby być naprawdę dobra, ale pod koniec miałam wrażenie, że autorowi jakby zabrakło pomysłu (chyba, że był on przemyślany i celowy i ja go nie zrozumiałam)

Zapowiadało się dobrze, ale końcówka mnie rozczarowała i to na tyle mocno, że zdecydowalam się obniżyć ocenę o jedną gwiazdkę.. Szkoda, bo książka mogłaby być naprawdę dobra, ale pod koniec miałam wrażenie, że autorowi jakby zabrakło pomysłu (chyba, że był on przemyślany i celowy i ja go nie zrozumiałam)

Pewien prawie 50-latek powiedział, że tak właśnie było. Powiedział też, że milej się wspomina z dawką specyficznego czeskiego humoru.

Pewien prawie 50-latek powiedział, że tak właśnie było. Powiedział też, że milej się wspomina z dawką specyficznego czeskiego humoru.

Chyba jestem sentymentalny i dlatego książki Jaroslava Rudisa mnie poruszają. Nadajemy na tej samej fali.
Przyznaję, miałem małe chwile zwątpienia i nadal uważam, że Ostatnia podróż Winterberga jest lepsza. Ale Koniec punku ... świetny. Akcja z wielu stron ( w sposób nieoczywisty ) zmierza do jednago punktu.
Autor pisze, że trudne są zakończenia. Moim zdaniem, tutaj zakończenie rozwiązał znakomicie.
Równocześnie, okładka i tytuł trochę zniechęcające. Muszę przyznać, miałem obawy przed lekturą.

Chyba jestem sentymentalny i dlatego książki Jaroslava Rudisa mnie poruszają. Nadajemy na tej samej fali.
Przyznaję, miałem małe chwile zwątpienia i nadal uważam, że Ostatnia podróż Winterberga jest lepsza. Ale Koniec punku ... świetny. Akcja z wielu stron ( w sposób nieoczywisty ) zmierza do jednago punktu.
Autor pisze, że trudne są zakończenia. Moim zdaniem, tutaj...

no lubię te zbójeckie książki sprzed dekady, gdzie o pewnych rzeczach jeszcze nie pisano, ale o innych jeszcze pisano. lubię, bo w ich trzydziestoletnich bohaterach łatwiej mi odnaleźć siebie niż w rówieśnikach ze współczesnych książek. no a poza tym lubię Rudisia, bo w jego prozie zdarzają się ZDANIA. polecam tym, co mają czasem jak ja. znajdziecie tu resztki buntu ale i miłość romantyczną.

no lubię te zbójeckie książki sprzed dekady, gdzie o pewnych rzeczach jeszcze nie pisano, ale o innych jeszcze pisano. lubię, bo w ich trzydziestoletnich bohaterach łatwiej mi odnaleźć siebie niż w rówieśnikach ze współczesnych książek. no a poza tym lubię Rudisia, bo w jego prozie zdarzają się ZDANIA. polecam tym, co mają czasem jak ja. znajdziecie tu resztki buntu ale i...

Wchodzę do baru, który zwie się Helsinki. Czuć tutaj czar dawnych lat. Co podać? Mówi ktoś, a ja na to, że to samo co zwykle. Rolmopsy, solanka i sznyt, bo piwo bez piany to nie piwo. Siadam przy oknie. Tylko tam widać jeszcze przesuwający się czas. Nowy wspaniały, cholerny świat. Gdzieś między jednym spojrzeniem a drugim przemyka szybko blask zielononiebieskich oczu, które zapisała ma pamięć.

Przeplata się ta historia. Zmierza różnymi ścieżkami, lecz na końcu i tak czeka wspólne wejrzenie w przeszłość. Bohaterem jest Ole - czterdziestolatek, były punk będący właścicielem baru w starym stylu, gdzie można palić, a biomatki nie mają wstępu. Jego życie to pasmo wspomnień zawieszonych w epoce enerdowskiej rzeczywistości. Brak możliwości odnalezienia się w obecnych czasach stawia przed nim masę wyzwań. A może bohaterką jest nastoletnia Nancy? Opowieść Olego przeplata się z pisanym przez nią dziennikiem z końcówki lat 80. Pozostają po nas tylko słowa.

Obserwując obie te historię, jestem w stanie zrozumieć przekaz książki Jaroslava Rudisa w pełni. Mym oczom ukazuję się nastoletni bunt, który tonie w czasach po Czarnobylu, wyskakuje na mnie z naprzeciwka i goni po uliczkach zagubienia. Odbieram sygnały z otoczenia, gdzie pędzi jak oszalała ciężka muzyka, a im dalej biegnę przez wąskie uliczki tej książki, to widzę już tylko samotność podskakującą w rytm samodestrukcji. Może ta pogoń wcale nie ma sensu, ale przecież często jest tak, że gonimy za iluzją, którą lubimy być karmieni. O tym jest powieść czeskiego autora i tak ją rozumiem. Uwielbiam swoją drogą styl Rudisa, jego dystans do każdego aspektu życia, humor trafiający do mnie z szybkością kul wystrzelonych z karabinu maszynowego oraz specyficzny rodzaj wrażliwości ostrożnie dysponujący emocjami.

Wszechobecny absurd znakomicie uzupełnia chaos dojrzewania, a zwykły szereg szarej codzienności subtelnie wskazuję palcem na problemy z jakim człowiek musi mierzyć się od kołyski aż po grób. Nie mogę przestać zachwalać tej prozy, albowiem w tym ciągu połączonych ze sobą słów wyławiam same perełki, i tak jak Ole szuka zielononiebieskich oczu, tak i ja staram odnaleźć się sens tego, co jest wokół.

Wchodzę do baru, który zwie się Helsinki. Czuć tutaj czar dawnych lat. Co podać? Mówi ktoś, a ja na to, że to samo co zwykle. Rolmopsy, solanka i sznyt, bo piwo bez piany to nie piwo. Siadam przy oknie. Tylko tam widać jeszcze przesuwający się czas. Nowy wspaniały, cholerny świat. Gdzieś między jednym spojrzeniem a drugim przemyka szybko blask zielononiebieskich oczu, które...

Czyta się lekko. Może nawet zbyt lekko. Na tyle lekko, że nie pozostawia w głowie nic szczególnie cennego. Ciekawe polskie tropy, ale to jakby za mało, by dać się wciągnąć tej dwutorowej intrydze.

A teraz coś z zupełnie innej beczki. Książka ta jest kolejnym dowodem na to, że znajomość języka obcego i jego choćby najzawilszych meandrów może czasem nie wystarczyć, żeby tłumaczyć wiernie i sensownie. W treści książki dwukrotnie (?) pojawia się "wartburg turystyczny". Nie było nic takiego, był za to "Wartburg Tourist" - pięciodrzwiowe kombi. To tak, jakby poloneza caro nazwać "polonezem brydżowym".

Czyta się lekko. Może nawet zbyt lekko. Na tyle lekko, że nie pozostawia w głowie nic szczególnie cennego. Ciekawe polskie tropy, ale to jakby za mało, by dać się wciągnąć tej dwutorowej intrydze.

A teraz coś z zupełnie innej beczki. Książka ta jest kolejnym dowodem na to, że znajomość języka obcego i jego choćby najzawilszych meandrów może czasem nie wystarczyć, żeby...

Świetnie napisana historia, ciekawi bohaterowie i zaskakujący finał - Jaroslav Rudiš w najlepszym wydaniu!

Świetnie napisana historia, ciekawi bohaterowie i zaskakujący finał - Jaroslav Rudiš w najlepszym wydaniu!

Rewelacja

Rewelacja

Przeczytałem 30% i dość, nie dam rady dalej czytać.....słaba.

Przeczytałem 30% i dość, nie dam rady dalej czytać.....słaba.

Jaroslaw Rudis - „Koniec punku w Helsinkach”

Jest to słodko-gorzkie, ale i w pewnym sensie romantyczne wspomnienie idei punku lat 80. Minimaliści w swoim nastawieniu do życia, mówią – wszystko co najlepsze jest punkowe. Dziewczyny. Jedzenie. Piwo. Imprezy. Zabawa. Wolność.
Do tego atrybuty, po których poznajesz kogoś ze swojego plenienia: plecak kostka z naszywkami i napisami SEX PISTOLS, agrafki w uszach, no i słynne koguty na głowie. Kasety Siekiery, Moskwy, czy Armii szmuglowane nielegalnie przez granice do Czechosłowacji i DDR. Chociaż największymi z największych byli die Toten Hosen - wielbieni niczym bogowie.

Punki mają też najlepsze ksywy: Chaos, Gleba, Zrób To Sam. Do tego nieograniczoną dawkę pomysłów, natychmiast urzeczywistnianych. Najbardziej śmieszna próba świniobicia w trzypokojowym mieszkaniu na osiedlu. Zwykły śmiertelnik pewnie by się zastanowił, może przemyślał, a tu rach – ciach, bez oglądania się na świadków i opinię innych.

No i prostota. We wszystkim. Jeśli jedzenie do solanka i rolmops. Jeśli filozofia to taka: Pierdolona zima. Pierdolona matma. Pierdolona miłość. Helmut mnie kocha tylko jak potrzebuje sobie poruchać to wtedy się odezwie i może nawet przyjdzie po mnie do szkoły.
W Trafiony Zatopiony nikt nie umie na niczym grać, ale to jest to, bo punk to gniew i wolność.

Silnie oddziałująca powieść. Barwna nie tylko postaciami, ale i różnorodnością wątków. Próba przetrwania w złowrogim, ziejącym nudą świecie.

Jaroslaw Rudis - „Koniec punku w Helsinkach”

Jest to słodko-gorzkie, ale i w pewnym sensie romantyczne wspomnienie idei punku lat 80. Minimaliści w swoim nastawieniu do życia, mówią – wszystko co najlepsze jest punkowe. Dziewczyny. Jedzenie. Piwo. Imprezy. Zabawa. Wolność.
Do tego atrybuty, po których poznajesz kogoś ze swojego plenienia: plecak kostka z naszywkami i...