Bardzo dobra pozycja choć mam taką uwagę że autor nie może zdecydować się czy to książka popularnonaukowa czy naukowa a mianowicie chodzi o kwestie masy wyliczeń poszczególnych oddziałów. Mimo to gorąco polecam solidna książka

Bardzo dobra pozycja choć mam taką uwagę że autor nie może zdecydować się czy to książka popularnonaukowa czy naukowa a mianowicie chodzi o kwestie masy wyliczeń poszczególnych oddziałów. Mimo to gorąco polecam solidna książka

Dla niektórych może być jeszcze zaskakujące. Stalin planował atak na zachód ale Hitler go uprzedził, może o tydzień a może trochę więcej. Autor rozprawia się bezkompromisowo z mitami początku wielkiej wojny ojczyźnianej. Szkoda, że tak mało dociera do świadomości obywateli byłego ZSRR a może się mylę.

Dla niektórych może być jeszcze zaskakujące. Stalin planował atak na zachód ale Hitler go uprzedził, może o tydzień a może trochę więcej. Autor rozprawia się bezkompromisowo z mitami początku wielkiej wojny ojczyźnianej. Szkoda, że tak mało dociera do świadomości obywateli byłego ZSRR a może się mylę.

Wspominają o nas! Niestety autor twierdzi, że sowieci byli lepsi od Niemców, ale po za tym ciekawe.

Wspominają o nas! Niestety autor twierdzi, że sowieci byli lepsi od Niemców, ale po za tym ciekawe.

Mark Sołonin stał się drugim, po Wiktorze Suworowie, moim ulubionym twórcą i piewcą historii najnowszej i tego wszystkiego, co działo się w przestrzeni historycznej II wojny światowej. Jego spojrzenie na działania Armii Czerwonej, decyzje polityczne najwyższych władz, czytaj: Towarzysza Słoneczko, Wodza Wodzów, szok i niedowierzanie, a jednak historia, która nie jest literacką fikcją, a tym wszystkim, co działo się również na naszych ziemiach. 22 czerwca był, jest i zawsze będzie szczególną datą w świadomości nowych radzieckich, raczej rosyjskich mężczyzn i kobiet.

Mark Sołonin stał się drugim, po Wiktorze Suworowie, moim ulubionym twórcą i piewcą historii najnowszej i tego wszystkiego, co działo się w przestrzeni historycznej II wojny światowej. Jego spojrzenie na działania Armii Czerwonej, decyzje polityczne najwyższych władz, czytaj: Towarzysza Słoneczko, Wodza Wodzów, szok i niedowierzanie, a jednak historia, która nie jest...

22 czerwca 1941 roku dla ludzi radzieckich rozpoczęła się Wielka Wojna Ojczyźniana. Ale czy na pewno to odpowiednia data? Dlaczego Armia Czerwona, w roku 1941, poniosła tak ogromne straty, chociaż dysponowała ogromną przewagą (zwłaszcza w sprzęcie pancernym). Dlaczego tylu żołnierzy, jak i oficerów, dezerterowało i poddało się Niemcom.
Autor stawia pewne hipotezy dotyczące przyczyn tej klęski, a następnie na ponad 500 stronach książki próbuje powyższe hipotezy udowodnić.
Książka warta polecenia, szczególnie dla miłośników II Wojny Światowej.

22 czerwca 1941 roku dla ludzi radzieckich rozpoczęła się Wielka Wojna Ojczyźniana. Ale czy na pewno to odpowiednia data? Dlaczego Armia Czerwona, w roku 1941, poniosła tak ogromne straty, chociaż dysponowała ogromną przewagą (zwłaszcza w sprzęcie pancernym). Dlaczego tylu żołnierzy, jak i oficerów, dezerterowało i poddało się Niemcom.
Autor stawia pewne hipotezy dotyczące...

Dobrze jest czytać tę książkę dopiero po przejściu przez cykl "Lodołamacz" Suworowa. Autor wprawdzie nie zgadza się z częścią tez Suworowa, co akcentuje szczególnie na początku swojego opracowania (czyniąc moim zdaniem niestosowne uwagi w tym względzie),ale ja rozgraniczyłbym to mniej więcej tak, że zgodni są obaj co do ogromnych przygotowań ZSRR do agresji na kraje zachodnie w latach poprzedzających atak niemiecki na Związek Radziecki oraz co do samego zamiaru takiej agresji, różni ich natomiast interpretacja przyczyn sromotnej klęski armii czerwonej w początkowym okresie wojny niemiecko-sowieckiej: Suworow - idąc niestety nieco na łatwiznę - przypisał te przyczyny głównie "niespodziewanej napaści" i chaosowi, który ta napaść wywołała (mówiąc w uproszczeniu),zaś Sołonin pokazuje inne przyczyny - ucieczka i porzucenie sprzętu wojennego przez dużą część wojska sowieckiego spowodowana była przez (znów duże uproszczenie) brak identyfikacji mas żołnierskich i dowódczych z celami wojennymi Stalina i jego otoczenia, brak chęci walki za kraj, który przez z górą 20 lat wyzyskiwał ich i gnębił. Na usprawiedliwienie Suworowa można chyba powiedzieć, że jego głównym celem było właśnie udowodnienie zamiaru agresji na "całą resztę świata" przez ustrój komunistyczny, na skutek czego "odpuścił" nieco badanie przyczyn klęski 1941 roku, którymi z kolei zajął się Sołonin. Dlatego książki obu tych autorów moim zdaniem dość dobrze się uzupełniają.
Tyle tylko, że Sołonin 2/3 swojej pracy poświęcił na przytaczanie danych ilościowo-jakościowych różnych jednostek wojskowych sowietów i niemieckich, bez dobrego tego uporządkowania (w każdym razie trudno to ogarnąć i uporządkować mimo podziału opisu na główne trzy teatry działań). W tej części oprócz żonglowania liczbami brak wyraźnie określonych wniosków podsumowujących, co nuży i męczy czytelnika. Dopiero gdy w końcowej części zaczyna (porzucając większość wyliczanek) bardziej opisywać zdarzenia i przyczyny i sięgając tu także czasów znacznie wcześniejszych, jak eksterminacja zbuntowanych chłopów w byłej guberni tambowskiej w 1921 roku, wywołany sztucznie głód na Ukrainie na początku lat trzydziestych, czy pogrom w kadrach dowódczych lat 37-38, zaczyna się robić ciekawiej i można lepiej zrozumieć wywody autora. Ciekawe, że do tych przyczyn autor dodał też terror, jaki zapanował na zagarniętych w 1939 roku terenach należących do Polski, masowe wywózki i mordowanie ludności polskiej, ukraińskiej, czy krajów nadbałtyckich - zemściło się to potem na zaatakowanej przez hitlerowców armii czerwonej, którą miejscowa ludność wydatnie "wspomagała" w odwrocie z tych terenów ;)
Mimo wszystko warto - moim zdaniem - przebrnąć przez te trudniejsze początkowe 2/3 książki, żeby ogarnąć całość wywodów podsumowaną w jej końcowej części.

Dobrze jest czytać tę książkę dopiero po przejściu przez cykl "Lodołamacz" Suworowa. Autor wprawdzie nie zgadza się z częścią tez Suworowa, co akcentuje szczególnie na początku swojego opracowania (czyniąc moim zdaniem niestosowne uwagi w tym względzie),ale ja rozgraniczyłbym to mniej więcej tak, że zgodni są obaj co do ogromnych przygotowań ZSRR do agresji na kraje...

Książka jest ciekawym uzupełnieniem książek Suworowa, nieco innym spojrzeniem z nieco innymi wnioskami. Autor podważa też część stwierdzeń Suworowa, a wszystkie swoje wywody bardzo rzetelnie i szczegółowo podpiera dokumentacją i faktografią. I powiem szczere, że szczegółowość tego podparcia w pewnym momencie zaczęła mnie zabijać. Wymiękłem przy kolejnych numerach korpusów i dywizji i ich dyslokacjach. Książkę zdecydowanie należałoby czytać ze szczegółową mapą w ręku i garścią kolorowych kredek, wtedy możliwe byłoby ukazanie pełni zjawiska, o którym pisze autor. Na pocieszenie dostałem interesujące porównanie sprzętu wojskowego obydwu stron.
Dobra książka, perełka, ale raczej dla pasjonatów historii II wojny światowej. Dla czytelnika szukającego bardziej opisowych analiz zawiera zbyt wiele (ogrom - szacun dla autora) szczegółowych danych.

Książka jest ciekawym uzupełnieniem książek Suworowa, nieco innym spojrzeniem z nieco innymi wnioskami. Autor podważa też część stwierdzeń Suworowa, a wszystkie swoje wywody bardzo rzetelnie i szczegółowo podpiera dokumentacją i faktografią. I powiem szczere, że szczegółowość tego podparcia w pewnym momencie zaczęła mnie zabijać. Wymiękłem przy kolejnych numerach korpusów i...

Podchodząc do tej książki myślałem, że będzie jakąś konkurencją dla "Lodołamacza", ale okazała się czymś w rodzaju uzupełnienia tamtego dzieła. Zdecydowanie polecam wszystkim fanom historii.

Podchodząc do tej książki myślałem, że będzie jakąś konkurencją dla "Lodołamacza", ale okazała się czymś w rodzaju uzupełnienia tamtego dzieła. Zdecydowanie polecam wszystkim fanom historii.

8/10

8/10

Książka jest genialna i tyle.

Książka jest genialna i tyle.