Dwanaście opowiadań tułaczych

W problematycznym ocenianiu zbioru opowiadań istnieje ponoć zasada – pozycja jest tak dobra, jak dobry jest najsłabszy z jej utworów.  Gabriel Garcia Marquez zajmuje jednak specjalne miejsce w moim czytelniczym sercu i zwinnie wymyka się próbom wszelkich klasyfikacji i analiz. Jego twórczość – nie boję się tego napisać, mimo że mam świadomość, iż brzmi to patetycznie – ukształtowała moje literackie gusta, poszerzyła czytelnicze horyzonty, rozwinęła wyobraźnię, i dziś – lwią część jego dzieł mając już przeczytaną, dawkuję sobie jego twórczość starannie, nie porywając się na żadne fachowe osądy. Po prostu się delektuję.
„Dwanaście opowiadań tułaczych” – co sugeruje nam już sama nazwa, to przegląd utworów, które „Gabo” stworzył podczas osiemnastoletnich podróży po Europie; pisał je, po czym miął kartki w kulki i wrzucał do kosza, a później wyciągał je stamtąd i rozprostowywał, poprawiał i redagował od nowa. To, co wyziera z nich wszystkich, to nostalgia i tęsknota – pierwotny zew, który dopada jego tułających się po Francji, Włoszech i Hiszpanii bohaterów, gdy upomina się o nich karaibska ziemia. Europa z jego opowiadań to nie ten cywilizowany, stary i dostojny kontynent, który znamy, ale przestrzeń, którą zagarnia latynoska magia. I znowu wierzę Marquezowi – ja, dla której literatura to „zwierciadło, które przechadza się po gościńcu”, ja, która strawi literacko wszystko, poza fantasy – we wszystkim, co pisze. Przyjmuję do wiadomości, że psa można nauczyć ronić łzy – aby nad naszym samotnym życiem miał kto zapłakać; że potłuczona żarówka może spowodować powódź światła; że w kufrze nieznajomego znajdować się mogą zwłoki jego ukochanego dziecka; że ze śnienia na zamówienie uczynić można powołanie na resztę życie.
Marquez pisze tak, że wystarczy mu jeden zwrot, aby scharakteryzować swojego bohatera; li tylko jeden akapit dobitnie streszcza nam całe jego życie. I nie ma w tych krótkich formach literackich miejsca na niedosyt, niedomówienia. Choć król przebywa na tułaczym uchodźstwie, rządy ciągle sprawuje jego królewska magia. 

W problematycznym ocenianiu zbioru opowiadań istnieje ponoć zasada – pozycja jest tak dobra, jak dobry jest najsłabszy z jej utworów.  Gabriel Garcia Marquez zajmuje jednak specjalne miejsce w moim czytelniczym sercu i zwinnie wymyka się próbom wszelkich klasyfikacji i analiz. Jego twórczość – nie boję się tego napisać, mimo że mam świadomość, iż brzmi to patetycznie –...

Polecam.

Polecam.

Marquez’a trzeba polubić aby w pełni przyjemności utonąć w stworzonym przez niego świecie. W przeciwnym razie będziemy tylko czytać kolejne napisane przez pisarza zdania.

Jak sam autor w prologu wyjaśnił te dwanaście utworów powstało na przestrzeni osiemnastu lat. Zanim nabrały ostatecznego kształtu poprzez ciągłe nanoszenie poprawek były felietonami, scenariuszami filmowymi czy serialem telewizyjnym.
Marquez w swoich opowiadań opuszcza Kolumbie i zaprasza nas w podróż do Europy, do miejsc gdzie kiedyś bywał, do miejsc o których słyszał.
O starości, o śmierci, o samotności, delikatnie, melancholijnie. Te historie zabiorą każdego kto się na nie zechce otworzyć do świata gdzie rzeczywistość i magia splatają się a granice pomiędzy nimi zacierają się.
Jak w przypadku każdego zbioru opowiadań dużym błędem będzie „próba” czytania jako całości podczas jednej sesji. Proponuję dawkować sobie przyjemność i robić przerwy nawet po najkrótszym utworze. Chwila zadumy, przemyślenia pozwoli otworzyć umysł na kolejną dawkę radości z twórczości pana Gabriela Garcia Marquez’a

Marquez’a trzeba polubić aby w pełni przyjemności utonąć w stworzonym przez niego świecie. W przeciwnym razie będziemy tylko czytać kolejne napisane przez pisarza zdania.

Jak sam autor w prologu wyjaśnił te dwanaście utworów powstało na przestrzeni osiemnastu lat. Zanim nabrały ostatecznego kształtu poprzez ciągłe nanoszenie poprawek były felietonami, scenariuszami...

przyjemny zbior opowiadan, moje ulubione to "Maria dos Prazeres", "Szczęśliwe lato pani Forbes" i "Światło jest jak woda" i "Ślad twojej krwi na śniegu". chyba najslabsze bylo o dziewczynie spiacej w samolocie, raczej niczym specjalnym mnie nie zaskoczylo. pozostale z jakiegos powodu bardzo pobudzily moja wyobraznie i na koncu bylam zadowolona z lektury.

przyjemny zbior opowiadan, moje ulubione to "Maria dos Prazeres", "Szczęśliwe lato pani Forbes" i "Światło jest jak woda" i "Ślad twojej krwi na śniegu". chyba najslabsze bylo o dziewczynie spiacej w samolocie, raczej niczym specjalnym mnie nie zaskoczylo. pozostale z jakiegos powodu bardzo pobudzily moja wyobraznie i na koncu bylam zadowolona z...

Każde inne, każde warte powtórnego przeczytania, każde dające do myślenia, zmuszające do bezsprzecznej refleksji, otwarte, budzące niepokój, smutek, prawdziwie tułacze...

Każde inne, każde warte powtórnego przeczytania, każde dające do myślenia, zmuszające do bezsprzecznej refleksji, otwarte, budzące niepokój, smutek, prawdziwie tułacze...

Taką literaturą można się delektować. Cudowne historię a zdania płynące jak wspaniałe nuty. Każde opowiadanie niesie tyle emocji , warto przemyśleć Polecam

Taką literaturą można się delektować. Cudowne historię a zdania płynące jak wspaniałe nuty. Każde opowiadanie niesie tyle emocji , warto przemyśleć Polecam

ostatnie trzy opowiadania mocno chwyciły moje serce.

ostatnie trzy opowiadania mocno chwyciły moje serce.

Pomimo iż krótsze formy literackie należą do mniej znanych dzieł Garcíi Márqueza, warto poświęcić im chwilę czasu. Na szczególną uwagę zasługuje jego ostatni zbiór zatytułowany "Dwanaście opowiadań tułaczych". Autor opuszcza w nich swoją ojczyznę i przenosi akcję do krajów europejskich: Hiszpanii, Francji, Włoch, Szwajcarii i Austrii. Nie porzuca jednak Karaibów na dobre, czyniąc mieszkańców tego regionu bohaterami opowieści. Są to ludzie o mocno zakorzenionej w ich duszach kulturze latynoamerykańskiej, członkowie kolonialnych rodów, arystokraci, politycy ale także osoby o mniej szlachetnym pochodzeniu czy profesji, jak choćby prostytutki. Karaibskość tkwi w nich na tyle mocno, że nie wyrzekają się na obczyźnie własnej mentalności, kultywując ojczyste zwyczaje. Czasem różnice kulturowe doprowadzają do spięć z Europejczykami, kiedy indziej traktowane są jako pewna, dość barwna i interesująca osobliwość.
Ważnym elementem stylu "Dwunastu opowiadań tułaczych" jest ich poetyckość. Nie każde z nich da się wpisać w nurt realizmu magicznego ale w każdym można dostrzec wyraźne nuty nostalgii i melancholii. Niektóre zawierają elementy grozy, inne absurdu czy czarnego humoru. Połączenie motywów latynoamerykańskich z europejskimi a także realistycznych z onirycznymi, w wydaniu Gabriela Garcíi Márqueza tworzy niezwykle udaną, spójną całość.




Prywatna notatka: Poprzednio czytane 25 stycznia 2021

Pomimo iż krótsze formy literackie należą do mniej znanych dzieł Garcíi Márqueza, warto poświęcić im chwilę czasu. Na szczególną uwagę zasługuje jego ostatni zbiór zatytułowany "Dwanaście opowiadań tułaczych". Autor opuszcza w nich swoją ojczyznę i przenosi akcję do krajów europejskich: Hiszpanii, Francji, Włoch, Szwajcarii i Austrii. Nie porzuca jednak Karaibów na dobre,...

Zbiór dwunastu opowiadań, które łączy to, że stanową impresję człowieka błąkającego się poza swoją ojczyzną. Marquez mnie nie porwał.

Zbiór dwunastu opowiadań, które łączy to, że stanową impresję człowieka błąkającego się poza swoją ojczyzną. Marquez mnie nie porwał.

OCENA -4/10 MOŻE BYĆ

„DWANAŚCIE OPOWIADAŃ TUŁACZYCH” Gabriela Garcii Marqueza to zbiór przeciętnych historii, których doświadczył sam autor oraz przypadkowe osoby, mające bliższy kontakt z pisarzem. W mojej ocenie zaletą zbioru są przede wszystkim krótkie opowiadania więc dałem radę przebrnąć. Autor zaproponował kolejną porcję realizmu magicznego, według własnego spojrzenia i stylu, który do mnie nie przemówił, nie wywołał oczekiwanych emocji oraz mało zainteresował.

Mój stosunek do prozy Marqueza jest w zasadzie ambiwalentny, dwuznaczny jednak z przewagą na nie. Autor ma swoich fanów oraz wiernych czytelników, niestety ja do nich nie należę, ale czasami sięgam po jego książki, by zrozumieć fenomen popularności i zauroczenia latynoską literaturą w której ja niczego wysublimowanego nie dostrzegam.

Czy warto przeczytać tę pozycję?, odpowiem tak, że można się z nią zapoznać, ale nie znajdziemy w tych opowiadaniach puent, czy logicznych rozwinięć. Dla mnie niektóre z nich były w zasadzie o niczym i już o nich nie pamiętam, ale to moje subiektywne odczucia i nie każdy musi się z nimi zgadzać. Czytać zawsze warto oraz dzielić się spostrzeżeniami z innymi. Z pewnością jedni czytelnicy bedą moją ocenę popierać inni zaś nie. Obiektywnie rzecz ujmując, aby ocenić tę książkę, trzeba się z nią zapoznać, ja to mam już za sobą i tak oceniłem tę lekturę. Pozdrawiam. Jack_

OCENA -4/10 MOŻE BYĆ

„DWANAŚCIE OPOWIADAŃ TUŁACZYCH” Gabriela Garcii Marqueza to zbiór przeciętnych historii, których doświadczył sam autor oraz przypadkowe osoby, mające bliższy kontakt z pisarzem. W mojej ocenie zaletą zbioru są przede wszystkim krótkie opowiadania więc dałem radę przebrnąć. Autor zaproponował kolejną porcję realizmu magicznego, według własnego...