D.B.C. Pierre

Pewnie to zabrzmi głupio, ale niełatwo trzymać fason, kiedy marzenia zaczynają się spełniać. Można poczuć czające się gdzieś w tle dreszcze ...

Pewnie to zabrzmi głupio, ale niełatwo trzymać fason, kiedy marzenia zaczynają się spełniać. Można poczuć czające się gdzieś w tle dreszcze paniki. I jak wiadomo, samo myślenie o tym jeszcze potęguje mękę. Wniosek: potencjalna dupowatość człowieka w sytuacji, gdy marzenia się spełniają, jest wprost proporcjonalna do ilości czasu, jakie poświęciło się ich snuciu. PD=CzM2 Oznacza to, że mogę się w tej chwili nawet zrzygać.

Tak wygląda scenariusz, kiedy nagle następuje kulminacja, jakiej się już nie spodziewałem. Otóż z Taylor kojarzy mi się pewna piosenka. Kied...

Tak wygląda scenariusz, kiedy nagle następuje kulminacja, jakiej się już nie spodziewałem. Otóż z Taylor kojarzy mi się pewna piosenka. Kiedy człowiek myśli, że jest już kompletnie, do ostatecznych granic spierdolony, pojawia się zawsze coś, o czym zapomniał. Znam ten mechanizm. Wszyscy wiedzą, że kiedy piosenka Losu przyczepi się do człowieka, nie można się jej pozbyć. Jest uporczywa jak pieprzona opryszczka. Jedyny sposób, żeby ją z siebie spłukać, to pójść do sklepu, kupić płytę i odtwarzać ją dzień i noc, aż straci wszelkie znaczenie. Potrzeba na to tylko biliona lat. Wszyscy to wiedzą, ale ja nie pamiętam, żeby przekazali mi ten klejnocik wiedzy w szkole, wiedzy o destrukcyjnym działaniu takich piosenek Losu.