Alfred i Emily to ostatnia z książek Doroty Lessing i jednocześnie rozliczenie się jej ze swoją przeszłością. Książka składa się z dwóch części - fikcyjnej, w której występują rodzice autorki, jednak bez rzeczywistości wojennej i prawdziwej, w której uwagę zwracają trudne relacje z matką.Ciekawa powieść, polecam.

Alfred i Emily to ostatnia z książek Doroty Lessing i jednocześnie rozliczenie się jej ze swoją przeszłością. Książka składa się z dwóch części - fikcyjnej, w której występują rodzice autorki, jednak bez rzeczywistości wojennej i prawdziwej, w której uwagę zwracają trudne relacje z matką.Ciekawa powieść, polecam.

Książka jest podzielona na dwie części. Pierwsza - lepsza - narracją dość tradycyjnej powieści opowiada fikcyjne życie rodziców autorki, według niej najlepsze z możliwych jakie mogli prowadzić. Nic wielkiego, takie proste czytadło. Druga zaś składa się z wspomnień Lessing i opisie jej relację z matką, co już się czyta z trudem, gdyż jest to po prostu nudne. Przez 150 stron Doris Lessing wylewa żale, jak jej trudno było z własną matką, a także jak bardzo w samorealizowaniu przeszkadzały jej dzieci, które zresztą porzuciła. Podszywa te epizody gorliwą obroną feminizmu i komunizmu niejednokrotnie cytując Lenina. Skrajna nuda, której czytanie odradzam.

Książka jest podzielona na dwie części. Pierwsza - lepsza - narracją dość tradycyjnej powieści opowiada fikcyjne życie rodziców autorki, według niej najlepsze z możliwych jakie mogli prowadzić. Nic wielkiego, takie proste czytadło. Druga zaś składa się z wspomnień Lessing i opisie jej relację z matką, co już się czyta z trudem, gdyż jest to po prostu nudne. Przez 150 stron...

Niezwykły pomysł. Życie jednej pary opisane na dwa sposoby - jedno życie wymyślone ustawione w świecie bez wojny, drugie przeżyte naprawdę w trudnej wojennej rzeczywistości. Niesamowity wpływ okoliczności na zmiany w ludzkim charakterze... i jak bardzo szkoda tamtego świata...

Niezwykły pomysł. Życie jednej pary opisane na dwa sposoby - jedno życie wymyślone ustawione w świecie bez wojny, drugie przeżyte naprawdę w trudnej wojennej rzeczywistości. Niesamowity wpływ okoliczności na zmiany w ludzkim charakterze... i jak bardzo szkoda tamtego świata...

Mam ogromną słabość do Doris Lessing, to pewne. Jak mam się oprzeć słowom, które wyszły spod jej pióra, kiedy już po przeczytaniu wstępu jestem pod jej urokiem.
"Moi rodzice byli wyjątkowi, każde na swój własny sposób. Łączyła ich niezwykła energia. Pierwsza wojna światowa okaleczyła ich oboje. Pokusiłam się o to, żeby dać im życie, które mogliby prowadzić, gdyby nie wojna"
Zderzenie dwóch światów, świata stworzonego specjalnie dla rodziców, z tym, który został im narzucony i rozdarł ich życie, jest próbą rozliczenia i uwolnienia od przeszłości.
Szczerze, nienachalnie...cała Lessing.

Mam ogromną słabość do Doris Lessing, to pewne. Jak mam się oprzeć słowom, które wyszły spod jej pióra, kiedy już po przeczytaniu wstępu jestem pod jej urokiem.
"Moi rodzice byli wyjątkowi, każde na swój własny sposób. Łączyła ich niezwykła energia. Pierwsza wojna światowa okaleczyła ich oboje. Pokusiłam się o to, żeby dać im życie, które mogliby prowadzić, gdyby nie...

Książka przez przypadek wpadła mi w dłonie podczas szperania w miejskiej bibliotece. Wcześniej nie słyszałam o Doris Lessing.
O ile pierwsza cześć książki nie zrobiła na mnie większego wrażenia, tak druga część dosłownie mnie porwała.
Cudowny, ironiczny i trochę rzewny sposób w jaki autorka opisuje swoich rodziców, i własne jakże ciekawe życie wygnał mnie natychmiast do biblioteki po kolejne pozycje Doris Lessing.
Rzeczywistość dziecka opisywana oczami dojrzałej kobiety, zmieniający się świat i trudne relacje trudnych ludzi, próba zrozumienia zachowań , bez możliwości normalnego dialogu.
Dla mnie piękna. Chcę więcej!

Książka przez przypadek wpadła mi w dłonie podczas szperania w miejskiej bibliotece. Wcześniej nie słyszałam o Doris Lessing.
O ile pierwsza cześć książki nie zrobiła na mnie większego wrażenia, tak druga część dosłownie mnie porwała.
Cudowny, ironiczny i trochę rzewny sposób w jaki autorka opisuje swoich rodziców, i własne jakże ciekawe życie wygnał mnie natychmiast do...

Bardzo ciekawy zabieg formalny; w pierwszej części powieści autorka wyobraża sobie jak potoczyłoby się życie jej Rodziców, gdyby nie wybuchła pierwsza wojna światowa. Wyobraża sobie kim Rodzice mogliby się stać, jakie dobre, godne życie mogliby wieść, zgodne z ich zdolnościami i aspiracjami. W drugiej części przedstawia prawdziwe życie swoich rodziców i swojej rodziny, pokazuje jak straszliwie zostali okaleczeni fizycznie i psychicznie, jaki wpływ na jej i rodzeństwa życie miała wojna, jak ich ukształtowała, zubożyła i okaleczyła. Warto przeczytać.

Bardzo ciekawy zabieg formalny; w pierwszej części powieści autorka wyobraża sobie jak potoczyłoby się życie jej Rodziców, gdyby nie wybuchła pierwsza wojna światowa. Wyobraża sobie kim Rodzice mogliby się stać, jakie dobre, godne życie mogliby wieść, zgodne z ich zdolnościami i aspiracjami. W drugiej części przedstawia prawdziwe życie swoich rodziców i swojej rodziny,...

Alfred i Emily, oparta na wątkach autobiograficznych jest rozrachunkiem z przeszłością i próbą zrozumienia własnych korzeni. W pierwszej części autorka opowiada o wyobrażonym życiu swych rodziców, takim, jakie mogłoby być, gdyby nie pierwsza wojna światowa. W drugiej przedstawia rzeczywiste losy ludzi okaleczonych fizycznie i psychicznie przez wojnę.

Powieść jest interesującym studium kobiecych charakterów (Emily, jej przyjaciółki, walczącej o niezależność, oraz matki przyjaciółki - edwardiańskiej matrony). To książka na wskroś kobieca i kobieco subtelna, starająca się uchwycić proces emancypacji kobiety w niesprzyjających dla niej warunkach.

Tytułem wstępu, który zamieściła autorka, a mający za zadanie wyjaśnić sens książki.
Jak sama uważa jej rodzice byli wyjątkowi, każde na swój sposób. Łączyła ich niezwykła energia. Pierwsza wojna światowa okaleczyła ich oboje. Ojcu szrapnel roztrzaskał nogę, musiał ją więc zastąpić drewnianą. Nigdy się nie otrząsnął z okopów. Umarł w wieku sześćdziesięciu jeden lat jako stary człowiek. W świadectwie zgonu jako przyczynę śmierci powinni mu byli wpisać pierwszą wojnę światową. Mama z kolei straciła w niej wielką miłość, lekarza, który utonął w kanale La Manche. Również nie otrząsnęła się z tej straty. Autorka w pierwszej części ksiązki pokusiła się o to, żeby dać im życie, które mogliby prowadzić, gdyby nie wybuchła pierwsza wojna światowa.
W drugiej części książki jak sama wspomina w wątkach autobiograficznych na jej dzieciństwie zaciążyła pierwsza wojna światowa, która miała położyć kres wszystkim wojnom. Okopy traktowała jak chleb powszedni, podobnie zresztą jak wszystko, co widziała wokół. Pomimo to stara się wygrzebać spod ich potwornego dziedzictwa, próbuje się od nich uwolnić.

Książka całkiem fajna. Długo zastanawiałam się na jakiej półce ją zamieścić. Niby jest powieścią ale z dodatkiem wątku autobiograficznego, więc ciężko jednoznacznie przydzielić jej półkę. Ale pomimo tego zostanie na półce literatury obcej.

Alfred i Emily, oparta na wątkach autobiograficznych jest rozrachunkiem z przeszłością i próbą zrozumienia własnych korzeni. W pierwszej części autorka opowiada o wyobrażonym życiu swych rodziców, takim, jakie mogłoby być, gdyby nie pierwsza wojna światowa. W drugiej przedstawia rzeczywiste losy ludzi okaleczonych fizycznie i psychicznie przez wojnę.

Powieść jest...

'Alfred i Emily' to, moim zdaniem, nie tylko opowieść o rodzicach Doris Lessing. To też próba zrozumienia ich zachowania oraz to, jak ich bolesne wspomnienia miały wpływ na zachowanie przyszłej pisarki i jej brata.
Na początku dostajemy alternatywne życie tytułowych osób, gdyby wojna nie istniała. To, niestety, najnudniejsza część tej książki - jednak potraktowałam to jako pewnego rodzaju rekompesatę autorki za jej brak wyrozumiałości w okresie dorastania. Druga część, ta właściwa, przedstawia nie tylko ludzi dotkniętych przez I wojnę światową (Alfred stracił nogę, natomiast Emily miała trwały ślad w psychice),ale również podjętą przez nich próbę stworzenia normalnego życia dla siebie i dzieci.
Refleksja Doris Lessing nad rodzicami i dorastaniem oznaczonym piętnem bycia córką weterana I wojny światowej i pielęgniarki-świadka śmierci wielu żołnierzy jest bardzo wzruszająca, jak i tragiczna. Czytelnik zaczyna wtedy rozumieć wiele faktów z życia Noblistki (m.in. dlaczego w 'Marcie Quest' tak wyraźnie zaznaczono gorzką relację matka-córka),ale również widzi dorosłą kobietę, która potrafi szczerze napisać o rodzicach. Czy Doris Lessing zrozumiała to wszystko, co się wokół niej działo w okresie młodzieńczym? Czy dało je to możliwość poznania swoich korzeni? Czytelnik niech sam się o tym przekona.
Mówi się, że wychowanie i pierwsze lata życia kształtują na zawsze charakter człowieka. 'Alfred i Emily' stanowi tego doskonały przykład.

'Alfred i Emily' to, moim zdaniem, nie tylko opowieść o rodzicach Doris Lessing. To też próba zrozumienia ich zachowania oraz to, jak ich bolesne wspomnienia miały wpływ na zachowanie przyszłej pisarki i jej brata.
Na początku dostajemy alternatywne życie tytułowych osób, gdyby wojna nie istniała. To, niestety, najnudniejsza część tej książki - jednak potraktowałam to jako...

Lessing wspaniale "wymyśliła" innną historię życia swoich rodziców. Lektura godna refleksji.

Lessing wspaniale "wymyśliła" innną historię życia swoich rodziców. Lektura godna refleksji.

Książka opowiada o możliwym przebiegu życia bohaterów, gdyby nie było wojny.

Książka opowiada o możliwym przebiegu życia bohaterów, gdyby nie było wojny.