Rafała Malczewskiego wielu zna jako malarza, głównie z jego przedwojennych akwareli. Choć na emigracji również malował niemal bez przerwy. Jego przedwojenne teksty reportażowe o Tatrach i Zakopanem są też trochę znane. Ale on pisał o wiele więcej, także i na emigracji, kiedy było bardzo mało czytelników chcących kupić jego książki.

Już znam na tyle różną twórczość emigracyjną, że spodziewałem się jakiejś nostalgii historycznej, jakich poloników. Ale jakież spotkało mnie zaskoczenie! To jest naprawdę dobre i świeże. Na dobrą sprawę, gdyby nie kilka niebyt istotnych fragmentów to można by się nie domyślić, że mamy do czynienia z polskim pisarzem. Nawet kiedy Malczewski wspomina swoich zmarłych przyjaciół to są to dwa psy: Henryś i Franio. Natomiast trudno byłoby nie zauważyć, że mamy do czynienia z bardzo dobrym pisarzem. Opisy ludzi i miejsc dorównują jego akwarelom. A już szczególnym, pozytywnym zaskoczeniem było opowiadanie z gatunku post-apo.

Warto nie zapomnieć Rafale Malczewskim.

Rafała Malczewskiego wielu zna jako malarza, głównie z jego przedwojennych akwareli. Choć na emigracji również malował niemal bez przerwy. Jego przedwojenne teksty reportażowe o Tatrach i Zakopanem są też trochę znane. Ale on pisał o wiele więcej, także i na emigracji, kiedy było bardzo mało czytelników chcących kupić jego książki.

Już znam na tyle różną twórczość...