Choć nie ma scen, które byłby przesycone wulgarnością, jednak naginają do granic moralność głównego bohatera, którego zachcianką z okazji swoich dziewięćdziesiątych urodzin jest noc z nieletnią dziewicą. Z jednej nocy robią się kolejne, co prawda bez samego aktu płciowego, z których to spotkań wynika fascynacja dziewczynką, a później też miłość do niej, ale jest to wciąż coś niesmacznego, podanego ładnym językiem.

Choć nie ma scen, które byłby przesycone wulgarnością, jednak naginają do granic moralność głównego bohatera, którego zachcianką z okazji swoich dziewięćdziesiątych urodzin jest noc z nieletnią dziewicą. Z jednej nocy robią się kolejne, co prawda bez samego aktu płciowego, z których to spotkań wynika fascynacja dziewczynką, a później też miłość do niej, ale jest to wciąż...

Trochę lepsza Lolita, z tym że jak w jej przypadku, forma nie ratuje treści książki.

Trochę lepsza Lolita, z tym że jak w jej przypadku, forma nie ratuje treści książki.

Tytuł trochę odstrasza bo czytelnik może sobie wyobrazić, że książka przesycona jest wulgarnością. Nic z tych rzeczy, dla mnie jest to piękna historia o miłości, mimo, że początkowo czuję awersję do głównego bohatera. Z czasem zyskuje

Tytuł trochę odstrasza bo czytelnik może sobie wyobrazić, że książka przesycona jest wulgarnością. Nic z tych rzeczy, dla mnie jest to piękna historia o miłości, mimo, że początkowo czuję awersję do głównego bohatera. Z czasem zyskuje

Ciekawa książka. Pierwsza tego autora i jestem pozytywnie zaskoczona. Silna postać głównego bohatera- zapadnie mi on w pamieci

Ciekawa książka. Pierwsza tego autora i jestem pozytywnie zaskoczona. Silna postać głównego bohatera- zapadnie mi on w pamieci

Piękna proza jak to u Márquez'a. Gloryfikacja starosci i seksualności: dwóch rzeczy, które według powielanych stereotypów nie powinny chodzić w parze, a jednak się zdarzają i to nie tylko w prozie magicznego realizmu.

Piękna proza jak to u Márquez'a. Gloryfikacja starosci i seksualności: dwóch rzeczy, które według powielanych stereotypów nie powinny chodzić w parze, a jednak się zdarzają i to nie tylko w prozie magicznego realizmu.

Podczas lektury zrobiło mi się naprawdę przykro, bo zrozumiałam, że dzieło na miarę "Stu lat samotności" najpewniej już nigdy się nie powtórzy.

Wydana na 10 lat przed śmiercią Marqueza "Rzecz o mych smutnych dziwkach" to książka, która nie ma tej siły rażenia, którą widzieliśmy w "Stu latach samotności". To raczej bajania starego człowieka, który czuje, że powinien w jakiś sposób podsumować swoje życie. W żaden jednak sposób przeczytanie tej książki mnie jednak ani duchowo, ani też światopoglądowo nie wzbogaciło.

Czy polecam? Sama nie wiem. Myślę, że warto przeczytać, ale nie należy spodziewać się nie wiadomo czego.

Podczas lektury zrobiło mi się naprawdę przykro, bo zrozumiałam, że dzieło na miarę "Stu lat samotności" najpewniej już nigdy się nie powtórzy.

Wydana na 10 lat przed śmiercią Marqueza "Rzecz o mych smutnych dziwkach" to książka, która nie ma tej siły rażenia, którą widzieliśmy w "Stu latach samotności". To raczej bajania starego człowieka, który czuje, że powinien w...

Tematyka poniekąd tożsama z tą nieszczęsną Lolitą, ale próbująca nadać temu jakieś drugie dno. Niestety, próba to nieudana, męcząca i mimo niewielkiej objętości rozlazła.

Tematyka poniekąd tożsama z tą nieszczęsną Lolitą, ale próbująca nadać temu jakieś drugie dno. Niestety, próba to nieudana, męcząca i mimo niewielkiej objętości rozlazła.

Temat tej pozycji przyprawia mnie o ciarki żenady i wkurwienia. Obrzydliwe, stary dziad rozpływający się nad śpiącą małą dziewczynką. No faktycznie wybitny Marquez. 3 gwiazdki daje tylko za piękny język i styl, jak zawsze.

Temat tej pozycji przyprawia mnie o ciarki żenady i wkurwienia. Obrzydliwe, stary dziad rozpływający się nad śpiącą małą dziewczynką. No faktycznie wybitny Marquez. 3 gwiazdki daje tylko za piękny język i styl, jak zawsze.

Traktat o samotności i utraconym życiu . Marquez doskonale portretuje sprzeczność pożądania i miłości w osobie dziewięćdziesięcioletniego starca, który u schyłku życia poznaje wagę bezczelnie młodzieńczego uczucia, jakim jest troska i namiętność. Snuje opowieść, w której nie ma dobrych i złych, są zwycięzcy i przegrani, a o prawdziwej moralności bohaterów czytelnik musi orzec samodzielnie.

Traktat o samotności i utraconym życiu . Marquez doskonale portretuje sprzeczność pożądania i miłości w osobie dziewięćdziesięcioletniego starca, który u schyłku życia poznaje wagę bezczelnie młodzieńczego uczucia, jakim jest troska i namiętność. Snuje opowieść, w której nie ma dobrych i złych, są zwycięzcy i przegrani, a o prawdziwej moralności bohaterów czytelnik musi...

Wątpliwości o charakterze moralnym pojawiające się w trakcie zagłębiania się w treści tej książki są dla mnie oczywiste, dlatego w żaden sposób bezpośrednio nie wpływają na moją ocenę. Bardziej doskwiera mi tutaj nie treść sama w sobie (w końcu obrazowanie rzeczywistości, nawet tej brzydkiej, jest rolą literatury),lecz jej opakowanie i realizacja, bo przecież pisać można o wszystkim dopóty, dopóki nieprzyjemnym tematom nie zostaną nadane odpowiednia forma lub choćby subtelny komentarz, które wyraźnie zaznaczą etyczny wydźwięk.
Tutaj z całą pewnością brakuje ironii czy choćby cienia dystansu autorskiego i narracyjnego (które choćby podobną, lecz o niebo lepszą "Lolitę" czyniły nieco bardziej strawną) i ten brak doskwiera i razi, a zwłaszcza w połączeniu z ckliwym poetyzowaniem, mniej lub bardziej zamierzonym romantyzowaniem kontaktów seksualnych z nieletnimi oraz jednostronną narracją, które czynią to dzieło albo nienaturalnie naiwnym albo zbyt perwersyjnym (ciężko już stwierdzić, co dokładnie),choć tego drugiego, tak czy owak nie da się uniknąć, angażując się w taki temat.
Niemniej jest to Marquez, a Marqueza przypadło mi bardzo polubić w moim stosunkowo krótkim doświadczeniu czytelniczym, dlatego za piękny język, erudycję oraz z szacunku dla dorobku, podnoszę ocenę o jedną gwiazdkę w górę.

Wątpliwości o charakterze moralnym pojawiające się w trakcie zagłębiania się w treści tej książki są dla mnie oczywiste, dlatego w żaden sposób bezpośrednio nie wpływają na moją ocenę. Bardziej doskwiera mi tutaj nie treść sama w sobie (w końcu obrazowanie rzeczywistości, nawet tej brzydkiej, jest rolą literatury),lecz jej opakowanie i realizacja, bo przecież pisać można...