Stanowisko w Wilczycach na Sandomierszczyźnie (południowo-wschodnia Polska),znane dotąd głównie ze znalezisk paleolitycznych, wraz z prezentowaną publikacją na trwałe wpisuje się w stan wiedzy także o późnym neolicie Polski i Europy. Przedmiotem monografii, która ukazała się jako 9 tom serii Ocalone Dziedzictwo Archeologiczne jest tylko jeden, za to wyjątkowo okazały, obiekt rytualno-sepulkralny. Obiekt 15 ze stanowiska 10 w Wilczycach jest przykładem konstrukcji grobowej unikatowej w skali znalezisk kultury ceramiki sznurowej z obszaru Polski południowo-wschodniej, a zarazem pretekstem do podjęcia rozważań na temat norm i odmienności w rytuale pogrzebowym społeczności schyłkowoeneolitycznych. Pod względem konstrukcji jest to typowy grób niszowy. Wyróżniają go jedynie ogromne rozmiary oraz fakt, że na dnie niszy złożono bogate wyposażenie, dedykowanie większej liczbie osób (najpewniej około sześciu zmarłym płci męskiej). Datowania radiowęglowe oraz analiza typologiczna składników wyposażenia wskazują na powstanie grobu w połowie III tys. przed Chr., co pozwala go łączyć z początkowym etapem fazy grobów niszowych na Wyżynie Małopolskiej (czyli z grupą krakowsko-sandomierską kultury ceramiki sznurowej). Szczególny charakter obiektu z Wilczyc wynika z dwóch aspektów: chronologiczno-genetycznego i ideologiczno-religijnego. Wyjątkowe cechy rytuały wynikały z przetrwania starszych – późnoeneolitycznych – elementów obrzędowości funeralnej. Stanowiące precedens odkrycie z Wilczyc unaocznia kilka ukrytych dotąd norm rytuału funeralnego małopolskiej kultury ceramiki sznurowej.