Dobrze się to czyta, robi się gorąco, bohaterowie weszli już na właściwe ścieżki swojego przeznaczenia, atmosfera gęstnieje, motywację się zaostrza ją, jednym słowem nudy nie ma. Nie jest to wielkopomne moralizatorskie dzieło hard sf, ale taka space opera z głębszym dnem i bardzo ciekawym głównym wątkiem. Początkowe tomy były naprawdę grubo ciosane, jednak pisarz się wyrobił i tutaj już czuć lekkość i finezję, super by było jeszcze jakby coś głebszeho tutaj w przekazie było, bo jenkak temat po wracających umarłych, braku Boga albo wręcz przeciwnie, powinno prowadzić do jakiś konkluzji. Poczytamy, zobaczymy.

Dobrze się to czyta, robi się gorąco, bohaterowie weszli już na właściwe ścieżki swojego przeznaczenia, atmosfera gęstnieje, motywację się zaostrza ją, jednym słowem nudy nie ma. Nie jest to wielkopomne moralizatorskie dzieło hard sf, ale taka space opera z głębszym dnem i bardzo ciekawym głównym wątkiem. Początkowe tomy były naprawdę grubo ciosane, jednak pisarz się...

Miło poczytać coś wolnego od lewicowego ideolo, ale jeszcze milej by było, gdyby to była lepsza książka. Mam nadzieję, że to tylko syndrom drugiego tomu trylogii (autor ma pomysł na początek i zakończenie, a że umyślił sobie trylogię, to do części środkowej napcha byle czego) i ostatnia część (Nagi bóg) będzie lepsza.

WIĘCEJ:
https://seczytam.blogspot.com/2021/03/peter-f-hamilton-widmo-alchemika.html

Miło poczytać coś wolnego od lewicowego ideolo, ale jeszcze milej by było, gdyby to była lepsza książka. Mam nadzieję, że to tylko syndrom drugiego tomu trylogii (autor ma pomysł na początek i zakończenie, a że umyślił sobie trylogię, to do części środkowej napcha byle czego) i ostatnia część (Nagi bóg) będzie...

JPRDLE... zbieram jeszcze szczękę z podłogi, upycham mózg do czaszki. Znakomite! Niesamowite! Doskonałe! Hamilton kontynuuje wątki rozpoczęte w poprzednich częściach. Niektóre kończy (pozornie?) i otwiera nowe. Łączą się i przeplatają. Doprawdy wspaniała uczta. Nie sposób się nudzić a czytanie wciąga jak bagno. Nareszcie dowiadujemy się czym jest i jak działa Alchemik (niesamowity opis działania). No i to bombowe zakończenie. Znak zapytania wybucha prosto w twarz. Koniecznie przeczytajcie!

JPRDLE... zbieram jeszcze szczękę z podłogi, upycham mózg do czaszki. Znakomite! Niesamowite! Doskonałe! Hamilton kontynuuje wątki rozpoczęte w poprzednich częściach. Niektóre kończy (pozornie?) i otwiera nowe. Łączą się i przeplatają. Doprawdy wspaniała uczta. Nie sposób się nudzić a czytanie wciąga jak bagno. Nareszcie dowiadujemy się czym jest i jak działa Alchemik...

Powoli wgryzałem się w ten cykl, tak dokładnie wgryzłem się...
Hamiltonowska maniera pisania nie porwała mnie ze sobą, bardziej już osaczyła mnogością zdań, szczegółowością opisów, wielowarstwowością zdarzeń.

Dzieje się w tych książkach naprawdę wiele, ale podczas czytania wcześniejszych tomów miałem wrażenie że tak z jedną trzecią wykorzystanych przez autora słów, spokojnie można by usunąć.

A co teraz?
Teraz odnoszę wrażenie że jest nieco lepiej, że akcja jakby bardziej wartka, że bohaterowie odzyskują znaczenie, że nie giną już gdzieś tam, zasypywani lawinami zbędnych liter.
I nie wiem sam czy to autor się opamiętał, czy może ja przywykłem już do jego stylu?

I byłoby pewnie osiem gwiazd, gdyby nie pewien irytujący szczegół.
Od początku, od kiedy tylko zacząłem wgryzać się w tę historię, coś mi nie pasowało...
Myślałem że chodzi o tę nadmierną drobiazgowość autora, ale nie, to było coś więcej, a może raczej coś innego...

Teraz jestem już pewien że to tłumaczenie, a konkretniej dziwaczne słownictwo tłumacza: oficerzy, otwarł, obstrzał i inne tego typu kwiatki.
Tak wiem że są to formy dopuszczalne, ale jednak szorują dość nieprzyjemnie po moich gałkach ocznych.
Oficerowie, otworzył i ostrzał, brzmią dla mych sensorów wizyjnych o wiele smakowiciej.

Osobną kwestią jest w tym cyklu korekta, a w zasadzie jej eteryczność rzekłbym wręcz niewyczuwalność.
Niektóre zdania mają tak niekonwencjonalną składnię, iż o ich autorstwo skłonny jestem posądzić Google translatora.
Zawinił wydawca, ale gwiazdki straci Peter F. Hamilton, podły świat ;)
Opowieść - 8
Produkt finalny - 4
Średnią wyliczyć łatwo...

Książkę z oporami mogę polecić fanom SF, momentami jest ciekawie... choć nieczęsto.

Powoli wgryzałem się w ten cykl, tak dokładnie wgryzłem się...
Hamiltonowska maniera pisania nie porwała mnie ze sobą, bardziej już osaczyła mnogością zdań, szczegółowością opisów, wielowarstwowością zdarzeń.

Dzieje się w tych książkach naprawdę wiele, ale podczas czytania wcześniejszych tomów miałem wrażenie że tak z jedną trzecią wykorzystanych przez autora słów,...

(patrz 1 tom)

(dodam, że gdyby nie fakt, że miałam kontynuację pod ręką, to umarłabym z uwagi na końcową scenę i suspens nią wywołany...)

(patrz 1 tom)

(dodam, że gdyby nie fakt, że miałam kontynuację pod ręką, to umarłabym z uwagi na końcową scenę i suspens nią wywołany...)

Końcówka mnie zaskoczyła, aby powiązać dwie technologie, ze nikt na to nie wpadł? Dziwne
Ogólnie polecam

Końcówka mnie zaskoczyła, aby powiązać dwie technologie, ze nikt na to nie wpadł? Dziwne
Ogólnie polecam

Jedyna pozycja z całej serii Dysfunkcji, które nie posiadam. Nie wiem, czy tak małe było wydanie? Czytałem z ebooka, ale książka w wersji papierowej jest nie do zdobycia. Why, why?

Jedyna pozycja z całej serii Dysfunkcji, które nie posiadam. Nie wiem, czy tak małe było wydanie? Czytałem z ebooka, ale książka w wersji papierowej jest nie do zdobycia. Why, why?