Kolejna bo już siódma część opowiadająca o przygodach krasnoludzkiego Zabójcy Gotreka Gurnissona i jego ludzkiego spamiętywacza Felixa. Nasi bohaterowie po wydarzeniach z poprzedniej części zostają przeniesieni do Albionu. Legendarnej wyspy składającej się w większości z bagien, gdzie znajdują się stare ruiny Slannów. Ale także tutaj nasi bohaterowie muszą zmierzyć się z orkami, zwierzoludźmi i wojownikami Chaosu. Tylko tym razem mają jeszcze jednego towarzysza, którym jest jeden z najpotężniejszych magów świata i elfów – Teclis. Razem przezwyciężając swoje uprzedzenia rasowe muszą uratować świat przed zniszczeniem. Czy im się to uda? To już trzeba przeczytać.
Przyznam szczerzę, że do tej części mam mieszane odczucia. Z jednej strony nie mogę jej wiele zarzucić ale jakoś mnie nie wciągnęła. Przyznaje, że świeżości dodaje tutaj sam elf wysokiego rodu ale poza tym wydaje mi się jakby ta historia była nijaka. Książka jak cała seria jest lekko napisana więc czyta ją się szybko a poza tym można się dowiedzieć wiele informacji dotyczących magii, Chaosu i Przedwiecznych Slannów.

Kolejna bo już siódma część opowiadająca o przygodach krasnoludzkiego Zabójcy Gotreka Gurnissona i jego ludzkiego spamiętywacza Felixa. Nasi bohaterowie po wydarzeniach z poprzedniej części zostają przeniesieni do Albionu. Legendarnej wyspy składającej się w większości z bagien, gdzie znajdują się stare ruiny Slannów. Ale także tutaj nasi bohaterowie muszą zmierzyć się z...

Tak jak w poprzednich częściach przygód Gotreka i Feliksa, ciekawie skrojona historia, którą bardzo dobrze się czyta.
Niewątpliwie podobnie jak w poprzednich częściach, spotkam się jeszcze z bohaterami na wspólnym szlaku, czytając części następne. Polecam.

Tak jak w poprzednich częściach przygód Gotreka i Feliksa, ciekawie skrojona historia, którą bardzo dobrze się czyta.
Niewątpliwie podobnie jak w poprzednich częściach, spotkam się jeszcze z bohaterami na wspólnym szlaku, czytając części następne. Polecam.

Moja skala: 8,2

Kolejny powód, dla którego uważam że oceny dziesiątkowe bez dziesiętnych to nieco za mało. Dlaczego? Dlatego, że nie jest to książka tak dobra, jak Zabójca Wampirów, jednak również zasługuje na 8. W przypadku 'Wampira' było to moje 8,8 natomiast w przypadku Zabójcy Gigantów z czystym sumieniem mogę przyznać 8,2.

Primo: Teclis. Walczący z Magnusem Pobożnym elf, który pomógł utworzyć w Imperium Kolegia Magii.

Secundo: Albion. Wiadomo, że sam Albion wzorowany jest na Wielkiej Brytanii, a któż może wprowadzić klimat Walii czy Szkocji lepiej, jak mieszkaniec WB? William King absolutnie fantastycznie opisuje tutaj ziemię na jakiej znaleźli się G&F. Klimat wręcz ścieka ze stron książki.

Tertio: Wspomniany klimat. No coś, czego nie było od czasu Zabójcy Skavenów. Czytając książkę jesteś w stanie poczuć to, co czują bohaterzy książki. Jeden z lepszych tomów G&F i mogę gorąco go polecić. Na pewno nie jest na jeden raz.

Moja skala: 8,2

Kolejny powód, dla którego uważam że oceny dziesiątkowe bez dziesiętnych to nieco za mało. Dlaczego? Dlatego, że nie jest to książka tak dobra, jak Zabójca Wampirów, jednak również zasługuje na 8. W przypadku 'Wampira' było to moje 8,8 natomiast w przypadku Zabójcy Gigantów z czystym sumieniem mogę przyznać 8,2.

Primo: Teclis. Walczący z Magnusem Pobożnym...

W zasadzie całkiem przyjemna seria jeśli ktoś lubi niezbyt wyszukany język. Saga wyróżnia się na tle większości Warhammerowych koszmarków...Taka opinia chociaż muszę dodać, że czytałem to jako nastolatek.

W zasadzie całkiem przyjemna seria jeśli ktoś lubi niezbyt wyszukany język. Saga wyróżnia się na tle większości Warhammerowych koszmarków...Taka opinia chociaż muszę dodać, że czytałem to jako nastolatek.

Bardzo zgrabnie napisana wizja Albionu, czasami dosłownie czułem się jakbym był gdzieś na mordulach w Walii. Bardzo podobały mi się również wizje "ścieżek" oraz ponure i nienapawające nadzieją zakończenie - wyraźnie w stylu Warmłoka.

Bardzo zgrabnie napisana wizja Albionu, czasami dosłownie czułem się jakbym był gdzieś na mordulach w Walii. Bardzo podobały mi się również wizje "ścieżek" oraz ponure i nienapawające nadzieją zakończenie - wyraźnie w stylu Warmłoka.

- przeczytana drugie raz (2010)

- przeczytana drugie raz (2010)

Finałowy pojedynek miodzio, a i pamiętam pierwszego championa, który, też był niezły.

Finałowy pojedynek miodzio, a i pamiętam pierwszego championa, który, też był niezły.

Ostatni tom napisany przez Williama Kinga i mój ostatni jaki przeczytam. Pierwszą część kupiłem parę dobrych lat temu jako jeszcze nastolatek i przez te parę lat czytając inne powieści zgromadziłem wszystkie części napisane przez wcześniej wspomnianego autora. Co zawodzi w tej książce? Na pewno nie brak akcji, choć momentami przynudzała, dlaczego? Ponieważ nie ma ona jakiejś określonej fabuły. Człowiek i krasnolud wędrują po świecie wszystko zabijając, czasem popijają, czasem człowiek się zakochuję i tyle. Nie ma polityki, intryg dobrych i złych... nie na tym się opiera ta książka i dobrze takie też są potrzebne! Ale nie dla wszystkich, wydaję mi się, że jest to słaba powieść tylko dla określonej grupy- dla graczy WARHAMMER. Nie byłem nim nigdy, książkę polecił mi mój kolega, a ja polecam ją graczom, a ludziom którzy rozmyślają nad fantastyką... nie wiem, może lepiej Tolkien? Martin? Sapkowski?

Ostatni tom napisany przez Williama Kinga i mój ostatni jaki przeczytam. Pierwszą część kupiłem parę dobrych lat temu jako jeszcze nastolatek i przez te parę lat czytając inne powieści zgromadziłem wszystkie części napisane przez wcześniej wspomnianego autora. Co zawodzi w tej książce? Na pewno nie brak akcji, choć momentami przynudzała, dlaczego? Ponieważ nie ma ona...

Napisana podobnie do poprzednich części, czyta się szybko i przyjemnie, można się odprężyć. Dobra gdy nie ma się czasu na czytanie i chce się czymś wypełnić luki w czasie.
Bardzo podobało mi się to, że ta część odkryła przede mną aspekty świata warhammera których nie było w podręczniku ani w innych częściach - Przedwieczni i ich spadek. Cieszę się również ze wreszcie pojawił się elf!

Napisana podobnie do poprzednich części, czyta się szybko i przyjemnie, można się odprężyć. Dobra gdy nie ma się czasu na czytanie i chce się czymś wypełnić luki w czasie.
Bardzo podobało mi się to, że ta część odkryła przede mną aspekty świata warhammera których nie było w podręczniku ani w innych częściach - Przedwieczni i ich spadek. Cieszę się również ze wreszcie...

Równie dobra co poprzedniczka jak również świeża, jeśli chodzi o gamę postaci oraz miejsc. Sama powieść opiera się na wędrówce, co bardzo przypadło mym gustom. Akcję można podzielić na trzy etapy; drogi, wyspa oraz świątynia. Na każdym z tych poziomów spotkamy postacie wrogów oraz bardzo zadowalające kłótnie pomiędzy elfem, a krasnoludem, które świetnie dopełniały sam utwór. Nie można również zapomnieć o potyczkach, które w nieustępującym tempie przelewają się przez karty książki, dosłownie bluzgając posoką, zaś czytelnik przyśpiesza w konsumpcji tekstu, aby dowiedzieć się co stanie się za chwilę.

Równie dobra co poprzedniczka jak również świeża, jeśli chodzi o gamę postaci oraz miejsc. Sama powieść opiera się na wędrówce, co bardzo przypadło mym gustom. Akcję można podzielić na trzy etapy; drogi, wyspa oraz świątynia. Na każdym z tych poziomów spotkamy postacie wrogów oraz bardzo zadowalające kłótnie pomiędzy elfem, a krasnoludem, które świetnie dopełniały sam...