Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dostałam tę książkę dzięki uprzejmości Autora i oparłam się pokusie odłożenia jej na spód kolejki. Z przyjemnością zanurzyłam się w czytaniu i trafiłam na… „anatomię nostalgii”. Bohater to bystry, wrażliwy i całkiem niegłupi dwudziestoparoletni facet, stojący właściwie na progu dorosłego życia, szczęśliwy mąż i młody tato, który za pomocą pisania chyba usiłuje uporządkować wspomnienia i odnaleźć „punkt założycielski własnego ja”. I współczuć mu i zazdrościć. Współczuć, bo miał dzieciństwo naznaczone domem dziecka, pozazdrościć – bo na szczęście nie rozdzielono go z bratem a wspomnienia z „bidula” nie noszą śladów traumy, przemocy, chłodu i głodu. Pozazdrościć – bo obaj chłopcy w miarę szybko znaleźli się w szczęśliwej, kochającej adopcyjnej rodzinie, współczuć – bo ukochana przybrana mama odeszła zbyt prędko. I znalazłoby się jeszcze wiele innych powodów do smutku i radości, jako że życie przynosi nam wszystkim i jedno i drugie. Tytułowy Krzysiek nie waha się przed szczegółowym opisem mnóstwa wrażeń i sytuacji z własnego dzieciństwa, dorastania i początków dorosłości. Na pewno specyficzny, pełen oczekiwania, lęków i nadziei okres oczekiwania na narodziny dziecka budzi potrzebę uporządkowania własnej psychiki, nastraja do poszukiwania odpowiedzi na pytania – jak to się stało, że jestem tym, kim jestem i dlaczego zrobiłem to, co zrobiłem i czemu okazuję się bezmyślnym idiotą, kiedy powinienem być mądry i odpowiedzialny? Czy i dlaczego człowiek musi mniej lub bardziej metaforycznie – umrzeć, żeby móc coś zrozumieć i odrodzić się w lepszej i dojrzalszej postaci? Bardzo modny ostatnio ten wspomnieniowo-rozrachunkowy trend. Nie przypadkowo w książce pada nazwisko Knausgaarda, zwanego współczesnym Proustem, który z werystycznych, wycyzelowanych opisów każdego szczególiku wygrzebanego w pamięci uczynił swoje opus magnum, dzięki któremu świat literatury rozwinął przed nim czerwony dywan. To bardzo osobiste i intymne pisanie. Właściwie nie wiadomo, czy traktować tę książkę jako pamiętnik czy jako fikcję. Czy to bardziej autoterapia czy wprawka literacka? Na pewno nie można odmówić Autorowi wrażliwości, pisania ładną polszczyzną, skłonności do refleksji, otwartej postawy i gotowości do twórczych poszukiwań odpowiedzi na odwieczne pytania – jak, po co, dlaczego… Na wiele z tych odpowiedzi jest jeszcze o wiele za wcześnie, bo oba Krzyśki – i ten książkowy i ten autor to jeszcze bardzo młodzi ludzie, którzy, mimo wszystko, jeszcze nie posmakowali zbyt wielu zatrutych jagódek z drzewa życia. Ale potencjał jest.