Dzięki uprzejmości autora miałam możliwość przeczytania książki pod tytułem "Zgon". Znałam zatem autora i tytuł. Tajemnicą był gatunek literacki. Tytuł sugerowałby, że jest to na przykład kryminał lub thriller. Być może to spowodowało, że na początku ciężko było mi wkręcić się w fabułę. Z każdą stroną okazywało się jednak, iż jest to forma pamiętnika. Głównym bohaterem jest Krzysiek. Opowiada on o swoim życiu. Od wczesnych lat dziecięcych, przez życie z bratem w domu dziecka, dorastanie, dorosłość, aż wreszcie do oczekiwania na narodziny dziecka oraz tytułowy, metaforyczny zgon. Książka wyróżnia się dużą ilością szczegółów (opisy miejsc, zachowań, relacji, reakcji, ubiorów). Opisane wydarzenia są formą spowiedzi przed samym sobą, refleksją, uporządkowaniem dotychczasowego życia. Krzysiek jest młodym człowiekiem, ale bardzo wrażliwym, dojrzałym i świadomym swoich uczuć. Świadczą o tym przemyślenia z czasów dziecięcych. Autor wielokrotnie pisze, że czegoś nie doceniał lub mógł postąpić inaczej jak np. z przyjmowaniem czułości od Cioci Jasi (długie tulenie, mocny całus w policzek) że za dzieciaka nie doceniał, a teraz mu przykro, że tego nie robił, mimo iż wie, że był wtedy niedojrzały. Zdarza się autorowi mieć wyrzuty sumienia, że kiedyś postąpił inaczej, choć wie, że tylko dorosłemu łatwo jest zrozumieć pewne zachowania.
Wspomnienia są dla niego bardzo ważne. I choć niektóre nieprzyjemne to nie wyrzuca ich z pamięci, nie zaciera ich, bo wie że stanowią fundament przeszłości. Jak chociażby metaforyczny zgon, który jednocześnie daje asumpt do refleksji na temat życia.

Dzięki uprzejmości autora miałam możliwość przeczytania książki pod tytułem "Zgon". Znałam zatem autora i tytuł. Tajemnicą był gatunek literacki. Tytuł sugerowałby, że jest to na przykład kryminał lub thriller. Być może to spowodowało, że na początku ciężko było mi wkręcić się w fabułę. Z każdą stroną okazywało się jednak, iż jest to forma pamiętnika. Głównym bohaterem jest...

Dostałam tę książkę dzięki uprzejmości Autora i oparłam się pokusie odłożenia jej na spód kolejki. Z przyjemnością zanurzyłam się w czytaniu i trafiłam na… „anatomię nostalgii”.
Bohater to bystry, wrażliwy i całkiem niegłupi dwudziestoparoletni facet, stojący właściwie na progu dorosłego życia, szczęśliwy mąż i młody tato, który za pomocą pisania chyba usiłuje uporządkować wspomnienia i odnaleźć „punkt założycielski własnego ja”.
I współczuć mu i zazdrościć. Współczuć, bo miał dzieciństwo naznaczone domem dziecka, pozazdrościć – bo na szczęście nie rozdzielono go z bratem a wspomnienia z „bidula” nie noszą śladów traumy, przemocy, chłodu i głodu. Pozazdrościć – bo obaj chłopcy w miarę szybko znaleźli się w szczęśliwej, kochającej adopcyjnej rodzinie, współczuć – bo ukochana przybrana mama odeszła zbyt prędko. I znalazłoby się jeszcze wiele innych powodów do smutku i radości, jako że życie przynosi nam wszystkim i jedno i drugie.
Tytułowy Krzysiek nie waha się przed szczegółowym opisem mnóstwa wrażeń i sytuacji z własnego dzieciństwa, dorastania i początków dorosłości. Na pewno specyficzny, pełen oczekiwania, lęków i nadziei okres oczekiwania na narodziny dziecka budzi potrzebę uporządkowania własnej psychiki, nastraja do poszukiwania odpowiedzi na pytania – jak to się stało, że jestem tym, kim jestem i dlaczego zrobiłem to, co zrobiłem i czemu okazuję się bezmyślnym idiotą, kiedy powinienem być mądry i odpowiedzialny? Czy i dlaczego człowiek musi mniej lub bardziej metaforycznie – umrzeć, żeby móc coś zrozumieć i odrodzić się w lepszej i dojrzalszej postaci?
Bardzo modny ostatnio ten wspomnieniowo-rozrachunkowy trend. Nie przypadkowo w książce pada nazwisko Knausgaarda, zwanego współczesnym Proustem, który z werystycznych, wycyzelowanych opisów każdego szczególiku wygrzebanego w pamięci uczynił swoje opus magnum, dzięki któremu świat literatury rozwinął przed nim czerwony dywan.
To bardzo osobiste i intymne pisanie. Właściwie nie wiadomo, czy traktować tę książkę jako pamiętnik czy jako fikcję. Czy to bardziej autoterapia czy wprawka literacka? Na pewno nie można odmówić Autorowi wrażliwości, pisania ładną polszczyzną, skłonności do refleksji, otwartej postawy i gotowości do twórczych poszukiwań odpowiedzi na odwieczne pytania – jak, po co, dlaczego… Na wiele z tych odpowiedzi jest jeszcze o wiele za wcześnie, bo oba Krzyśki – i ten książkowy i ten autor to jeszcze bardzo młodzi ludzie, którzy, mimo wszystko, jeszcze nie posmakowali zbyt wielu zatrutych jagódek z drzewa życia. Ale potencjał jest.

Dostałam tę książkę dzięki uprzejmości Autora i oparłam się pokusie odłożenia jej na spód kolejki. Z przyjemnością zanurzyłam się w czytaniu i trafiłam na… „anatomię nostalgii”.
Bohater to bystry, wrażliwy i całkiem niegłupi dwudziestoparoletni facet, stojący właściwie na progu dorosłego życia, szczęśliwy mąż i młody tato, który za pomocą pisania chyba usiłuje...