Biały hotel
Dawno nie czytałam tak złożonej powieści. Książka składa się z trzech części połączonych osobą głównej bohaterki. Anna, bo taki pseudonim przyjmuje jako pacjentka Freuda, jest jednocześnie "przypadkiem medycznym", żyjącą kobietą i częścią tragiczniej historii XX wieku. Pierwsza część to realistyczna opowieść o jednej z pacjentek Zygmunta Freuda. Ale sposób przedstawienia jej historii jest niezwykły, zaczyna się bowiem od napisanego przez Annę ,na prośbę lekarza, poematu, który jest jak post narkotyczna wizja pobytu w tytułowym Białym Hotelu pełnym dziwnych zdarzeń, nieprzeciętnych gości i pulsującego erotyzmu ( szczerze mówiąc to ociekającego scenami mocno seksualnymi). A to dopiero początek opowieści gdzie przeszłość i przyszłość mieszają się i są nierozerwalne. Zmieniają się miejsca, narratorzy tej powieści, ale na każdej kartce jest podobny rytm czegoś co może się wydarzyć i co niepokoi czytelnika.Oniryczny świat i przerażająca rzeczywistość.

Biały hotel
Dawno nie czytałam tak złożonej powieści. Książka składa się z trzech części połączonych osobą głównej bohaterki. Anna, bo taki pseudonim przyjmuje jako pacjentka Freuda, jest jednocześnie "przypadkiem medycznym", żyjącą kobietą i częścią tragiczniej historii XX wieku. Pierwsza część to realistyczna opowieść o jednej z pacjentek Zygmunta Freuda. Ale sposób...

Mam ogromny problem z oceną tej książki. Wynika on z tego, że powieść Thomasa jest wielowarstwowa i właściwie jej warstwy są od siebie tak odległe, że chwilami miałam wrażenie, że czytam kilka powieści jednocześnie. Pierwsza warstwa, za którą obniżyłam ocenę o dwie gwiazdki, to przedstawienie Freuda, jego pacjentki i psychoanalizy. Co prawda autor zaznaczył, że to, co dotyczy twórcy psychoterapii jest tutaj fikcją, ale aż tak przekłamywać prawdę, to już dla mnie za dużo. Nie dość, że opisana forma psychoterapii i tak jest już dość kontrowersyjna, to jeszcze sugerowanie, że wygląda w taki, a nie inny sposób, chociaż wiadomo, że była trochę czymś innym, jest krzywdzące. Trzeba jednak autorowi przyznać, że poszedł w dobrą stronę, od seksu do historii rodzinnych. A nie odwrotnie. Hm... zastanawiam się czy te wszystkie niedociągnięcia terapeutyczne są wynikiem braku wiedzy, czy też były zamierzone, żeby pokazać coś innego. To pozostanie dla mnie zagadką nierozwiązaną. I przyznaję, że to najsłabsza strona książki. Najsłabsza, ale dzięki temu skłoniła mnie do rozmyślań na temat etyki w psychoterapii, która jest tak ważna, a przez wielu tak przerażająco lekceważona. Sądzę jednak, że to lekceważenie wynika z braku wiedzy i ignorancji. Warstwa numer dwa to kwestie żydowskie. I tutaj już było o wiele lepiej. Od samego początku jest wyraźnie podkreślane, że to bardzo istotne, kto Żydem jest, a kto nie i jakie to ma znaczenie, aż do prawie finałowego przedostatniego rozdziału, gdzie kwestia ta osiąga swoje apogeum. Tutaj było wstrząsająco i skończyło się w zaskakujący sposób, bo kierunek powieści nie wskazywał, że autor może to rozwiązać w ten sposób. Już tutaj miałam wrażenie, jakby to były dwie różne powieści i każda poszła w inną stronę. I jeszcze trzecia istotna warstwa. Studium przypadku konkretnej osoby na tle jej systemu. Po prostu historia życia kobiety, jakich wiele. Delikatnie ujęta, a jednocześnie dość brutalnie, ciekawa historia, trochę niezależna od warstwy pierwszej, psychoanalitycznej. To już jak najbardziej powieść obyczajowa. Nie nudna i nie wyjątkowa, zwyczajna. Całość składająca się z trzech głównych warstw, ciekawie przemieszanych, wbrew pozorom czytających się całkiem zgrabnie. Inspirująca i zmuszająca do myślenia. Cóż, w sumie 7 gwiazdek.

Mam ogromny problem z oceną tej książki. Wynika on z tego, że powieść Thomasa jest wielowarstwowa i właściwie jej warstwy są od siebie tak odległe, że chwilami miałam wrażenie, że czytam kilka powieści jednocześnie. Pierwsza warstwa, za którą obniżyłam ocenę o dwie gwiazdki, to przedstawienie Freuda, jego pacjentki i psychoanalizy. Co prawda autor zaznaczył, że to, co...

Nieważne, czy czytałeś chociaż jeden wykład Freuda, czy masz jego teorie w małym palcu lub też Twoja wiedza o psychoanalizie opiera się tylko na podstawach (id, ego i superego). Niewiele to daje do czytania 'Białego hotelu'.
Muszę przyznać, że to bardzo trudna w odbiorze książka. Początek przypomina senny koszmar, aby potem mieć w sobie więcej realizmu, przez co czytelnik praktycznie nie wie, o co chodzi w fabule. Pod względem stylizacji (mamy poemat, trochę pornograficznych opisów, aby zaraz przejść do dziennika i 'zwyczajnego' opowiadania historii) muszę chylić czoło przed autorem, ale myśląc o całej opowieści... Nawet nie potrafię odpowiednio określić swoich odczuć po lekturze. Jedyne, co mi przychodzi do głowy, to bałagan. Bałagan myśli zaczynających się od pytania 'po co mi było czytanie tej książki?'
Czytacie na własną odpowiedzialność. W moim przypadku do liczby przeczytanych pozycji dołącza tytuł, który niczego do mojej wiedzy czy moich emocji nie wnosi.

Nieważne, czy czytałeś chociaż jeden wykład Freuda, czy masz jego teorie w małym palcu lub też Twoja wiedza o psychoanalizie opiera się tylko na podstawach (id, ego i superego). Niewiele to daje do czytania 'Białego hotelu'.
Muszę przyznać, że to bardzo trudna w odbiorze książka. Początek przypomina senny koszmar, aby potem mieć w sobie więcej realizmu, przez co czytelnik...

opis książki niezwykle mnie zainteresował - trochę Freuda, trochę chorób psychicznych, trochę analizy - naprawdę ciekawa mieszanka!

spodziewałam się zupełnie czegoś innego, ale nie zawiodłam się mimo tego, od pierwszych stron książka mną zawładnęła, początek bardzo oryginalny i na pewno zostanie w pamięci, dalej mamy już same wyjaśnienia, aby sytuacja przedstawiona na początku nam się rozjaśniła

książka jest oryginalna i na pewno nie dla wszystkich, ale mnie urzekła, dawno nie czytałam nic tak specyficznego, a zarazem dobrego, świetne przeanalizowanie samej osoby głównej bohaterki, jak jej postępków w przeszłości, co daje nam możliwość podejrzewania, jak postąpi w przyszłości

z książki niewiele dowiedziałam się o samej psychoanalizie, w końcu jest to tylko powieść, ale utwierdziła mnie w przekonaniu, że większość córek czuje żal do swoich matek (różnie to okazują, z różnych powodów),które usłyszałam na zajęciach z psychologii

zakończenie dobitne, genialne i dające czas na refleksję

opis książki niezwykle mnie zainteresował - trochę Freuda, trochę chorób psychicznych, trochę analizy - naprawdę ciekawa mieszanka!

spodziewałam się zupełnie czegoś innego, ale nie zawiodłam się mimo tego, od pierwszych stron książka mną zawładnęła, początek bardzo oryginalny i na pewno zostanie w pamięci, dalej mamy już same wyjaśnienia, aby sytuacja przedstawiona na...

Sięgając po "Biały hotel" liczyłam się z tym, że może być dziwnie, trudno i niezrozumiale, i faktycznie tak było.
Z okładki wyczytałam, że "ta powieść jest przenikliwym obrazem chorób XX wieku i próbą zagojenia ran, które przyniósł". Niestety nie mogę się z tym zgodzić. Przez pięć rozdziałów przedzierałam się przez chaotyczne wydarzenia z pogranicza jawy i snu, które kręcą się wokół jazdy pociągiem, kopulowania i picia mleka z piersi. Potem ni z gruszki, ni z pietruszki rozdział szósty jest o zagładzie Żydów. Dorabianie do słabej książki wielkiej ideologii. Żerowanie na emocjach.

Sięgając po "Biały hotel" liczyłam się z tym, że może być dziwnie, trudno i niezrozumiale, i faktycznie tak było.
Z okładki wyczytałam, że "ta powieść jest przenikliwym obrazem chorób XX wieku i próbą zagojenia ran, które przyniósł". Niestety nie mogę się z tym zgodzić. Przez pięć rozdziałów przedzierałam się przez chaotyczne wydarzenia z pogranicza jawy i snu, które kręcą...

Nawet nie bardzo wiem jak opisać tą książkę, tzn. jej fabułę, 150 stron upewniło mnie w przeświadczeniu, że jeśli nie mamy stałego kontaktu z zaświatem i psychiatrą nie należy tej książki czytać. Może bardziej przyda się w bibliotece, choćby dla zapełnienia regału, w poniedziałek oddam ją w prezencie. To moje najgorzej wydane 17 zł w życiu.

Nawet nie bardzo wiem jak opisać tą książkę, tzn. jej fabułę, 150 stron upewniło mnie w przeświadczeniu, że jeśli nie mamy stałego kontaktu z zaświatem i psychiatrą nie należy tej książki czytać. Może bardziej przyda się w bibliotece, choćby dla zapełnienia regału, w poniedziałek oddam ją w prezencie. To moje najgorzej wydane 17 zł w życiu.

Nie wiedziałam czego się spodziewać po tej książce, gdy wypożyczałam ją z biblioteki. Umieściłam ją na liście Chcę przeczytać już jakiś czas temu, więc powody też jakoś w pamięci się zatarły. Powieść zaskakująca pod każdym względem. Np.forma. Zastanawiałam się, po co udająca poemat szokująca erotycznie cz.I. Ale czekałam. II cz, powtórzenie i rozwinięcie w formie prozatorskiej cz.I? Szalone, absurdalne i katastroficzne wizje przeplatane z realistycznymi scenami. Następne części wszystko wyjaśniają, układają w sensowną całość, uzasadniając obecność tych szokujących, czasem wręcz groteskowych obrazów z początku powieści w formie korespondencyjnej psychoanalizy. A potem ta porażająca Historia przez duże H wkracza w życie bohaterki, aż wgniata w fotel - II wojna światowa. I śmierć, która uwalnia wszystko. Paradoksalnie nadaje sens, łagodzi, wyjaśnia. Mieszanka uczuć, gdy objąć całość lektury. Coś innego, zaskakującego.

Nie wiedziałam czego się spodziewać po tej książce, gdy wypożyczałam ją z biblioteki. Umieściłam ją na liście Chcę przeczytać już jakiś czas temu, więc powody też jakoś w pamięci się zatarły. Powieść zaskakująca pod każdym względem. Np.forma. Zastanawiałam się, po co udająca poemat szokująca erotycznie cz.I. Ale czekałam. II cz, powtórzenie i rozwinięcie w formie...

„Białe hotele wyobraźni”


Zdaję sobie sprawę, że frapujący opis wydawcy zamieszczony z tyłu okładki działa niczym magnes na potencjalnych odbiorców powieści. Jednak niech nie zawiedzie się ten, kto w książce Donalda Michaela Thomasa szuka łatwej sensacji i bulwersujących treści. O tak, są one obecne, ale nie na tym polega fenomen opowiedzianej historii. „Biały hotel” to z jednej strony lekcja zgłębiania ludzkiej psychiki poprzez terapeutyczną spowiedź, z drugiej – wyraz nadziei pokładanej w metafizyczności istnienia, po trzecie – próba rehabilitacji historii, skonfrontowania wyrządzonych przez nią traum i zła z eschatologiczną perspektywą egzystencji człowieka.

Trudno napisać cokolwiek więcej na temat fabuły ponad to, co możemy znaleźć na odwrocie książki; nie sposób streścić historię tak, by nie pozbawić jednocześnie przyszłych czytelników przyjemności płynącej z lekturowego rekonesansu. Względna autentyczność rozgrywających się wypadków to pierwsze, narzucające się już od początku wrażenie. Dzieje się tak dlatego, że autor posłużył się raczej lubianą formą narracji epistolarnej, co więcej, owe listy pisze nie kto inny, jak sławny doktor Zygmunt Freud. Austriacki psychiatra jest jednym z narratorów, jego punkt widzenia, przemycony w skromnej korespondencji, determinuje wymowę powieści jako zapisu enigmatycznego przypadku medycznego. Dyskurs psychoanalityczny nie przeszkadza w odbiorze utworu, a tylko pogłębia psychologizm postaci. Dużo ważniejszą narracyjną sprawozdawczynią jest Liza Erdman, czyli Frau Anna G. – pacjentka Freuda, cierpiąca na niewyjaśnione somatyczne bóle i dręczące, w znacznej mierze erotyczne, halucynacje. Spotkania z doktorem oraz ich szczątkowa, poterapeutyczna korespondencja ujawniają złożoną osobowość bohaterki, w której żyłach płynie żydowska i cygańska krew, osobowość naznaczoną darem nieświadomego przeczuwania przyszłości oraz piętnem wybujałej, mocno symbolicznej seksualności. Dokąd zawiedzie Lizę Erdman odbijające się w jej snach i wizjach przeznaczenie? Co wspólnego ma ze sobą gorączkowy wytwór jej wyobraźni przekształcony w poemat z ludobójstwem w Babim Jarze? Czy psychologiczna kuracja Freuda to tak naprawdę „clue” tej angielskiej powieści? A może to tylko preludium pod zbiorowe doświadczenie ludzkości lat czterdziestych XX wieku?

Zawikłaniu fabuły towarzyszą specyficzne rozwiązania formalne, na które postawił urodzony w Kornwalii pisarz. Jako postmodernista zbudował „Biały hotel” na kanwie kolażu różnych stylów narracyjnych, poetyk i intertekstualnych odwołań. Dlatego też, partie pisane prozą tradycyjną poprzetykaną są wspomnianą wyżej korespondencją, w rozdziale wstępnym pojawia się obszerny poemat, ustępy z poezji Puszkina, literacko przetworzone materiały z sesji Freuda, nawiązania do Biblii, opery, historycznych sprawozdań i żydowskiej symboliki. Mimo ponowoczesnego rozbijania prozy tradycyjnej na przenikające się partie tak różne kompozycyjnie, jest to zabieg służący konkretnemu celowi – demaskuje i obnaża opresyjną rzeczywistość, która bezpowrotnie wypaczy losy nie tylko Frau Anny, ale i innych pobocznych postaci, poprzez zacieranie granicy między realizmem a nadrealizmem wykoślawia otoczenie i odbiera właściwe miejsce przynależne rzeczom. Obok gry z konwencją, w „Białym hotelu” uwidacznia się operowanie surrealizmem, marzeniem sennym i oniryzmem, dzięki czemu podjęta tematyka współgra ze sposobem obrazowania.

„Biały hotel” trudno porównać do jakiegokolwiek innego dzieła literackiego. To proza odważna, można ją interpretować na naprawdę wiele sposobów; to powieść posiadająca kilka warstw znaczeniowych, gdzie psychiczny majak i symbolizm ściera się z żywiołem historii i zbrodniami cywilizacji. Dla mnie to książka wstrząsająca, pierwsze cztery, dość statyczne rozdziały przygotowują naprawdę dramatyczny finał łączący w sobie dziejowy autentyzm z nadnaturalnym wymiarem istnienia. To wszystko, co opisane wyżej uważam za jeden wielki atut – jest to utwór przemyślany, dopracowany, elektryzujący. Daje szansę na naprawdę wielką ucztę wyobraźni.

„Białe hotele wyobraźni”


Zdaję sobie sprawę, że frapujący opis wydawcy zamieszczony z tyłu okładki działa niczym magnes na potencjalnych odbiorców powieści. Jednak niech nie zawiedzie się ten, kto w książce Donalda Michaela Thomasa szuka łatwej sensacji i bulwersujących treści. O tak, są one obecne, ale nie na tym polega fenomen opowiedzianej historii. „Biały hotel” to z...

Gdyby koleżanka nie kazała doczytać do końca to bym nie dała rady. A warto dla końca... Mocne i zaskakujące uderzenie w przedostatnim rozdziale.

Gdyby koleżanka nie kazała doczytać do końca to bym nie dała rady. A warto dla końca... Mocne i zaskakujące uderzenie w przedostatnim rozdziale.

7 / 10

7 / 10