Pomysł świata przedstawionego oczami osoby z zespołem Tourette'a wydawał się idealny dla powieści detektywistycznej. Jednak niestety historia jest nudna, narrator nie wciąga nas w swój specyficzny świat, mogło to być coś wyjątkowego, a smakuje jak odgrzewane pierogi z kiepskiego garmażu.

Pomysł świata przedstawionego oczami osoby z zespołem Tourette'a wydawał się idealny dla powieści detektywistycznej. Jednak niestety historia jest nudna, narrator nie wciąga nas w swój specyficzny świat, mogło to być coś wyjątkowego, a smakuje jak odgrzewane pierogi z kiepskiego garmażu.

oglądając film "osierocony brooklyn" chciałam poznać papierową historię lionela, franka minny i całej reszty nowojorskiego spisku

niestety okazało się, że tylko zabójstwo minny oraz dochodzenie lionela jest punktem wspólnym - oprócz kolegów z sierocińca, wszystkie pozostałe postaci oraz wydarzenia są zupełnie inne
i o dziwo, film jest lepszy niż książka

ciekawiło mnie także pokazania człowieka chorego na zespół touretta i ono wypada tutaj bardzo dobrze, jesteśmy w stanie wbić się w nieuchwytny umysł lionela i podążyć za jego skojarzeniami

oglądając film "osierocony brooklyn" chciałam poznać papierową historię lionela, franka minny i całej reszty nowojorskiego spisku

niestety okazało się, że tylko zabójstwo minny oraz dochodzenie lionela jest punktem wspólnym - oprócz kolegów z sierocińca, wszystkie pozostałe postaci oraz wydarzenia są zupełnie inne
i o dziwo, film jest lepszy niż książka

ciekawiło mnie...

„Osierocony Brooklyn” to jedna z takich powieści, które bezlitośnie ukazują mi jakim czasem jestem niedouczonym ignorantem. Wiedziałem bowiem, że istnieje coś takiego jak zespół Touretta ale sądziłem, że polega on, że cierpiący na niego czasem coś w niekontrolowany sposób krzyknie, przeklnie lub machnie ręką (nie pomagają w tym seriale komediowe, które zespół Touretta w wyjątkowo paskudny i obraźliwy sposób wykorzystują jako źródło gagów). Ta powieść otworzyła mi oczy bardziej i zachęciła do tego, żeby schorzeniu temu przyjrzeć się bardziej. A nie jest ono przyjemne i cierpiącemu na nie nad wyraz utrudnia życie.

Jonathan Lethem w kapitalny sposób przestawia bohatera cierpiącego na zespół Touretta. Bo ani nie przejaskrawia tego, nie wyolbrzymia i nie robi z bohatera swoistej karykatury ale też nie zmusza nas do współczucia, nie używa do tego najbardziej oklepanych środków opartych na ckliwości, egzaltacji i przesadzonych emocjach byle tylko wywołać w czytelniku współczucie. Co prawda choroba ta ma ogromny i niezaprzeczalny wpływ na życie głównego bohatera, na jego funkcjonowanie w społeczeństwie czy kontakty międzyludzkie ale mimo wszystko autor nie robi z bohatera męczennika czy ofiary losu a wręcz przeciwnie. Lionel, bohater książki, jest przedstawiony tak, że ani przez chwilę nie budzi współczucia czy politowania a olbrzymią sympatię.

Przy okazji zaznaczam, że tyle wiem o zespole Touretta ile przeczytałem w Internecie. Nie mam zatem pojęcia, czy autor we wszystkim miał rację, czy chorobę tą w książce oddał wiernie, czy nie przesadził bądź nie pominął czegoś. Niemniej jednak stworzył naprawdę ciekawą, wciągającą powieść, z ciekawą intrygą i nadzwyczaj ciekawą postacią głównego bohatera. I ze swojej strony „Osierocony Brooklyn” polecam.

PS – nie polecam jednak filmu „Osierocony Brooklyn”. Może i Edward Norton zagrał rolę Lionela ciekawie ale film to zupełnie inna historia niż ta w książce. Dużo nudniejsza….

„Osierocony Brooklyn” to jedna z takich powieści, które bezlitośnie ukazują mi jakim czasem jestem niedouczonym ignorantem. Wiedziałem bowiem, że istnieje coś takiego jak zespół Touretta ale sądziłem, że polega on, że cierpiący na niego czasem coś w niekontrolowany sposób krzyknie, przeklnie lub machnie ręką (nie pomagają w tym seriale komediowe, które zespół Touretta w...

Niesamowity i sprawnie zrealizowany pomysł wyjściowy - narrator cierpiący na Zespół Tourette'a próbujący rozwikłać zagadkę śmierci swojego przyjaciela - sprawia, że z przyzwoitego kryminału powieść Lethema urasta do pozycji wyjątkowej. Samemu wątkowi kryminalnemu niewiele można zarzucić, poza faktem, że jest tu raczej elementem drugorzędnym. Tak naprawdę ważny jest główny bohater, Lionel Essrog, w którego skórze (czy raczej głowie) dane nam jest się znaleźć.

Powieść to znakomite studium tej przypadłości, potraktowane z jednej strony z odpowiednim dystansem i humorem a z drugiej rzucające cenne światło na to, czym Syndrom Tourette'a jest i jak ciężko może być człowiekowi dotkniętego tą dolegliwością.

Jest to jednak poza tym wyborna powieść obyczajowa, przyzwoity kryminał, nacechowany nietuzinkowym klimatem i cenną - choć momentami odrealnioną (co jest zaletą) - ilustracją brooklińskiego półświatka.

Jest to moje pierwsze, i z pewnością nie ostatnie zmierzenie się z tym niebanalnym pisarzem. Ponadto bardzo czekam na nadchodzącą ekranizację z Edwardem Nortonem w roli głównej - spodziewam się murowanego hitu!

Szczerze polecam!

Niesamowity i sprawnie zrealizowany pomysł wyjściowy - narrator cierpiący na Zespół Tourette'a próbujący rozwikłać zagadkę śmierci swojego przyjaciela - sprawia, że z przyzwoitego kryminału powieść Lethema urasta do pozycji wyjątkowej. Samemu wątkowi kryminalnemu niewiele można zarzucić, poza faktem, że jest tu raczej elementem drugorzędnym. Tak naprawdę ważny jest główny...

Bardzo fajna, wciągająca książka. Łatwo się czyta, szybko i przyjemnie. Polecam.

Bardzo fajna, wciągająca książka. Łatwo się czyta, szybko i przyjemnie. Polecam.

czytasz i ryczysz ze śmiechu:)

czytasz i ryczysz ze śmiechu:)

Nie mam sił na tą książkę,a takie peany na jej temat czytałem.
Szkoda,a z opisu wydawałoby się,że będzie lepiej.
Trudno i darmo.

Nie mam sił na tą książkę,a takie peany na jej temat czytałem.
Szkoda,a z opisu wydawałoby się,że będzie lepiej.
Trudno i darmo.

Niestety spodziewałam się lepszej książki... Wiało nudą...
Oczko podnoszę za temat książki - Tourett, mało go w literaturze/filmie (pomijając oczywiście naukowe pozycje).

Niestety spodziewałam się lepszej książki... Wiało nudą...
Oczko podnoszę za temat książki - Tourett, mało go w literaturze/filmie (pomijając oczywiście naukowe pozycje).

Powieść interesująca głównie ze względu na głównego bohatera i jego chorobę. Sama intryga nie wciąga tak jak chciałby tego autor. Czekam na adaptację Edwarda Nortona. Edek ma wymarzoną rolę na zdobycie Oscara.

Powieść interesująca głównie ze względu na głównego bohatera i jego chorobę. Sama intryga nie wciąga tak jak chciałby tego autor. Czekam na adaptację Edwarda Nortona. Edek ma wymarzoną rolę na zdobycie Oscara.